Franz' Golden Years

Bruce Springsteen - The Ghost of Tom Joad (1995) Er zijn albums die op de een of andere manier in de loop der jaren beter worden. Steeds beter. Dit is er zo een. The Boss heeft natuurlijk al heel veel albums gemaakt. Veel spektakel, veel E Street Band, veel rockers. Maar daartussen ook drie volslagen ingetogen albums: Nebraska , Devils and Dust en deze.

Night of the Proms 2010 Gisteravond waren we in het verbouwde Rotterdam Ahoy. Bij de laatste avond van de Night of the Proms van dit jaar in Nederland. En het was natuurlijk weer als vanouds: een groot orkest dat onder leiding van Robert Groslot bekende, zeer bekende en overbekende klassieke stukken speelt, afgewisseld met rocksterren uit de klassieke doos die onder begeleiding van een elektrische band en het orkest hun grote successen nog eens over het uitbundige voetlicht brengen. Het publiek komt voor de sterren, en het vermaakt zich tijdens de klassieke stukken met kleine zwaailichtjes, met heen en weer deinen en met ongein in het algemeen. Altijd een vrolijke boel. En dit jaar waren de sterren de moeite waard. Het was erg leuk om Boy George nog eens te zien en om hem met groot enthousiasme en vol overgave zijn grootste hits te horen zingen (Do you Really Want to Hurt me, Karma Chameleon), maar eigenlijk kon dit niet meer. Dat was anders bij de andere grote namen op het affic

Het werd een groot feest. Wat is het toch leuk om muziek te maken! En veel enthousiaste reacties van het publiek zorgen voor heel veel plezier, op het podium en in de zaal. Dit was dus een succes. Setlist I’d be Yours – I'm a Believer – Lodi – Boulevard of Broken Dreams – (Sittin’ on) The Dock of the Bay – Never Marry a Railroad Man – Honky Tonk Women – You Can Leave Your Hat on – Blue Hotel – Blue Suede Shoes – Bad Moon Rising – Take it Easy – Stuck in the Middle with you – Who’ll Stop the Rain – China Girl – Ayo Technology – In the End – Sex Bomb – Kiss – Let your Love Flow – Handle with Care – Does Your Mother Know – Hard to Handle

David Bowie - Station to Station (2010 3-cd reissue) In april 1974 vertrok Bowie naar Amerika. Voor de Diamond Dogs-toernee. Hij zou er meer dan twee jaar blijven. Niet voor alleen die toernee, want die was eind 1974 klaar. Maar hij bleef hangen en nam zijn intrek in Los Angeles. En in die twee jaar in Amerika nam hij twee elpees op: eerst Young Americans in Philadelphia en later Station to Station in LA. Hij zelf kan er zich achteraf niets meer van herinneren, en dat zal iets te maken kunnen hebben met de enorme hoeveelheid cocaine die er in die periode doorheen ging. De Britse tv-maker Alan Yentob maakte in 1974 een fascinerende documentaire over Bowie in Amerika ( Cracked Actor ), waarin hij de hoofdpersoon laat zien als een graatmagere uitgemergelde alien, die uitsluitend onsamenhangende kreten uit. Dat dit levende lijk, deze dead man walking in staat bleek om fantastische muziek te maken, was uitermate onwaarschijnlijk. En toch ... De eerste elpee uit deze periode, de plastic so

koude sanering RKC Waalwijk HFC Haarlem BV Veendam Willem II MVV AZ NAC Breda ....

... en daar maken we dus een liedje over. The Gasoline Brothers - In Our Town De vrolijke Utrechtse band The Gasoline Brothers is natuurlijk blij dat de Giro d'Italia naar Nederland komt. Op 9 mei is in die stad de finish van de tweede etappe. Daar moesten onze vrienden, die al zoveel te danken hebben aan het wielrennen, natuurlijk een liedje over maken. Vandaag kwam dat liedje officieel uit als de nieuwe single: In Our Town. Prima! Allemaal downloaden en luisteren en genieten. En als je dat gedaan hebt, dan kun je ook nog een leuk wielrenfilmpje bekijken. ... en die Giro komt niet naar Haarlem Het is dus eigenlijk om jaloers op te zijn: wel naar Utrecht en naar Amsterdam en naar Zeeland. Er komt helemaal niks naar Haarlem, ook het Glazen Huis 2010 niet. Haarlem Sportstad zou een mooi motto zijn, maar ik heb niet begrepen dat in ons lokale coalitieakkoord (D66, PvdA, VVD en GroenLinks) daar iets over staat. Gemiste wielerkans. Niks topsport in Haarlem.

Vanmiddag wandelend kennisgemaakt met een stukje van de binnenstad van Haarlem dat ik nog helemaal niet kende. We hadden de auto geparkeerd aan de Koudenhorn, een eindje naast het politiebureau. En vandaar wilden we naar de winkels in de Grote Houtstraat en zo. De gemakkelijkste wandelroute is dan langs het Spaarne tot aan de Damstraat. Maar dan maak je een paar vreemde bochten. Er zou toch een kortere route moeten zijn. Op goed geluk en een klein beetje op puur mannelijke oriëntatie-intuïtie –ik ben gek op woorden met zowel trema’s als koppeltekens– liepen we door de smalle straatjes en steegjes rond de Bakenesserkerk, over een klein bruggetje, langs de pittoreske gracht en stonden plotseling vlakbij de Philharmonie. Een erg leuk stukje van de stad. Moeilijk te vinden, maar zeer de moeite waard. En een heel stuk korter dan de route buitenom langs het water. Enkele ogenblikken later zaten we aan een heerlijk lunchgerecht bij Grand Café Brinkmann op de Grote Markt. Het leven is verrukke

De tweede maand zit er ook op. Geen korte maand deze keer: drieëntwintig werkdagen. En nog steeds gestopt. En nog steeds niet happy. Ik heb wel fijne collega's. Ze zeggen dat ik zou moeten gaan sporten. Maar dat vind ik dubbel straf!

De eerste maand zit erop. Een korte maand weliswaar, maar toch. Achtentwintig dagen, zeshonderdtweeënzeventig uur lang niet roken. En het gaat nog steeds redelijk goed. Ik blijf het mezelf voorhouden: hou vol! Want het mag dan wel goed gaan, het gaat nog niet vanzelf. Soms zijn er momenten... Veel voorkomende verschijnselen (doorhalen wat niet van toepassing is): geïrriteerdheid, ongeduldigheid , agressiviteit, angst, bezorgdheid , neerslachtige buien, concentratieproblemen, slapeloosheid , onrust, toename van eetlust en gewichtstoename. Ik besef dat ik altijd een roker zal blijven, een roker die al een tijdje niet heeft gerookt.

De Thialf - Mammoet op zaterdag Heb je je ooit afgevraagd hoe ze boorplatformen bouwen? Het in elkaar zetten van die enorme installaties op zee lukt alleen met bouwkranen van buitengewone proporties. Die drijvende kranen noemen ze semi-submersible crane vessels, half-afzinkbare kraanschepen. In principe komt het neer op een stelletje pontons, met daarop hijskranen. Met ballast kunnen die pontons een heel stuk onder water zakken, waardoor de gehele installatie stabiel blijft tijdens het takelen op volle zee. Het grootste gevaarte ter wereld in deze categorie is de Thialf. Van de Leidse offshoremaatschappij Heerema. Die Thialf ligt sinds medio vorig jaar voor groot onderhoud in Rotterdam. Buurman Paulus werkt voor een bedrijf dat daaraan meewerkt. En vanmiddag mocht ik met hem mee voor een scheepsbezoek. Wat een fascinerende ervaring! Het vaartuig ligt in het Calandkanaal, bij Rozenburg. Het is niet afgezonken, dus het staat hoog op de poten. Om aan boord te komen moeten we eerst een eno

De val van het kabinet-Balkenende IV bleek onafwendbaar. Het wederzijdse vertrouwen tussen de coalitiepartners was op. Of liever gezegd: tussen Bos en Verhagen ging het niet meer. Die twee zijn nooit grote vrienden geweest, integendeel. Maar de economische crisis hield de boel tenminste nog een tijdje bij elkaar. Maxime heeft het slim gespeeld: konkelen, streken uithalen en samenzweren binnen het kabinet, voor rat Maxime een alledaagse bezigheid. De PvdA voelde zich keer op keer getreiterd en concludeerde uiteindelijk dat ze niet langer geloofwaardig kon doorgaan met "samenwerken". JP ziet voor de derde keer een kabinet dat zijn naam draagt vallen. Ik kan me niet voorstellen dat het CDA hem na dit fiasco nog een keer als de grote man naar voren zal schuiven. Grote kans dat er een opvolger gaat komen. En wie staat daarvoor voorgesorteerd? Juist. We krijgen nog een rompkabinet-Balkenende V, tot aan de verkiezingen over een paar maanden. En daarna? Maakt u gereed voor het kabine

Eindelijk, het einde van het kabinet Balkenende IV naakt. Jarenlang gehobbel, van incident naar incident. Structureel vooruitschuiven van belangrijke beslissingen. En nu het gaat over het al dan niet continueren van de Nederlandse bijdrage aan de militaire strijd in Afghanistan, nu gaat het fout. De PvdA vindt het mooi geweest, heeft altijd gezegd dat er in 2010 een einde moet komen aan de huidige Uruzgan-missie en is niet van plan om dat standpunt te herzien. Ze zijn er klaar mee. Daar kun je het mee oneens zijn - en dat ben ik - maar het kan voor niemand een verrassing zijn. Rouvoet zei dat hij onaangenaam verrast was door deze onverwachte wending van de PvdA. Op welke planeet leeft-ie? Het kabinet gaat hier niet meer uitkomen: de PvdA zal voet bij stuk houden. En het CDA en de CU geven niets meer toe aan de PvdA. Balkenende is vorige week, toen het ging over het rapport van de commissie-Davids, al door het stof gegaan, en dat doet hij echt niet nog een keer. Of het nou in het landsb

Over de kwaliteit van het ijs van de Richmond Olympic Oval in Vancouver is veel te doen. Het blijkt "Aziatisch ijs" te zijn, ijs waarover vooral Koreanen, en in mindere mate Japanners en Chinezen, heel hard schaatsen. Noord-Amerikanen en Europeanen blijken niet vooruit te branden. Jan Bos: "Wanneer ik al rijdend in Heerenveen mijn bidon op het ijs zet, dan glijdt-ie nog een heel stuk door. Maar hier valt-ie direct om." Vannacht, op de 500m voor vrouwen was het al zoals verwacht een Aziatisch feestje: El had al aangekondigd dat volgens haar Wikkie Wakkie Wokkie zou winnen, ik hield het op Wang Snee Wang. Vanavond de 1000m. Ik tip een Lee.

De Olympische ijsdweilmachines in Vancouver weigeren dienst. Ze gaan allemaal stuk. En zonder dweilmachines kan er niet Olympisch geschaatst worden, dat moge duidelijk zijn. Het toernooi op 500 meter verliep door deze problemen chaotisch. Even dreigde zelfs complete afgelasting. Gelukkig kwam het zover niet. Maar om herhaling te voorkomen laat de organisatie met spoed een dweilmachine overkomen uit Calgary.

De eerste week zit erop. Zeven dagen lang. Honderdachtenzestig uur lang. Er zijn eigenlijk maar twee goede manieren om te stoppen met roken. Er is de trage manier: heel langzaam afbouwen. Wanneer je twintig sigaretten per dag rookt, dan ga langzaam minderen. De eerste week rook je nog negentien sigaretten per dag, de week daarna nog achttien, enzovoorts. Zodoende duurt het twintig weken voordat je er echt mee bent gestopt. De andere methode is de resolute aanpak: cold turkey, van het ene op het andere moment stoppen. Statistisch zijn dit de twee meest effectieve methodes, waarbij cold turkey nog iets betere statistieken laat zien. Geen gedoe met pleisters, met kauwgum of met rare vuur-, rook- en nicotinevrije sigaretten. Het gaat nog steeds goed. Hou vol! Zeg ik tegen mezelf. Maar dat valt niet mee op de zondag waarop Feyenoord thuis verliest van AZ.

Ik zit in de auto en luister naar de muziek die uit mijn iPod Shuffle komt. Het is net de radio: ik weet niet wat het volgende liedje zal zijn. Al weet ik wel dat ik de iPod gevuld heb met liedjes uit 1969. Het is dus net Radio 2, zeg maar. Toepasselijke liedjes? Hoe kom je erbij. Ik heb zin om iemand te pesten. Ik heb zin om mijn auto ergens tegenaan te rijden. Ik heb zin om iets of iemand te slaan. Maar laten we dat maar allemaal niet doen. Ik pak het pakje boterhammen uit mijn tas en neem een hap. Zal je net zien: bruin brood met kalkoenfilet. My eyes are wide open, Can't get to sleep, One thing I'm sure of, I'm in at the deep freeze. Cold turkey has got me on the run. Cold turkey has got me on the run. Thirty-six hours, Rolling in pain, Praying to someone, Free me again. Oh I'll be a good boy, Please make me well, I promise you anything, Get me out of this hell. Cold turkey has got me on the run. Oh-, oh-, oh--, oh... John Lennon

Vandaag gaat het niet goed met me. Ik voel me ellendig: een algeheel gevoel van malaise. Ik vind dat ik al vier dagen goed mijn best heb gedaan, en eigenlijk wil ik daar een beloning voor hebben. Dat ik me nu beter zou voelen of zo. Maar niks daarvan. Ik voel me juist minder. Dat is frustrerend. Ik moet mezelf voorhouden dat die beloning er op termijn zal zijn. Dat ik dan namelijk van die slechte rookgewoonte af zal zijn. Maar vandaag voelt dat dus niet goed. In deze toestand ben ik niet veel waard. Niet voor de klant, niet voor mijn collega's, niet voor mezelf. Een mens zou er depressief van kunnen worden.

Sinds vandaag is alle nicotine uit mijn systeem. Zeggen ze. Ik weet niet hoe je dat zou kunnen merken, maar het voelt als een mijlpaal. En mijlpalen heb je nou eenmaal nodig om je doel te bereiken. De hele dag op kantoor. Van collega's kreeg ik feedback op mijn gedrag van afgelopen maandag, mijn eerste dag van proberen te stoppen. Ik heb ze kennelijk laten schrikken. Dat waren ze niet gewend, dat ik met stoelen smeet. Vanavond weer vroeg naar bed. Slapen helpt.

Vandaag de hele dag binnen op kantoor bij de klant. De ontwenningsverschijnselen nemen af. Ik voel me niet meer permanent rillerig, en het komt zelfs voor dat ik langer dan een uur niet aan een sigaret denk. Dit gaat lukken, daar ben ik van overtuigd. De autorit terug naar huis is een rit door heel slecht weer: regen, regen en nog eens regen. Om kwart over negen ben ik terug in Haarlem. Ik vond nog een pakje sigaretten in de auto; de verleiding was groot, maar kon ik gelukkig weerstaan. Die sigaretten wel direct weggegeven, je moet jezelf niet onnodig treiteren. Het ergste is achter de rug.

Dit is niet de eerste keer dat ik stop met roken. Ik ben al twee keer eerder gestopt. De eerste keer duurde de stop drieëneenhalf jaar, de tweede keer iets korter: zes maanden. Daar heb ik in elk geval van geleerd dat ik een verstokte roker ben, die ook al is hij gestopt, nog heel lang verslaafd zal blijven. Vandaag viel niet mee. Er zijn heel veel momenten op een dag die ik associeer met het opsteken van een sigaret: de eerste kop koffie na het opstaan, aansluiten in de file, koffie op kantoor. En dat zijn bij uitstek de momenten waarop ik mezelf moet inprenten dat ik die sigaret niet nodig heb. Ik voel me rillerig. Veel water drinken. Schijnt ergens goed voor te zijn. Ik ben vanavond uit kantoor niet terug naar huis gereden, maar naar Brussel. Vannacht in een hotel, morgen de hele dag overleg bij de klant. Vlak bij het hotel staat een auto in lichterlaaie. Volop rook. Daar hoef ik niets aan toe te voegen; politie patrouilleert gewapend door de straten, onrustige buurt. Vroeg naar be

Ik maak zojuist mijn laatste sigaret uit: straks ga ik slapen en morgen word ik wakker als ex-roker. Dat is tenminste het plan.

Met veel trots toen ik dit certificaat. Verdiend met het oplossen van een leuke puzzel .

iamzero is lekker bezig in Wijk aan Zee; de (Haarlemse) krant(en) staan er vol van. Hij staat met nog drie partijen voor de boeg met 5½ uit 6 aan kop in groep 1A. En hij gaat dus voor promotie naar de grootmeestergroep C. Onderschat niet wat dat betekent: dan staan zijn uitslagen dus op Teletekst (pagina 693)! Zijn partij van afgelopen zondag, de derde ronde, was er bijvoorbeeld één om trots op te zijn (en dat is-tie dus ook): link: Never change a winning beard . En dan zijn er nog cynici die beweren dat er in Haarlem geen klimaat voor topsport zou zijn!

Het is zover: de HFC Haarlem is failliet. Na maandenlang spartelen. De club heeft een flinke schuld en het lukt niet om een goed plan te maken waarmee die schuld kan worden weggewerkt. Ondanks alle inspanningen van de betrokkenen, zowel bestuurders als sponsors als, niet in de laatste plaats, de supporters. En dan is het net een echt bedrijf: dan gaat de stekker eruit en is het einde oefening. Spelers en medewerkers staan op straat, de club is met onmiddellijke ingang uit de Jupiler-competitie gehaald. Veel Haarlemmers hadden de belangstelling voor het wel en wee van de club al twintig jaar geleden verloren. Jarenlang leidde de club een onopvallend bestaan in de marge van het Nederlandse profvoetbal, in die kelder die ze Jupiler-League noemen. Maar er was natuurlijk nog wel een handjevol supporters waarvoor de club belangrijk was. Voor hen is dit faillissement een drama. En voor de betrokken medewerkers, die hun baan kwijtraken, is het dat natuurlijk ook. Maar voor het overgrote deel v

Eens per jaar kom ik in Wijk aan Zee, altijd in januari. Niet voor het strand of voor de duinen, maar voor het schaken. Corus Chess. Vandaag was het weer zover. Eerst sfeersnuiven in de speelzaal. Een enorme sporthal, helemaal afgeladen met tafeltjes waarachter honderden mannen zeer moeilijk kijkend hun partijen spelen. En het publiek schuifelt tussen die tafeltjes door. In een oorverdovende stilte. Aan één kant van de hal zitten de grootmeesters, de 42 schakers die in de A-, B- en C-groep hun achtste ronde spelen. Zij zitten afgescheiden van het publiek, maar je kan ze wel allemaal goed zien. Vandaag spelen Shirov en Carlsen tegen elkaar, en Kramnik neemt het op tegen Nakamura. Op voorhand interessante ontmoetingen. Wanneer ik de speelzaal binnenkom zijn de partijen een kwartiertje onderweg. Op de monitoren kun je de partijen van de A-groep goed volgen. Bij de monitor waarop Shirov-Carlsen wordt getoond is het dringen geblazen, want er gebeurt van alles: de mannen spelen de eerste 21

Franz is terug van een tijdje weggeweest. Het was even time-out. Moet kunnen, toch? Dat kwam omdat er de afgelopen tijd zo ontzettend weinig gebeurde in de echte wereld. En hoewel virtueel is Franz' World natuurlijk wel een beetje een afspiegeling van wat er in die echte wereld gebeurt. En daar leek het alsof alles een beetje stilstond. Al maandenlang alleen maar herhalingen van Dr. House op SBS6, het kabinet-Balkenende doet helemaal niets, qua popmuziek was 2009 een buitengewoon mager jaar, nog magerder dan 2008 al was, en op sportgebied was er ook maar weinig te beleven. Maar gelukkig, er gloort weer licht. Er zijn verkiezingen op komst, de voetbal- en de klaverjascompetitie gaan weer beginnen, Corus Chess 2010 is aan de gang, de Olympische Spelen staan voor de deur en als klap op de vuurpijl: maandagavond 1 februari is het weer Koops Kafé Kwis-avond. Voldoende blogstof, zo lijkt het. En wat popmuziek betreft: Franz houdt het maar op de classic rock. Zo af en toe een stukje over