Zis is bad for business
Vannacht zijn we gerepatrieerd vanaf onze vakantiebestemming in Egypte. In het idyllische Sharm el Sheikh hebben we helemaal niets gemerkt van het massale oproer in de grote Egyptische steden. In die kustplaats aan de Rode Zee op de zuidpunt van het Sinai-schiereiland was het volkomen rustig. Nog dagelijks kwamen er Britse, Duitse en Russische toeristen aan voor hun vakanties. In die omstandigheden was het voor ons Nederlanders dan ook moeilijk te accepteren dat er een abrupt einde aan onze vakantie moest komen. En eerlijkgezegd begrijp ik niet hoe het kan dat de Europese ministers van buitenlandse zaken, die naar ik aanneem alle informatie over de situatie in Egypte met elkaar delen, toch verschillende risico-analyses maken en op basis daarvan verschillend beleid ten aanzien van hun toeristen bepalen. Het was bizar dat op de dag dat wij vervroegd onze koffers moesten pakken omdat de grond ons te heet onder de voeten zou worden, dat op die dag een groep Britten vanuit Cairo in veiligheid werd gebracht in ons hotel!
In de badplaats zelf was het dus rustig. Geen oproer, geen onlusten, geen protesten tegen Mubarak. Geen tanks op straat, geen gevechtsvliegtuigen in de lucht.
De Egyptenaren bleken terughoudend om hun politieke mening te delen met buitenlanders. Het kostte moeite om ze daarover aan de praat te krijgen. En dan bleek dat de meningen sterk verdeeld waren. Sommigen vonden dat het hoog tijd werd dat Mubarak zou aftreden. En anderen vonden dat hij er goed aan deed om de leiding te houden en het land te behoeden voor totale chaos. Maar ze waren het er allemaal over eens: zis is bad for business. De gehele economie van Sharm el Sheikh is afhankelijk van het toerisme. Wanneer de toeristen weggaan en niet meer terugkomen, dan komt alles daar tot stilstand. Dat betekent geen werk voor de duizenden die van die bedrijfstak moeten leven. En geen werk betekent geen inkomen.
De ervaren rust was één ding, de geruchten over onrust waren niet van de lucht. Er zouden tanks rijden in de straten van Sharm el Sheikh, er zou geplunderd worden op de luchthaven, het leger zou onderweg zijn. Bleek allemaal niet waar. Maar ja, er was geen internet, geen twitter. Voor nieuws waren we afhankelijk van sms’jes uit Nederland en van de tv-uitzendingen van de BBC World News en van BVN.
Wat we ervan gemerkt hebben dat waren eigenlijk alleen maar de indirecte gevolgen van het massale oproer in Cairo en de andere grote steden: de ATM-geldautomaat in het hotel was buiten gebruik en we konden dus geen contanten opnemen, creditcard-betalingen dat ging niet meer, ons hotel werd kennelijk niet meer 100% bevoorraad, dus alles werd langzaamaan minder. Kortom, voor ons kleine ongemakken waar we zonder echte problemen mee om konden gaan. Maar voor de lokale Egyptenaren erg vervelend: voor hen staat het hele bestaan op het spel en de onzekerheid waarin ze verkeren moet enorm zijn.
De hele terughaalactie moet een logistieke operatie van jewelste zijn geweest, maar die verliep wat ons betreft vlekkeloos en geheel volgens planning. Met vlucht OR492 van ArkeFly verlieten we Sharm el Sheikh op dinsdagavond iets na middernacht, vlak na Mubarak’s tv-toespraak. En woensdagmorgen om 5:00 uur stonden we op Schiphol. Teleurgesteld vanwege het afbreken van onze vakantie. Maar een ervaring rijker.
In de badplaats zelf was het dus rustig. Geen oproer, geen onlusten, geen protesten tegen Mubarak. Geen tanks op straat, geen gevechtsvliegtuigen in de lucht.
De Egyptenaren bleken terughoudend om hun politieke mening te delen met buitenlanders. Het kostte moeite om ze daarover aan de praat te krijgen. En dan bleek dat de meningen sterk verdeeld waren. Sommigen vonden dat het hoog tijd werd dat Mubarak zou aftreden. En anderen vonden dat hij er goed aan deed om de leiding te houden en het land te behoeden voor totale chaos. Maar ze waren het er allemaal over eens: zis is bad for business. De gehele economie van Sharm el Sheikh is afhankelijk van het toerisme. Wanneer de toeristen weggaan en niet meer terugkomen, dan komt alles daar tot stilstand. Dat betekent geen werk voor de duizenden die van die bedrijfstak moeten leven. En geen werk betekent geen inkomen.
De ervaren rust was één ding, de geruchten over onrust waren niet van de lucht. Er zouden tanks rijden in de straten van Sharm el Sheikh, er zou geplunderd worden op de luchthaven, het leger zou onderweg zijn. Bleek allemaal niet waar. Maar ja, er was geen internet, geen twitter. Voor nieuws waren we afhankelijk van sms’jes uit Nederland en van de tv-uitzendingen van de BBC World News en van BVN.
Wat we ervan gemerkt hebben dat waren eigenlijk alleen maar de indirecte gevolgen van het massale oproer in Cairo en de andere grote steden: de ATM-geldautomaat in het hotel was buiten gebruik en we konden dus geen contanten opnemen, creditcard-betalingen dat ging niet meer, ons hotel werd kennelijk niet meer 100% bevoorraad, dus alles werd langzaamaan minder. Kortom, voor ons kleine ongemakken waar we zonder echte problemen mee om konden gaan. Maar voor de lokale Egyptenaren erg vervelend: voor hen staat het hele bestaan op het spel en de onzekerheid waarin ze verkeren moet enorm zijn.
De hele terughaalactie moet een logistieke operatie van jewelste zijn geweest, maar die verliep wat ons betreft vlekkeloos en geheel volgens planning. Met vlucht OR492 van ArkeFly verlieten we Sharm el Sheikh op dinsdagavond iets na middernacht, vlak na Mubarak’s tv-toespraak. En woensdagmorgen om 5:00 uur stonden we op Schiphol. Teleurgesteld vanwege het afbreken van onze vakantie. Maar een ervaring rijker.
Reacties