Franz' Golden Years

Na London, Toronto, Sao Paolo, Berlijn, Chicago, Parijs en Melbourne is het rondreizende David Bowie Is-circus neergestreken in …. Groningen. Drie maanden is de tentoonstelling David Bowie Is te bezichtigen in het Groninger Museum. Een bijzondere prestatie van de directeur van dat museum, een bijzonder moment in de Nederlandse popgeschiedenis, een uitgelezen mogelijkheid om van een bijzondere tentoonstelling te kunnen genieten. Honderden persoonlijke attributen van Bowie te zien, te ruiken, te bewonderen. Handgeschreven teksten, foto’s, video’s, kleding, decorontwerpen, mooi gepresenteerd in een multimediale setting: niet alleen vision maar ook sound. Prachtig! Je komt van alles tegen: de saxofoon waarmee een 17-jarige David Jones speelde in dat bandje The Kon-Rads, Major Tom’s ruimtehelm, Starman’s tweedelige gekleurde jumpsuit, Brian Eno’s Berlijnse synthesizer, het driedelige kostuum van de Thin White Duke, het ... en het …, niet te vergeten de ... en de …  Ik kan niet ophoude...

David Bowie was de meest invloedrijke muziekmaker van onze tijd, van zijn tijd, van mijn tijd. Ik was twaalf jaar toen ik hem voor het eerst op tv zag. Op zaterdag 30 augustus 1969 zat hij in het AVRO-programma Doebidoe, de voorloper van Toppop. Hij playbackte Space Oddity, dat op dat moment in de tipparade stond. Het was prachtig! Broodmager jongetje, krullenkop, zittend op de grond, op een soort verhoginkje, met zijn akoestische gitaar. En hij keek heel lief in de camera. Zo schattig. Ik was verkocht: vanaf dat moment was er nog maar één ding dat ik echt wilde: gitaar spelen. Er kwam flink wat overredingskracht aan te pas, maar een paar maanden later mocht ik op muziekles, waarvoor ik overigens wel mijn beginnende voetbalcarrière bij Concordia Hillegom moest inruilen; het was het één of het ander. Nooit spijt van gehad. Ik leerde gitaar spelen, maar Bowie zag of hoorde ik pas weer een paar jaar later. Vanaf de elpee Ziggy Stardust was hij weer bij me, na in de tussentijd volledig ...

David Bowie -  ★ En daar is-tie dan, het achtentwintigste studio-album van David Bowie, de opvolger van 2013's The Next Day. Twee maanden geleden aangekondigd, twee songs al eerder als download beschikbaar gesteld, inclusief bijbehorende video's. Commercieel gezien volledig gescript. Niet zoals bij Ziggy 'at maximum volume', maar nu 'at maximum media exposure'. En dat is gelukt, het zal nagenoeg niemand zijn ontgaan dat Bowie er is, dat Blackstar er is. Want zo spreek je dat ★-symbool uit. Het is een beetje moeilijk toegankelijk album, het is allemaal wat ingewikkelder dan de vorige cd's. Daarop staan voornamelijk lekker vlotte pop-rockers. Deze keer is dat iets anders. Wat als eerste opvalt is het aantal tracks: zeven tracks slechts, alleen op Station to Station (1975) stonden er minder. En dan de speelduur, 41:13, relatief kort voor een cd. Maar dat zijn slechts de kwantitatieve kenmerken, belangrijker is natuurlijk wat je als muziek te horen krijgt....