Franz' Golden Years

Op zaterdag 30 augustus 1969, vandaag dus exact veertig jaar geleden, zag ik David Bowie voor het eerst. Op de tv, in het AVRO-programma Doebidoe (gepresenteerd door Chiel van Praag), de voorloper van Toppop. Hij playbackte Space Oddity, dat op dat moment in de tipparade stond. Het was prachtig! Broodmager jongetje, krullenkop, zittend op de grond, op een soort verhoginkje, met zijn akoestische gitaar. En hij keek heel lief in de camera. Zo schattig. Ik was verkocht: vanaf dat moment was er nog maar één ding dat ik echt wilde: gitaar spelen. Er kwam flink wat overredingskracht aan te pas, maar een paar maanden later mocht ik op muziekles, waarvoor ik overigens wel mijn beginnende voetbalcarrière bij Concordia Hillegom moest inruilen. Het was het één of het ander. Nooit spijt van gehad. De Doebidoe-opname is jammergenoeg niet bewaard gebleven. Maar gelukkig hebben we de foto's van fotograaf Jacob Krant nog. Daar is iets vreemds mee: hij houdt zijn gitaar vast alsof hij linkshandig i...

We hadden nog een afspraak staan uit juli vorig jaar: een bezoek aan Corpus 'reis door de mens' in Oegstgeest. De poging van toen was mislukt, we hadden ons niet tevoren aangemeld-en dat moet wel- en Liz was pas zeven terwijl de minimumleeftijd voor toegang acht jaar is. Liz had daarna nog maar één reden om acht jaar te worden, een doel dat ze afgelopen week bereikte. Het hernieuwde bezoek was al lang vooraf gepland en vanmiddag was het dan zover. Om kwart voor twee meldden we ons bij de kassa voor onze reis door de mens die om kwart over twee begon. Die reis bestaat uit twee gedeelten: eerst een audio-visuele rondleiding, daarna een veel speelsere vrije ontdekkingstocht. Het audio-visuele gedeelte is volledig geregisseerd, tot op de seconde. Onze groep (#35) vertrok om 14:18.30' -na een akoestisch signaal- met een roltrap naar de knie. En vijfenvijftig minuten en veertien seconden later verliet onze groep de hersenen. Een hele reis in het donker, langs allerlei monitoren...

One Shot - Tin Machine Youtube blijkt een bijna onuitputtelijke bron te zijn van allerlei heel bijzondere filmpjes. Op zoek naar eventuele beelden van Tin Machine's optreden in Parijs -nog niet gevonden overigens-, vond ik een video van Tin Machine waarvan ik het bestaan niet kende: One Shot. Van het tweede Tin Machine-album (1991) waren al twee singles verschenen: Baby Universal en You Belong in Rock 'N' Roll . Allebei in zo'n fraai rond blik. Op de planning stond nog een derde single. Maar nadat Bowie de stekker uit het Tin Machine-project had getrokken, kwam die single er nooit meer. Althans, niet in het Verenigd Koninkrijk; in sommige Europese landen kwam de single wel uit, maar zonder veel succes. De video en de alternative take van One Shot gingen op de plank. En liggen daar dus nog stof te vergaren. Maar dan is daar Youtube. Geweldig! Bowie in een groen pak! Op de live-beelden, gemaakt tijdens de It's My Life-tour van Tin Machine, zien we als extra gitarist...

Heel veel collega-artiesten hebben liedjes van Bob Dylan gecoverd. Tientallen, honderden. En David Bowie heeft natuurlijk ook wel eens liedjes van andere artiesten gecoverd. Maar David Bowie die een liedje van Bob Dylan opneemt, dat is toch iets uitzonderlijks. Ik ken slechts drie gevallen. Like a Rolling Stone Het eerste is eigenlijk oneigenlijk: op het allerlaatste solo-album van Mick Ronson, Heaven and Hull, opgenomen vlak voor zijn overlijden in 1993, zingt Bowie Like a Rolling Stone . Dat beschouwen we dus als een opname van Ronson, waarbij Bowie een gastrol vervulde. Telt niet echt mee. Maggie's Farm Ook met de tweede cover is iets aan de hand. Tijdens de eerste korte tournee met zijn band Tin Machine stond Maggie's Farm op het repertoire. Een opname uit Parijs (25 juni 1989) kwam in het Verenigd Koninkrijk uit op cd-single . En daar zijn er niet veel van verkocht (eufemisme). Daarna nooit meer heruitgegeven; niet meer verkrijgbaar, collector's item dus. Klik hier ...

Vandaag hoog bezoek in Den Haag: Yves Leterme, de Belgische buitenlandminister, kwam verhaal halen bij Maxime en JP over de Westerschelde. Na afloop van zijn gesprek met Maxime was Leterme optimistisch onder voorwaarden: "Buren ben je door geografie, vrienden word je door goed met elkaar om te gaan en vrienden blijf je door afspraken na te komen". Of zoiets. Bob Dylan bracht dat zelfde gevoel ooit nog mooier onder woorden: “Neighbors are defined by distance, but no distance can keep friends apart. They say that good fences make good neighbors." Laten we dat hek alvast maar gaan neerzetten, want hoe het Nederlandse kabinet alle gedane toezeggingen, aan de Vlamingen, aan de Zeeuwse boeren, aan de milieubeweging, voor het einde van dit jaar moet gaan waarmaken binnen de door de Raad van State gestelde wettelijke kaders, dat weet niemand. En ondertussen maar vriendelijk lachen naar die Belgen, mosselen serveren en sussende woordjes spreken. Oscar Wilde zei het ooit nog iets...

Piepklein berichtje in het Nieuwsblad Transport vandaag: Rusland stemt in met reis 'om de Noord' Rusland heeft het licht op groen gezet voor rederij Beluga Shipping uit Bremen om twee schepen de reis 'om de Noord', langs de kust van Siberië, tussen Azië en Europa te laten maken. De zwareladingschepen Beluga Fraternity en Beluga Foresight liggen startklaar in de haven van Vladivostok, de havenstad in het uiterste oosten van Siberië. Ze maken op hun tocht over de Poolzee een tussenstop in Novyy Port, waar ze onderdelen voor een elektriciteitscentrale zullen lossen. Maar achter dit kleine berichtje schuilt een groot verhaal, het verhaal van de 'Severnii Morskoi Put', afgekort sevmorput. Russisch voor de noord-oost-passage: varen tussen Europa en het Verre Oosten langs de noordpool in plaats van de veel langere route door de Indische Oceaan en het Suez-kanaal. Voor het eerst in de geschiedenis zullen niet-Russische handelsschepen de ijzige tocht maken. Beluga Shipp...

[scorebordjournalistiek: de stand spreekt voor zich]

Umberto Eco - De naam van de roos (1980) Toeval bestaat niet: de dag voordat de dwarse man meldt dat augustus de herleesmaand is en dat hij Eco's grote romans met plezier herleest, had ik De naam van de roos weer eens uit de kast gepakt. En daar heb ik zoals verwacht geen spijt van gekregen. Blijft een bijzondere roman. Het is een misdaadroman, maar het is veel meer dan een whodunnit. Het gaat over een detective die er niet in slaagt om de zaak op te lossen. Sherlock Holmes, vermomd als monnik in de veertiende eeuw, loopt met zijn side-kick zeven dagen hopeloos achter de feiten aan, in een Italiaans klooster hoog in de Alpen. En uiteindelijk brandt de hele tent af. Eén keer lezen is voldoende om de plot te kennen. En dan is er natuurlijk nog die film die ik ook al tig keer heb gezien. Dus om die plot gaat het niet. Maar wat is het dan, dat het zo aangenaam maakt om het te herlezen? Voor mij, als liefhebber van non-fictie, is dat vooral de historische setting, de kosmos waar...

We zijn weer in Haarlem. Gisterenmorgen om negen uur reden we vrolijk weg uit Héviz, met het voornemen om in twee dagen naar huis te rijden. Onderweg zouden we ergens een hotel zoeken om te overnachten. Ik had gepland dat we aan het einde van de middag in Beieren zouden zijn, en dan zouden we daar wel zien. Mijn plan klopte: zo rond half zes waren in de regio Oberfranken, iets voorbij Neurenberg, en we besloten dat het tijd was om een plekje te vinden. Dat bleek onverwacht niet eenvoudig. Mijn navigatiesysteem heeft zo'n handige functie: "POI nabij cursor". Klinkt als ingewikkelde geheimtaal, maar blijkt na bestudering van de gebruiksaanwijzing een zoekmogelijkheid te zijn naar points of interest , in categorieën als restaurants, tankstations, hotels, in de nabijheid van je huidige positie. Daar maakten we dus enthousiast gebruik van. En zo kregen we een lijst met alle hotels van Duitsland, oplopend gesorteerd op rijafstand vanaf waar we waren. Eén voor één reden we ze af...

In Héviz rijdt een treintje. Geen gewone trein, over rails, waarmee je naar een ander stadje kunt reizen. Nee, Héviz maakt geen deel uit van het Hongaarse spoorwegennet. Het Héviztreintje is een suf toeristending, dat de gehele dag door sukkelend de verschillende hotels en het leliemeer aandoet. Mij krijgen ze er om begrijpelijke redenen niet in. En het is niet eens gratis!? Toch is het een populaire attractie; telkens wanneer het voorbij rijdt verbaas ik me over het aantal passagiers, dat vrolijk, doch volledig voor paal zittend, het ritje ondergaat. Het treintje zit gewoon altijd vol. Gisteravond raakten we in het hotel na het diner aan de praat met een aardig Duits stel. Leuke, vlotte mensen, met een over het algemeen zeer gezonde kijk op de wereld: Europa, Oost-Duitsland, de superioriteit van Franse auto's boven Duitse, de sociaal-democratie, over veel zaken waren we het wel eens. Maar ik viel bijna van mijn stoel toen ze ons enthousiast vertelden over de Dotto: daar moesten we...

Het reisdoel van vandaag was Keszthely , een stadje aan de zuidwestpunt van het Balatonmeer. Winkeltjes, terrassen, een 18e-eeuws kasteel en een markt. Erg leuke markt. Beetje jammer dat ze alleen honing en peper verkopen. Maar wel kleurrijk gelukkig.

David Endt - Mijn Inter (2009) David Endt (1954) werkt bij Ajax, als teammanager. Hij houdt van voetbal, al zijn hele leven. Hij groeide op in Amsterdam, voetbalde altijd bij Ajax, in de jeugd, in het tweede elftal, bij de zaterdagamateurs, en daarna is hij voor die club gaan werken. En al die tijd, eigenlijk zijn hele leven al, was hij supporter van ..... Inter. Die hartstochtelijke liefde voor Inter gaat ver. Zo ver dat hij er een boek over heeft geschreven. Een bundel met negentig korte stukjes, chronologisch, allemaal voorzien van een titel en een datum. En in elk stukje zingt hij de lofzang op de nerazzurri, op het San Siro, op de sympathieke oud-spelers, op het gras, op de schoenen van de terreinknecht, op de weduwe van de oud-trainer, op de sociale weldaden van voorzitter Moratti, het houdt niet op. Alles wat ook maar in de verte iets met Inter heeft, kan rekenen op de onvoorwaardelijke sympathie van Davide, zoals hij zich in Italië noemt. Is dat erg? Niet echt. David is namelij...

Vandaag hebben we de auto laten staan. Wandelend gingen we naar het meer van Héviz. Dat is een meer dat wordt gevoed door een warmwaterbron. Het water is zo'n 35 tot 37 graden, en je kunt er heerlijk badderen. Er zit nogal wat zwavelachtig spul in dat water en kennelijk vinden waterlelies dat wel prettig, want die drijven uitbundig mee over het wateroppervlak. Zwemmen tussen de lelies, het is weer eens wat anders. Paarse waterlelies. Romantisch. Het hele stadje draait op dit meer en de bron. Het busstationnetje is de hele dag een komen en gaan van dagjesmensen. Om te kunnen zwemmen in het meer moet je een kaartje kopen, waarbij je kunt kiezen tussen een kaartje voor een paar uur en een dagkaart. (Wat ik me dan altijd afvraag is hoe ze controleren dat je niet de hele dag in het water blijft, ook al heb je maar een kaartje voor drie uur, maar dit terzijde.) Vooral inheemse bezoekers, opvallend weinig buitenlandse toeristen. Al worden wij in de lokale horeca wel steevast in het Duits ...

In een steeds verder integrerend Europa gebeuren af en toe dingen waarbij je je afvraagt in welke eeuw we momenteel leven. Zo las ik zojuist dat de Nederlandse ambassadrice voor België op het matje is geroepen bij de Vlaamse minister-president Kris Peeters. Om tekst en uitleg te verschaffen over waarom Nederland het Scheldeverdrag niet uitvoert. En dat ze op het matje moet komen is volkomen terecht, want afspraak is afspraak, vind ik. De haven van Antwerpen is natuurlijk afhankelijk van de doorvaartmogelijkheden op de Westerschelde. Want zonder die Westerschelde geen schepen, en zonder schepen geen haven. En laat die Westerschelde nu zowel aan de noordzijde (Walcheren, Zuid-Beveland) als aan de zuidzijde (Zeeuws-Vlaanderen) door Nederland stromen. Dat schept verplichtingen ten opzichte van onze zuiderburen. En het is een kwestie van fatsoen om die verplichtingen na te leven. Het is op zich al een rariteit dat die zuidelijke oever Nederlands gebied is, en niet Vlaams. Een overblijfsel ...

Vandaag waren we in Badacsony, het centrum van de regio waar veel uitstekende Hongaarse wijn vandaan komt. We kwamen terecht bij wijnbouwer Horváth Pince, die ons in no-time volgoot met allerlei lekkere glazen bor . Want zo blijkt wijn in het Hongaars te heten. Eigenlijk was het dus borok , want dat is het meervoud van bor. Hij hield pas op met nieuwe soorten aanbieden toen ik hem uitlegde dat ik nog moest rijden. Dat begreep hij maar ten dele: "Aber die Dame fahrt doch nicht. Dan kann Sie doch noch prüben!?", en hup! daar kwam de volgende pinot-gris al weer aan. Uiteindelijk gingen we met zes tweeliterflessen het borokház weer uit. Vier verschillende soorten. Geslaagde onderneming.

Opvallend gevolg van die steeds verdergaande Europese integratie: Roda-fans hebben een beeld laten plaatsen in het centrum van Veszprém, om daarmee kennelijk uiting te geven aan hun ongenoegen over de ooit voorgenomen -maar inmiddels afgeblazen- fusie.

Vanmiddag waren we in Herend , een klein stadje gelegen tussen Urkut en Harskut (ik kan er ook niks aan doen, daar ligt het nu eenmaal), waarvan de lokale economie geheel draait op keramiek en kristal. Keramiekwinkeltje naast kristalwinkeltje naast porceleinmuseum naast keramiekwinkeltje. Lekker duidelijk. We hebben ze allemaal bezocht (zucht). In het laatste winkeltje aan de rand van het stadje hadden ze niet alleen vazen, koppen en schotels, maar ook "antiek". Ouwe zooi dus. En tussen dat antiek lag een zeer stoffige accordeon. Die wilde ik dus wel erg graag hebben. Het apparaat ziet eruit alsof het al flink wat hartstochtelijke zigeunerfeesten van heel dichtbij heeft meegemaakt. Het lukte me om nog aardig wat af te dingen van de toch al niet al te gekke prijs. Keurig verpakt in een kartonnen doos staat-ie nu achter in de auto. Mijn vingers jeuken om hem te gaan proberen. Maar dat kan ik hier op de hotelkamer eigenlijk niet maken... Hoe bespeel je eigenlijk zo'n ding? V...

Eric Clapton - de autobiografie (2007) Van de god van de vader van Jan Siebelink naar de gitaargod van de blues is een hele stap. Een stap die misschien wel te groot is om in één dag te maken. Toch maakte ik die stap vandaag. Eric Clapton heeft twee jaar geleden zijn autobiografie gepubliceerd. Ik ben altijd een beetje terughoudend wanneer muzikanten of voetballers of zo hun autobiografie gaan schrijven. Die lui kunnen goed muziek maken of goed voetballen, maar kunnen meestal nauwelijks lezen of schrijven. En dat hun leven nou zó interessant is dat we alle details ervan willen weten? Maar Clapton kan schrijven. Dat is de eerste verrassende constatering na het lezen van dit boek. Hij vertelt boeiend over de vele fases van zijn leven. En dat is de tweede verrassing: hij heeft een boeiend leven geleid. Vooral die periodes dat het niet zo lekker met hem ging -en dat waren er vele- zijn zeer lezenswaardig. Het wordt eigenlijk pas klef wanneer hij al zijn demonen lijkt te hebben bezworen, z...

In de bioscoop hier in het stadje draaien twee films. De ene is Ice Age 3, die draait denk ik in elke bioscoop over de hele wereld. Maar de andere film, dat is er één die we in de Nederlandse bioscopen niet te zien zullen krijgen. Het is een 2009-film van de Hongaarse filmmaker Tamás Almási. Een biopic over de grootste sportman die het land heeft gekend: Ferenc Puskás. Ik overweeg een -waarschijnlijk kansloze- poging om Erzsépet zover te krijgen er samen naar toe te gaan. Al zullen we het Hongaars gesproken commentaar natuurlijk niet kunnen verstaan, het lijkt me wel wat om Puskás aan het werk te zien. Bestaan er beelden van die (door Hongarije verloren) WK-finale van 1954? En van de Europa Cup-wedstrijden van Real Madrid uit de jaren vijftig? De poster van de film is prachtig. Kijk eens wat een mooie scheiding de man in zijn haar heeft. En wat dacht je van de leren knikker in zijn handen. Keurig gehurkt op de foto, in zijn smetteloos witte tenue!

Bob Dylan in Nederland: Dylan 1960 - 1980 in 300 woorden Tom organiseerde een competitie. En ik deed natuurlijk een poging. Is het gelukt? Laat het Tom en mij weten.

Jan Siebelink - Knielen op een bed violen (2005) Soms lees je een boek dat je naar de keel grijpt en naar adem doet snakken, een boek waar je al lezend misselijk van wordt en dat je toch niet walgend terzijde schuift. Zo'n boek is de roman Knielen op een bed violen. Ik heb het in twee rukken (gisteren ruk één, vandaag ruk twee) uitgelezen. Aan de rand van het zwembad op een ligstoel, schaars gekleed bij een lekker temperatuurtje van drieëndertig-klein-nulletje-C. En dit boek zorgde voor de benodigde verkoeling. Of moet ik schrijven verijzing? Want dat is het eigenlijk: een ijzingwekkend verhaal. De roman beschrijft het leven van Hans Sievez en diens bijna levenslange zoektocht naar de ware bevinding van de leer van God. Hij belandt in een sektarisch milieu, helemaal aan de rechterkant van die stroming die we officieel kennen als de bevindelijk gereformeerden, maar die we in het dagelijkse spraakgebruik de zwartekousenkerk noemen. Staphorst, Wekerom, Katwijk, Tholen, dat werk dus, m...

Vandaag waren we in Boedapest. Mooie stad, maar net iets te ver weg, om het met drs P. te zeggen. Drie uur rijden heen en drie uur rijden terug. Maar was desalniettemin zeer de moeite waard. Niet in de laatste plaats door dat geweldige verkeersbord dat we op de terugweg tegenkwamen. Rijdend vanuit Boedapest naar het zuiden op de M7 kwamen we bij het verkeersknooppunt Jószef-hegy, waar het mooiste wegenbord dat ik ooit heb gezien boven de weg hing. Het ging zo snel dat ik er geen foto van heb kunnen maken, dus ik zal het omschrijven: Rechtdoor: Kroatië en Slovenië. Rechtsaf: Wenen, Györ, Oostenrijk en Slowakije. Linksaf: Oekraine en Servië. De vermelding van Wenen en Györ valt een beetje uit de toon. Het gaat natuurlijk om de landen. Hoezo zitten we hier in het midden van Europa? En waarom zouden er nauwelijks Hongaarse plaatsnamen op vermeld staan? Gaan ze er misschien vanuit dat de automobilisten die Boedapest verlaten zo snel mogelijk het land willen verlaten?

The Rough Guide to Bob Dylan - Nigel Williamson (2004) "Nearly four decades ago, he wrote a song called My Back Pages . The world's music journalists appeared to take it as an invitation, for since then there have been literally millions of pages, thousands of chapters and hundreds of volumes analysing his every song lyric and poking into every nook and cranny of his singular life." (page 367). De samensteller van deze gids wist dus heel goed waar hij mee bezig was: het zoveelste boek over Bob Dylan. Voegt het iets toe aan al die miljoenen bladzijden, die duizenden hoofdstukken, die honderden uitgaven die er al waren? Natuurlijk niet, anders dan dat het de genoemde tellers ophoogt. Voor de statistieken: het boek telt bijna 400 bladzijden, verdeeld over vier secties, met in totaal zestien hoofdstukken. En toch is het flinterdun. Sectie 1, The Life, is nog het meest interessant. Dit gedeelte is de biografie van Bob. Jaar na jaar, relatie na relatie, album na album komt voor...

We hebben onze intrek genomen in ons hotel . In de folder zag het er prachtig uit, en in werkelijkheid is het dat ook. Overal gasten in lange witte badjassen, een groot zwembad buiten, een groot binnenbad, diverse thermaalbaden. Kortom: kuuroord. Niet dat we ziek zijn of gebukt gaan onder hevige aandoeningen. Het is gewoon lekker om de hele dag niets te doen, anders dan een beetje te zonnen, te dobberen in een -licht- radioactief zwavelbad, boekie lezen, glaasje drinken, hapje eten.

"Wij hebben gelukkig onze eigen politici hier. En we hebben met die in München niks te maken". De politici in Berlijn noemt hij niet eens. Aan het woord is de uitbater van de bar in ons hotel in Passau. Bij het uitspreken van het woord München trekt hij zijn gezicht in een grimas; alsof hij heel plotseling een vieze smaak in de mond krijgt. Maar dat is snel over wanneer hij met een brede glimlach uitlegt dat vanaf 1 augustus het stringente rookverbod in de bars en café's in Passau is opgeheven. Hij is er duidelijk erg blij mee, heel Passau is er blij mee. En die blijdschap vertaalt zich in trots op de lokale bestuurders die dit toch maar mogelijk hebben gemaakt. Voor gemeenteraadsleden in Nederland iets om zich achter de oren te krabben. Hoe zouden hun Beierse collega's dat voor elkaar hebben gekregen? Welke Nederlander is trots op zijn gemeenteraad?

In Rotterdam hebben ze andere problemen dan in Amsterdam. Ajax zal het voornamelijk moeten opnemen tegen de veel te hooggespannen sportieve verwachtingen, Feyenoord voert de strijd vooral tegen de verlies- en winstrekening en de balans. Geld dus. De financiële problemen in Rotterdam zijn gigantisch; het is eigenlijk een wonder dat ze nog niet failliet zijn. De club met het roemrijke verleden heeft een negatief eigen vermogen van zeven miljoen. Dat is dus het bedrag dat overblijft wanneer alle bezittingen (spelers dus) zouden worden verkocht en alle schulden worden afgelost. Maar er blijft niets over. Dat betekent dus dat mochten de schulden worden opgeëist, dat dat dan het definitieve einde van de club zou betekenen. En daarbij gaan we er nog vanuit dat de actuele waarde van de spelers op een reëel niveau is gewaardeerd. Een klein voorbeeldje: één van de balansposten is de Beloftenpool. Staat voor een slordige 7,5 miljoen in de boeken. In die pool zitten de talenten van de A- en B-jeug...