Amazing Grace

Night of the Proms 2010

Gisteravond waren we in het verbouwde Rotterdam Ahoy. Bij de laatste avond van de Night of the Proms van dit jaar in Nederland. En het was natuurlijk weer als vanouds: een groot orkest dat onder leiding van Robert Groslot bekende, zeer bekende en overbekende klassieke stukken speelt, afgewisseld met rocksterren uit de klassieke doos die onder begeleiding van een elektrische band en het orkest hun grote successen nog eens over het uitbundige voetlicht brengen.
Het publiek komt voor de sterren, en het vermaakt zich tijdens de klassieke stukken met kleine zwaailichtjes, met heen en weer deinen en met ongein in het algemeen. Altijd een vrolijke boel.
En dit jaar waren de sterren de moeite waard. Het was erg leuk om Boy George nog eens te zien en om hem met groot enthousiasme en vol overgave zijn grootste hits te horen zingen (Do you Really Want to Hurt me, Karma Chameleon), maar eigenlijk kon dit niet meer.
Dat was anders bij de andere grote namen op het affiche. Amazing Grace Jones zong verspreid over de hele avond vier liedjes, waaronder natuurlijk La Vie en Rose en Slave to the Rhythm, en alle keren was het vooral haar presentatie die het buitengewoon bijzonder maakte. Ze kwam op in een zebrapak, ze zong in een rood pauwenpak, waarbij haar gehele achterkant bloot was, ze hoola-hoopte een heel liedje op stiletto-naaldhakken, kortom, never a dull moment. Bijzonder mens met enorme billen.
En dan was daar Barry Hay, die na de pauze de zaal op z'n kop zette met Radar Love en When the Lady Smiles. Geweldig!
Tegen de tijd dat we de tussendoor-Tsajkowski's, -Straussen, -Mendelsohns, -Vivaldi's en -Von Weebers wel zat waren, was het tijd voor het onbetwiste klapstuk: John Fogerty. Hij kreeg volop de ruimte voor zijn liedjes: Bad Moon Rising, Down on the Corner, Long as I can See the Light, Cottonfields, Have you ever Seen the Rain, Rockin' All Over the World. En opnieuw kende hij een nieuw dimensie toe aan het begrip guitar change: voor elk liedje een andere gitaar. Hij kwam nog terug voor de grote finale met alle sterren op het podium, Proud Mary. Een gedenkwaardige avond.

Op de terugweg een whopper gescoord bij Delft-Zuid -smaakte ook goed- en daarna om 01:00 uur thuis. Waar ik tot mijn verbijstering lees dat ook Suarez na afloop van Ajax-PSV enorme trek had en zijn tanden in een smakelijk voorbijkomend hapje plaatste. Bizar.