Posts

De vrouwen aan wie ik 's nachts denk - Mia Kankimäki

Afbeelding
Best wel een spannende boektitel, de vrouwen aan wie ik ’s nachts denk. Maar dit is niet wat je wellicht zou denken. Dit is een reisboek over vrouwen en het heeft helemaal niets met seks te maken. De drieënveertig jarige auteur dacht jarenlang ’s nachts aan vrouwen, tijdens slapeloze nachten waarin ze “het gevoel had dat het uur van de wolf nooit eindigde.” Ze dacht aan vrouwen die haar inspireerden, die grenzen verlegden, die dingen deden die niet van hen werden verwacht. De auteur beschrijft de levens, de reizen, de keuzes, van tien van deze nachtvrouwen, haar beschermengelen, haar voorbeelden. En ze reist in de voetsporen van enkele van deze vrouwen naar Tanzania, Japan, Italië, Frankrijk. Het geslaagde resultaat is een boeiende combinatie van biografie en reisverhaal. De nachtvrouwen zijn genummerd één tot tien. Nachtvrouw één is de vroeg-twintigste eeuwse Karen Blixen (die van Out of Africa ), nachtvrouwen twee tot en met zes zijn negentiende-eeuwse ontdekkingsreizigers, nachtvr...

coronazomer

Ik ben het zat, ik ben het beu, ik bin der siik fan. Ik wil ermee stoppen, met die coronamaatregelen. Ik durf het niet, maar ik wil het wel. Ik doe het niet, maar dat is omdat ik te gedwee ben, te gehoorzaam ben. Ik merk om me heen dat steeds minder mensen aan social distancing doen. Het is niet zo dat er geen draagvlak meer is, want iedereen zegt nog steeds dat het belangrijk is. Maar we doen steeds vaker alsof het weer net als vroeger is. Op straat, in winkels, in de horeca, het blijkt allemaal niet vol te houden. Officieel gelden er nog allerlei beperkingen. Maar merk je er iets van? Ja, we hebben geen Tour de France, geen voetbal, geen Olympische Spelen. Maar dat is officieel. In de realiteit van alledag blijkt zo'n beetje alles weer normaal te worden. Er bestaat momenteel een officiële gedragslijn, bepaald door de overheid, waar iedereen zich zegt aan te houden. En er bestaat een dagelijkse praktijk, waarin iedereen doet wat hem/haar goeddunkt. Ik ben te gedwee, te geho...

Terug naar kantoor

Vandaag ga ik voor het eerst sinds 12 maart weer naar kantoor. Het continu thuiswerken duurde meer dan dertien weken. Ons kantoor is natuurlijk geheel corona-proof gemaakt, met afgekruiste bureaus, met looplijnen in de gangen, met minder stoelen per vergadertafel, noem maar op. Ik ben benieuwd hoe dit gaat zijn.

Out in the Country

Afbeelding
Vandaag een doordeweekse vrijdag eind maart. In normale tijden zijn we dan in Friesland, Out in the Country. Normaalgesproken genieten we allemaal zo veel mogelijk buiten van uitbundig lenteweer. In andere jaren zouden we ons nu opmaken voor De Ronde van Vlaanderen en voor Parijs-Roubaix. Maar het zijn geen normale tijden, we verkeren in buitensporige omstandigheden. We zitten voorlopig nog binnen. Slikken. Doorbijten. Volhouden.

Earthlings on Fire

Afbeelding
Twee weken, het is nog maar twee weken geleden dat we massaal naar huis gingen om alleen als het echt niet anders kan naar buiten te gaan. Twee weken, het voelt als een eeuwigheid. Maar het zijn pas twee weken. En de thuisisolatieperiode, de tijd van social distancing, is voorlopig niet voorbij. Alle cijfers laten nog steeds een stijgende lijn zien, alhoewel de experts menen dat ze hier en daar de eerste tekenen van afvlakking waarnemen. Ik zie dat niet. Ik hou voor mezelf van die staatjes bij, een Excel met cijfers. Bijvoorbeeld per dag het aantal bezette IC-plaatsen. Ik begrijp niet goed waarom ik dat doe, want elke coronajournalist doet dat, maar het is onbedwingbaar, ik kan het niet laten. Op de een of andere manier geeft het mij het gevoel dat ik er grip op heb, meten is weten, kennis is macht, zoiets. Onzin natuurlijk, ik heb, los van het effect van de bijdrage van mijn thuisisolatie, natuurlijk nul invloed op het verloop van de pandemie. Maar ik moet wat. I don't want...

Headset

Afbeelding
Ik zit aan de eettafel, laptop voor me, headsetje op. Thuiswerken. Behelpen. Ik sta een paar keer per dag op, naar het toilet, hond uitlaten, that's it. Ongezond, ik weet het. Een mens zou veel vaker even de benen moeten strekken, het hoofd moeten vrijmaken , de zinnen verzetten. Maar ja, de plicht roept, de zaak moet verder, de schoorsteen moet roken. Dat het mooi weer is, helpt niet mee. We zitten voorlopig nog binnen, wen er maar aan aan die headset.

Opgehokt

Afbeelding
Nog meer maatregelen. We hebben weliswaar geen totale lockdown, maar we worden nog verder beperkt. Terecht. Binnenkort gaan de BOA's met een meetlint door de stad. En ze delen boetes uit. Tot 1 juni geen samenkomsten. De winkels die nog open zijn, moeten maatregelen treffen om te voorkomen dat er te veel mensen op een klutje binnen zijn. Burgemeesters moeten beslissen over het openblijven van recreatieparken en campings. Schoolexamens uitgesteld, 4 mei zonder publiek. Het gaat maar door. Elke maatregel is een verscherping. Jammer. Liever had ik gezien dat de eerste set maatregelen zo doeltreffend zou zijn geweest, dat daarna langzaam een versoepeling had kunnen plaatsvinden. Eerst de koppeling helemaal intrappen om hem daarna langzaam te laten opkomen. Maar niet dus. We zitten de komende maanden nog binnen. Opgehokt. Thuiswerken. Filmpjes kijken. Geen voetbal. Geen wielrennen. En als ze dan ook nog Willeke Alberti laten optreden bij DWDD, dan krijg je een beetje gevoel voor ...