Franz' Golden Years

Doortastend selectiebeleid Drama voor voetbalfans! Babel scheurt enkelband, Kan dus niet spelen, een Zeer koude does. Bondscoach van Basten haalt "wereldverdediger" bij de selectie, dus toch Boulahrouz! Eerder deze week bracht Van Basten zijn selectie terug tot 23 spelers: Khalid Boulahrouz viel als laatste af. Een zucht van verlichting ging door voetballiefhebbend Nederland. De oranjeverdediging is toch al het zwakke punt, en met een verdediger van het niveau-RKC komen we natuurlijk helemaal nergens. Maar nu Ryan Babel ernstig geblesseerd is geraakt haalt Van Basten Khalid terug bij de groep. Daar worden we niet blij van. Om de een of andere reden ziet San Marco iets in Boulahrouz wat normale stervelingen niet zien. Volgend seizoen speelt Khalid bij Ajax.

We wonen nu tweeëneenhalf jaar in ons huis. Bij de originele inrichting hebben we ons laten leiden door plannetjes van de vriendelijke Paula. Paula was interieuradviseur bij de woninginrichter waar we onze meubeltjes aanschaften, vandaar. Een centraal element in Paula's plan v1.0 werd gevormd door een tweetal overhangende planten op twee hoge houten zuiltjes. Zo stond het op het ontwerp. Dat plan is geïmplementeerd met twee koningsvarens. Die hebben trouw dienst gedaan tot de komst van Broes the Demolition Cat . Broes' gedrag droeg niet bij aan het welzijn van de planten en het was snel gedaan met de varens. En sindsdien geldt Paula's plan v1.1, waarin de plantenrol wordt vervuld door twee uit de kluiten gewassen lepelplanten. Op zondagen heten ze Spatiphylli. Twee fraaie exemplaren, mooi bloeiend en snel groeiend. Ze groeiden zelfs zo snel dat we ze twee weken geleden in een grotere pot hebben overgezet. Eén van de twee heeft deze ingreep niet geheel op prijs gesteld. Kijk

De week voordat het turnier van start gaat staat natuurlijk ganz und ausschliessend in het teken van de vorbereitung. Voor de deelnemende spieler betekent dat trainieren, voor de overige fussballliebhaber und liebhaberinnen betekent dat: pooltjes! Regenjas Franz speelt onder andere mee als Zweitausendundachteuropameisterschaftsmannschaftsmanager in het pooltje van Iamzero. Eeuwige roem zal mijn deel zijn. En natuurlijk ook in de internationale bedrijfspool. Aber dass spricht von selbst.

Het zaterdagdiner werd weer traditioneel professioneel opgeleukt. Een klassieke Brit met een kachelpijp op zijn hoofd heette ons welkom bij het aperitief met allerlei onzinverhalen: hij probeerde me het hele hotel te verkopen. Later ging hij van tafel tot tafel en vertoonde daar zijn indrukwekkende goochelaarskunsten. Mathilda Sliert (waarzegster, maar o.a. ook geurtherapeute en garnalenpelster, in een vorig leven schoenpoetser uit Istanboel) had haar tent opgeslagen in de dinerzaal en ontving daar haar clientèle. Het kwartet 48 Special verzorgde de akoestische muziek. En het meest nadrukkelijk aanwezig was een tweetal nichterige illusionisten dat á la Siegfried und Roy, maar dan iets anders, het publiek aan de tafels telkens versteld deed staan van een putdiep inzicht in de menselijke geest. En tussendoor dus lekker eten. Met een afzakkertje in de bar werd het een complete avond. Gelukkig was het mooi weer, want het gehele hotel was rookvrij en voor een sigaretje moesten de rokers du

En terwijl de sportievelingen (ver in de meerderheid) zich te buiten gingen aan diverse zéér actieve activiteiten op het strand (voetbal, volleybal, spectaculair blowkarten -Oud-Beijerland dient zich voor te bereiden op een onrustige zomer-, een GPS-speurtocht), hield ik me op deze stralende warme zaterdag aangenaam bezig met het recreatieve programma. En dat programma kende twee bijzondere elementen: 's morgens maakten we op het strand onder deskundige leiding van medewerkers van de zand-a-ca-de-mie een sculptuur, en 's middags leidde boswachter Bert ons op een interessante duinwandeling door het zuidelijkste Kennemerduingebied. De zand-a-ca-de-mie had gezorgd voor vijf kuub jong rivierzand, uitermate geschikt materiaal voor het maken van een sculptuur. Want met het sterk geërodeerde zand van het strand kun je natuurlijk niet veel. De benodigde sculptuurtechnieken hadden we vrij snel onder knie. Het begon met scheppen - mengen - stampen, waarmee we een zeer stevig massief zand

Eindelijk was het weer zover: ons optreden voor alle collega's en hun partners tijdens het jaarlijkse bedrijfsweekend. Sinds januari repeteerden we bijna wekelijks, alleen maar om op deze vrijdagavond zo goed mogelijk voor de dag te komen. En het is gelukt; het was weer zeer leuk om te doen en we kregen erg enthousiaste reacties van het publiek ("jullie worden elk jaar beter"). Kortom: geslaagd! De locatie was mooi: de grote zaal op de bovenste etage van het Holiday Inn bij de jachthaven van IJmuiden. Met vanaf het dakterras een indrukwekkend uitzicht over zee, de pieren en de havens, het forteiland met daarachter de bijna surrealistische skyline van Corus, en over het Noord-Hollandse duingebied van Zandvoort tot Castricum. In die ambiance bouwden we 's middags onze spulletjes op en bereidden we ons voor. Iedereen was op tijd, alles ging voorspoedig, tot het moment dat Jaap's akoestische gitaar kapot bleek te zijn. Die bleek ter plaatse niet te repareren, dus Jaap

Manchester United wint Champions League Champions League finale. Manchester - Chelsea. Spannende wedstrijd. Goede voetballers, slecht veld, slecht weer, matige scheids. En het liep dus uit op penalty's nemen. Altijd goed, zeker wanneer het Engelsen betreft. Drama en euforie. En wonder boven wonder, Edwin van der Sar wordt de Held van de Avond. De man die de naam had een zeer goede keeper te zijn, behalve bij het tegenhouden van strafschoppen, doet die naam geen eer aan. En dat nadat-ie in de wedstrijd zelf nauwelijks iets had laten zien van zijn keeperskwaliteiten. Het kan raar lopen, En dat is nou precies de charme van het spelletje. Het beslissende moment in de penaltyserie was natuurlijk de tiende strafschop. Chelsea op matchpoint: John Terry, de aanvoerder, zou 'm even binnen schieten. Maar hij gleed weg met zijn standbeen, waarna de bal op de buitenkant van de paal kwam. Pech voor hem, 'a cruel disappointment' ; mooi voor ons. Penaltyseries zijn een groot plezier o

Ik had dus een mooie nieuwe tv gekocht. Een lcd-tv. Mooi ding, hoor, met het beeld is niks mis. Maar mooi geluid kun je natuurlijk niet verwachten van deze platte kasten, ondanks de vele mooie woorden daarover van de fabrikanten. Nou hoeft dat ook helemaal niet, voor geluid heb ik namelijk mijn A/V-receiver met surround-speakers. Niet helemaal dus. Want wat blijkt? Deze tv vertraagt het beeld, waardoor bij het bekijken van een film vanaf de dvd-speler beeld en geluid niet synchroon lopen. Het geluid is merkbaar vroeger dan het beeld. Zéér irritant. En na bijna eindeloos puzzelen met aansluitingen, kabeltjes en installatiemenu's, bellen met helpdesks onoplosbaar. Tenzij ik bereid ben om met 2.0-stereo geluid genoegen te nemen. Conclusie: ik kan kiezen uit: synchroon 2.0 (stereo), en a-synchroon 5.1 (surround) Caught between a rock and a hard place, dus. De enige uitweg uit deze lip sync hell is een extra apparaat aanschaffen, een digitale geluidsvertrager. "Lost al uw synchro

Al lang worstelt de ChristenUnie met de vraag of jagers en negers een vertegenwoordigende functie namens deze regeringspartij kunnen vervullen. In gemeenteraden, provincies, het parlement. Of als wethouder, provinciebestuurder, in het kabinet. Vorig jaar dreigde het congres een motie over dit onderwerp te behandelen. André Rouvoet moest hemel en aarde bewegen om dat te voorkomen; uiteindelijk werd er een interne commissie van wijze mannen/vrouwen ingesteld om de partij te adviseren. En de belangrijkste opdracht voor deze commissie was: zeg dat je jagers noch negers wil, zonder jager of neger te zeggen. Die adviescommissie heeft een uitweg uit deze taalpuzzel gevonden: "of bepaalde levenswijzen al dan niet worden geaccepteerd, dient te worden beoordeeld aan de hand van de Bijbel." De commissie voegt daaraan toe: we gaan niet werken met lijstjes. In gesprekken met kandidaten zal de levenswijze van een sollicitant worden beoordeeld op ‘bijbelse aanspreekbaarheid’ en politieke ge

Twente plaatst zich voor Voorronde Champions League De laatste wedstrijd van het seizoen draaide voor Ajax uit op een enorme teleurstelling. De finale van de play-offs eindigde zoals hij begon, Ajax-Twente bleef 0-0, waardoor Twente zich plaatst voor de voorronde van de Champions League en Ajax volgend jaar in het toernooi om de UEFA-Cup mag meedoen. Dat vinden ze in Amsterdam geen prijs. Kennelijk verwend door de vele successen van de laatste jaren. Niet dat het voor Ajax veel verschil zou hebben uitgemaakt. De twee voorgaande seizoenen plaatste Ajax zich wèl voor de voorronde CL, maar werd beide keren de toegang tot het grote toernooi ontzegd, door eerst BK Kopenhagen en later Slavia Praag. Nou waren dat natuurlijk wel Tegenstanders van Formaat, dat moet gezegd. Seizoen voor Ajax dus faliekant mislukt: geen kampioenschap, geen beker, geen Champions League. Heitinga vertrekt, Davids houdt het voor gezien, voor Huntelaar bestaat warme belangstelling vanuit Spanje. Kommer en kwel. We we

Leo Blokhuis - Grijsgedraaid, Liedjes en lijstjes uit de popgeschiedenis - Ambo 2006 Leo Blokhuis blijkt over een bijzondere gave te beschikken: hij kan meerdere keren hetzelfde boek schrijven en toch blijft het aangenaam leesvoer. Eerder al las ik Het Plaatjesboek , en deze vakantie dus het al eerder verschenen eerste boek van Blokhuis. En ook in dit boek staan niet de artiesten centraal, maar liedjes. Vijftien klassieke popsongs, elk met een eigen bijzonder verhaal. Blackbird Eve of Destruction Hey Joe Love Hurts Midnight Special Need Your Love so Bad Nobody Knows You when You're Down and Out Route 66 Without You Rocket 88 (This May be) The Last Time Lilac Wine Sloop John B Le Moribond / Seasons in the Sun Comme d'Habitude / My Way En ik kan gewoon mijn eerdere tekst herhalen: Leo schrijft vlot, de verhalen lezen gemakkelijk weg. Vijftien hapklare brokken. Lekker veel feiten, weinig meningen. De verhalen worden adequaat opgeleukt met fotootjes, platenhoezen, gedeeltes van ori

Wij waren allemaal goden (De Tour van 1948), Benjo Maso (2003) Gelezen op vakantie: Wij waren allemaal goden, De Tour van 1948, een zeer gedetailleerde reconstructie door Benjo Maso. Een bijzonder wielerboek. Maso beschrijft de tweede naoorlogse Tour de France, een Tour met het achterwiel nog in het heroische tijdperk en met het voorwiel al in de moderne tijd van tv en ploegentaktiek. In die eerste naoorlogse jaren bleek de Tour niet alleen van sportief belang, maar het waren vooral politieke overwegingen die aan de organisatie en de uitvoering ten grondslag lagen. De mensen hadden geen eten en wanneer je ze geen brood kunt geven, zorg dan in ieder geval voor spelen. Fietsen tegen het communisme Maso beschrijft de Tour van dag tot dag, elke dag een hoofdstuk. De hoofdpersonen zijn natuurlijk de renners, Bartali, Bobet, Lapébie, Robic, Teissiere, Schotten, Ockers. Het was een buitengewoon spannende tour, met telkens wisselende kansen; Maso koos natuurlijk niet voor niets juist deze edit

De verleidster van Florence, Salman Rushdie (2008) Gelezen op vakantie: De verleidster van Florence, de nieuwste roman van Salman Rushdie. En met heel veel plezier. Het verhaal speelt zich af aan het hof van Mogoelkeizer Akbar de Grote . 16e eeuws India dus. Aan het hof meldt zich een Europeaan die beweert familie van de keizer te zijn. Diens oom op precies te zijn. Om deze onwaarschijnlijke claim te ondersteunen vertelt hij een fantastisch verhaal, waarin een uit het collectieve geheugen van de keizerlijke familie verdwenen prinses de hoofdrol vervult. Renaissance aan het Hindoestaanse hof van Akbar de Grote Dat verhaal, vol historische en verzonnen gebeurtenissen en personages is te mooi om waar te zijn. Of toch niet? Magie en moord, politieke intriges en oorlog, hoeren en humor, Rushdie leeft zich uit in zijn bekende barokke stijl. Bijna over the top . De verteller neemt ons mee van Fatehpur Sikri in India, naar Herat in Afganistan en Perzië, via het Istanboel van de Osmaanse sult

Weer terug van een ontspannende vakantie in Malta. We zullen het hier niet hebben over het weer en de stranden van de eilanden. Ook niet over het bijna ondoorgrondelijke openbaarvervoerssysteem, dat qua prijsstelling, netwerk en dienstregeling evenveel geheimen verbergt als er gaten en kuilen in het wegdek zitten. En we zullen bovendien de Maltezer horeca buiten beschouwing laten, immers, pizza en pasta kennen we allemaal en gestoofde konijn past natuurlijk niet op het menu van een Lepus Europaeus. Hierbij maken we dan wel één uitzondering: havenrestaurant Café de Paris in Marsaxlokk serveerde mij de lekkerste zeebaars die ik ooit gegeten heb. " Seabass, very fresh, very good choice "; 's morgens spartelde hij nog vrolijk rond. droom schrikbeeld schrikbeeld droom Wat overweldigend aanwezig is in de Maltese cultuur en tegelijkertijd verborgen blijft voor de toerist is het religieuze leven van Malta. Iedereen op de eilanden is rooms-katholiek, met een ongekende toewijding e

Franz is even op vakantie. Vakantieadres: Hotel Porto Azzurro St. Paul's Bay Malta Vrijdag 16 mei weer terug.

Op de massagetafel ligt de 73-jarige meesterscout Piet de Visser. Verder ontvangen Wilfried de Jong en Matthijs van Nieuwkerk FC Twente-voetballer Robbie Wielaert en VVV-trainer André Wetzel. Daarnaast de huldiging van veldrijdster Daphny van den Brand en wat zit er allemaal in de koffer van presentator Jack van Gelder. En met Cor Vos wordt er gesproken over het gevaar van wielerfotografie. Vanavond de opnames bijgewoond. In de tv-studio in Amsterdam aan de Plantage Middenlaan. Naast Artis. Een bijzondere ervaring. Wat opvalt: het is allemaal heel erg compact. De studio heeft een oppervlakte van een forse postzegel. En op die postzegel lopen allemaal mensen druk heen en weer. Iedereen weet kennelijk wat hij of zij moet doen; het is een geoliede machine. En wat ook opvalt is het gemak waarmee Matthijs en Wilfried de boel presenteren. Soepel, spontaan, geen autocue, geen souffleurs, niks. Allemaal zo uit de losse pols. Indrukwekkend. Natuurlijk ook petje-op petje-af gespeeld. De Ronaldo-

Het is vandaag weer fantastisch weer. Vanmiddag nog even boodschappen gedaan. En het een en ander afgegeven bij een kennis -die met dit mooie weer niet thuis was natuurlijk- in de Da Costastraat. Op de terugweg lekker het raampje open en de muziek in de auto hard aan. Wingspan van Paul McCartney . Lekker, lekkerder, lekkerst. Het laatste liedje van cd-1 is No More Lonely Nights. Hitje uit 1984. Al talloze malen gehoord, -wie kent het niet-, en ik kan woord voor woord meezingen, noot voor noot de baslijn meeneuriën en de slotgitaarsolo kan ik ook wel dromen. Wat is dat toch een fijne solo. Wie zou die eigenlijk spelen, vraag ik me af. Ik luister nog eens goed en meen duidelijk de karakteristieke stijl en sound van David Gilmour (Pink Floyd) te herkennen. Dat was me eigenlijk nog niet eerder opgevallen. Thuisgekomen zoeken we dat natuurlijk even op. En wat blijkt? Het is 'm inderdaad. En, nog verrassender: wie speelt er bas? Jazeker, Herbie Flowers, de man die we vanmorgen nog in het

En daarmee hebben we dus de gehele top 10, allemaal keurig op een rijtje, zoals het hoort: Walk on the Wild Side - Lou Reed Radar Love - Golden Earring Riders on the Storm - Doors My Wife - The Who Dazed and Confused - Led Zeppelin Watching the Detectives - Elvis Costello Another One Bites the Dust - Queen Walking on the Moon - The Police The Chain - Fleetwood Mac Come Together - The Beatles Of hebben we nog wat gemist?

Walk on the Wild Side / Lou Reed [Herbie Flowers] Lou Reed's klassieker heeft zijn wortels in het plan om Nelson Algren 's roman A Walk on the Wild Side , over heroineverslaving en prostitutie, in de VS in het theater te brengen. Reed was gevraagd om de muziek te maken voor dat theaterstuk. Het plan kwam nooit van de grond en in 1971 werd het definitief geschrapt. Maar het titelstuk lag er al, een song waarin Reed ons een inkijkje geeft in Andy Warhol's Factory , een bonte stoet van transseksuelen en travestieten, een parade van Warhol's "superstars": Holly Woodlawn, Candy Darling, Joe Dallessandro, de Sugar Plum Fairy en Jackie Curtis. In 1970 was Lou Reed al met de Velvet Undergound gestopt; hij ging voor zichzelf aan de slag. Aanvankelijk met erg weinig succes. Twee jaar later zat hij in Londen en liep daar zijn bewonderaar David Bowie tegen het lijf. Bowie stelde voor dat Lou Reed een solo-album in Londen zou opnemen, dan zou Bowie, samen met gitarist Mick

Als ik ergens naartoe op vakantie ga, dan wil ik wel graag van tevoren iets weten van de geschiedenis van de plek waar ik heen ga. Ik ga deze week dus naar Malta, naar St. Paul's Bay om precies te zijn. En de vraag is dan natuurlijk: waarom heet St. Paul's Bay St. Paul's Bay? Het antwoord blijkt, verrassend, te vinden in de Bijbel. Handelingen 27 . In het jaar 60 zou de apostel Paulus op Malta schipbreuk hebben geleden, op een klein eilandje in bij wat nu St. Paul's Bay heet.

We brengen alvast alles in gereedheid voor de vakantie. Dinsdag vertrekken we voor anderhalve week naar Malta. En we gaan tot in de kleinste details. Welke elektriciteitsstekkers hebben ze daar eigenlijk? Het juiste verloopdingetje gaat mee in de koffer. We zijn op alles voorbereid.

Radar Love / Golden Earring [Rinus Gerritsen] Het belangrijkste moment uit de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek: de ontmoeting tussen Rinus Gerritsen en George Kooymans. Zullen we een bandje beginnen? Ergens zo rond 1961 moet dat geweest zijn, in Den Haag. George speelt beter gitaar dan Rinus, dus Rinus moet dan maar gaan bassen. Geld om een echte basgitaar te kopen is er niet, dus bouwt Rinus' vader er zelf één -de beroemde rode Darwin basgitaar waar Rinus nu nog op speelt-, op aanwijzingen van Rinus. Na wat personele wijzigingen in de eerste jaren kennen we het resultaat sinds 1970 als Golden Earring , met naast Kooymans en Gerritsen de heren Cesar Zuiderwijk op drums en Barry Hay als zanger. In Nederland zijn ze dan al absolute sterren en hun grote internationale doorbraak komt in 1973, na jaren van keihard werken, met Radar Love , een enorme hit die nog steeds wereldwijd wordt beschouwd als een van de top rock 'n rollsongs aller tijden. Radar Love heeft alles wat ee

Dirty Dancing - Beatrix Theater Utrecht Vandaag naar Utrecht geweest. 's Middags lekker door de stad gewandeld, gewinkeld (schoenen, boeken), terrasjes gezeten. Biertje, wijntje, frietje. Het was natuurlijk buitengewoon lekker weer, dus allemaal zeer aangenaam. 's Avonds naar het Beatrix Theater, voor de voorstelling van Dirty Dancing. Het verhaal van de film uit 1987, nu als musical op de planken gebracht. Groots opgezet, spectaculair gebracht, goed gespeeld. Vooral vrouwen blijken dit mooi te vinden, gelet op de m/v-verhouding in het publiek: ongeveer 20/80. We hadden zeer goede plaatsen op de twaalfde rij, en konden het dus allemaal prima zien. En er gebeurt erg veel op het podium. Dat komt omdat er buitengewoon veel acteurs en dansers meedoen, soms zijn er wel meer dan twintig tegelijkertijd bezig. De voorstelling verloopt in een slopend hoog tempo, de scènes wisselen elkaar erg snel af. En telkens decorwisselingen natuurlijk. Stemmige filmbeelden op de achtergrond en aan d

Riders on the Storm / The Doors [Ray Manzarek - Jerry Scheff] Op plaats 3 staat, verrassend, geen bassist, maar een keyboardspeler. Het is Ray Manzarek van The Doors, die band zonder bassist. Ze hadden nooit iemand konden vinden die de baspartijen zo wilde spelen als de band dat wilde. Dus speelde Manzarek de baspartijen met zijn linkerhand op een Fender Rhodes Piano Bass, bovenop zijn Continental Vox-orgeltje. Ging eigenlijk best prima. Zo heeft-ie zelfs een keer tijdens een concert in Amsterdam in 1968 ook nog zeer succesvol de zangpartijen voor zijn rekening genomen, nadat Morrison vlak voor het optreden met iets te veel chemicaliën in zijn lijf in het ziekenhuis was opgenomen. Op de zes klassieke elpee's die The Doors tussen 1967 en 1971 met Morrison hebben gemaakt staan erg veel leuke baslijntjes. Allemaal van de hand van Manzarek dus. De leukste is de laatste song op het laatste album dat ze met zijn vieren maakten: Riders on the Storm uit 1971. Tijdens de opname in de s

Ik vlieg van de week naar Parijs, komt er een verschrikkelijke mooie vrouw de cabine in en tot mijn grote plezier gaat ze naast me zitten. We raken aan de praat. Ze vertelt dat ze onderweg is via Parijs naar New Orleans, voor een internationaal congres van nymfomanen. "Ik ga daar een toespraak houden," zegt ze, "de mensen denken nou wel dat negers de grootste hebben, maar ik kan uit uitgebreide ervaring verklaren dat dat eigenlijk geldt voor indianen. En de Fransen mogen dan de naam hebben de beste minnaars te zijn, maar de beste zijn natuurlijk de Grieken." Interessant. Ik zeg tegen haar: "Leuk om te horen. Maar voor u verder vertelt, ik zal me even voorstellen. Winnetou." Ik steek haar mijn hand toe. "Winnetou Papadopoulos."

My Wife / The Who [John Entwistle] In de top 10 mag, nee kán John Entwistle niet ontbreken. The Ox, Thunderfingers, de bassist der bassisten, de basgrootmeester himself. De eerste de beste van de rockbassisten. Who? Ja, die! Er is alleen één probleempje: hij speelde eigenlijk geen basloopjes. Townsend maakte de gitaarriffjes en Entwistle legde er een fundament onder. Met drive en power. Slechts heel af en toe herhaalde hij een thema, doorgaans was het meer soleren. Zoals in My Generation . Het dichtstbij een baslijntje komt Entwistle met zijn zelfgeschreven nummer My Wife , van het 1971-album Who's Next . Dit is geen gitaarnummer, zoals bijna alle andere Who-songs, maar een basnummer. My Wife is een bijzondere song. De tekst is leuk: "The song was written whilst Entwistle was taking a walk in the woods with his dog after getting into an argument with his wife. This is supposedly because he had been partying and had not notified her. The song tells of all of the precautions Ent

Deze Hemelvaartsdag maakten we een wandeling over het Wekeromse Zand. Het zaand, zoals ze dat ter plaatse noemen. Maar nadat we met Pasen al een pak sneeuw op ons dak hadden gehad, zo kregen we vandaag een stuit hagel te verwerken. Tussen de onweersbuien door. Ik geloof weinig meer van dat broeikaseffect. Natuurlijk even over het terrein van het tegenovergelegen kampeerbedrijf gewandeld. Maar uiteindelijk moesten we sprinten naar de geparkeerde auto om nog een beetje droog te blijven.