Terug van weggeweest

David Bowie - The Next Day (2013)

Dat was nog eens verrassing gisteren: de aankondiging dat er een nieuw Bowie-album aankomt en de release van alvast een van de songs: Where are we now? Leuk, iets om naar uit te kijken. Tweede week maart kunnen we de cd verwachten, nog negen weekjes. Aftellen dus.

Where are we now?
Tot die tijd hebben we dus de single-release. Ik heb hem inmiddels meer dan twintig keer beluisterd en ik vind 'm wel oké. Het is een langzaam, ingetogen lied, een beetje in de ambient stijl die we nog kennen van Low en "Heroes". Qua songstructuur erg eenvoudig: intro - verse - verse - chorus - verse - chorus - coda - outtro. Alleen het intro en outtro zijn instrumentaal.
De begeleiding is drums, bas, akoestische gitaar, elektrische gitaar, keyboards. Ik heb nergens kunnen vinden wie de muzikanten zijn, maar ik meen duidelijk het karakteristieke gitaarspel van Gerry Leonard te herkennen. En waar keyboards te horen zijn bij Bowie is Mick Garson nooit ver weg, en qua spel heb ik geen reden om te denken dat dit Mick niet zou zijn. Van de andere musici durf ik niks te zeggen, maar het zou goed kunnen dat Bowie dezelfde mensen om zich heen heeft verzameld als waarmee hij de 2003/2004 A Reality Tour wereldtoernee deed. Dat zou prima zijn.

Bowie's zang is sterk, sterker dan de laatste keren dat we hem hoorden zingen. Dat was onder andere bij Kashmir (The Cynic, 2005) en David Gilmour (Comfortably Numb en Arnold Layne, 2006). Dat klonk toen niet echt overtuigend. Maar dit is andere koek. Bowie's stem blijkt het nog prima te doen! Vooral in het refrein en in de coda haalt-ie flink uit. Zijn stem is afwisselend fragiel, kwetsbaar en dan weer overtuigend en sterk. Indrukwekkend.

De tekst is niet bepaald een literair hoogstandje. In de verses flarden van zinnen waarin Berlijnse straatnamen de revue passeren. Dat roept een soort zwart-wit-beeld op van een troosteloze stad. het refrein is feitelijk nog simpeler: "Where are we now? The moment you know, you know you know." Dat is het. De klap komt in de laatste zin van de coda: "As long as there's you, as long as there's me." Voor mij werkt dit niet.

De melodieën zijn elegant en rustgevend. Introspectief.

Het geheel vormt een lied waarin Berlijnse beelden van vroeger (jaren zeventig? van van de muur?) centraal staan. Bowie kijkt kennelijk terug en dan komen er herinneringen boven uit de tijd dat hij in Berlijn woonde, brak met een serieuze cocaine-gewoonte en een geweldig album maakte: "Heroes". Ik verwacht dat we op het nieuwe album nog meer van 's mans herinneringen gaan horen.

The Next Day
Van dat nieuwe album kennen we dus alleen nog maar de cover. Dat is een bijzondere. Toen ik hem voor het eerst zag dacht ik dat dit een voorlopig plaatje was, in afwachting van de echte. Maar dit ís dus die echte. We zien de ikonische, klassieke hoes van "Heroes", maar waar Bowie's gezicht nu schuil gaat achter een wit blok, met daarin de naam van het album. "Heroes" is doorgestreept.

Het ontwerp is van Jonathan Barnbrook, die ook de covers van Heathen en Reality maakte. Net als voor Heathen gebruikt hij een speciaal nieuw font, Doctrine.

Ik beschouw dit als een vooraankondiging van een album in een soort zwart-wit minimalistische stijl.   Terug naar existentialistische levensvragen. En ook dat maakt benieuwd. De productie is verzorgd door Tony Visconti, de man waar Bowie al zoveel mooi werk mee maakte, onder andere in Berlijn.

Dus heel veel van wat we nu weten van The Next Day heeft iets met "Heroes" van doen. Ik vermoed dat we straks een trip down memory lane gaan maken. Laat maar komen!