Franz' Golden Years

Vandaag een doordeweekse vrijdag eind maart. In normale tijden zijn we dan in Friesland, Out in the Country. Normaalgesproken genieten we allemaal zo veel mogelijk buiten van uitbundig lenteweer. In andere jaren zouden we ons nu opmaken voor De Ronde van Vlaanderen en voor Parijs-Roubaix. Maar het zijn geen normale tijden, we verkeren in buitensporige omstandigheden. We zitten voorlopig nog binnen. Slikken. Doorbijten. Volhouden.

Twee weken, het is nog maar twee weken geleden dat we massaal naar huis gingen om alleen als het echt niet anders kan naar buiten te gaan. Twee weken, het voelt als een eeuwigheid. Maar het zijn pas twee weken. En de thuisisolatieperiode, de tijd van social distancing, is voorlopig niet voorbij. Alle cijfers laten nog steeds een stijgende lijn zien, alhoewel de experts menen dat ze hier en daar de eerste tekenen van afvlakking waarnemen. Ik zie dat niet. Ik hou voor mezelf van die staatjes bij, een Excel met cijfers. Bijvoorbeeld per dag het aantal bezette IC-plaatsen. Ik begrijp niet goed waarom ik dat doe, want elke coronajournalist doet dat, maar het is onbedwingbaar, ik kan het niet laten. Op de een of andere manier geeft het mij het gevoel dat ik er grip op heb, meten is weten, kennis is macht, zoiets. Onzin natuurlijk, ik heb, los van het effect van de bijdrage van mijn thuisisolatie, natuurlijk nul invloed op het verloop van de pandemie. Maar ik moet wat. I don't want...

Ik zit aan de eettafel, laptop voor me, headsetje op. Thuiswerken. Behelpen. Ik sta een paar keer per dag op, naar het toilet, hond uitlaten, that's it. Ongezond, ik weet het. Een mens zou veel vaker even de benen moeten strekken, het hoofd moeten vrijmaken , de zinnen verzetten. Maar ja, de plicht roept, de zaak moet verder, de schoorsteen moet roken. Dat het mooi weer is, helpt niet mee. We zitten voorlopig nog binnen, wen er maar aan aan die headset.

Nog meer maatregelen. We hebben weliswaar geen totale lockdown, maar we worden nog verder beperkt. Terecht. Binnenkort gaan de BOA's met een meetlint door de stad. En ze delen boetes uit. Tot 1 juni geen samenkomsten. De winkels die nog open zijn, moeten maatregelen treffen om te voorkomen dat er te veel mensen op een klutje binnen zijn. Burgemeesters moeten beslissen over het openblijven van recreatieparken en campings. Schoolexamens uitgesteld, 4 mei zonder publiek. Het gaat maar door. Elke maatregel is een verscherping. Jammer. Liever had ik gezien dat de eerste set maatregelen zo doeltreffend zou zijn geweest, dat daarna langzaam een versoepeling had kunnen plaatsvinden. Eerst de koppeling helemaal intrappen om hem daarna langzaam te laten opkomen. Maar niet dus. We zitten de komende maanden nog binnen. Opgehokt. Thuiswerken. Filmpjes kijken. Geen voetbal. Geen wielrennen. En als ze dan ook nog Willeke Alberti laten optreden bij DWDD, dan krijg je een beetje gevoel voor ...

Gisteren was weer een vreemde dag. Zonnig, stil, koud, vreemd, nerveus. Een dag van nog steeds oplopende cijfers, een dag van betrokken boswachters, boze Belgen en bezorgde burgemeesters. Veel mensen doen aan de social-distancing, maar te veel mensen doen dat niet. En dat laatste heeft consequenties. Te veel mensen die op ene klutje door het bos wandelen. Te veel mensen die eventjes naar België gaan om te tanken. Te veel mensen die schouder aan schouder over de markt schuifelen. Mensen massaal op het strand. Ik houd er rekening mee dat het kabinet vanmiddag zal besluiten om striktere maatregelen te treffen: Nederland gaat verder op slot. Uiterst pijnlijk, maar noodzakelijk. boksles op het strand van Scheveningen

Gisteren was de tweede coronazaterdag in Nederland. Buiten is het voorjaar en wij zitten binnen. De lentebloemen vieren feest op het veld en wij kniezen op de bank. Facebook, e-mail, Whatsapp, Messenger, je moet wat. Ik kijk afleveringen van mijn favoriete tv-serie House. Ik zit inmiddels in seizoen vier. Ziekenhuis, dokters, vreemde ziektes, ik blijf binnen het thema. De burgemeesters van Noordwijk, Zandvoort en Bloemendaal zeggen dat de mensen niet meer naar het strand moeten komen. Het lukt ons kennelijk niet om onderling voldoende afstand te houden. En dat is toch zó belangrijk. Ik wil er heel graag op uit, maar ik doe het niet, ik blijf binnen. Alleen vijf keer per dag tien minuten een straatje om met Max, en dat is het. We moeten het uitzingen; het gaat nog lang duren. Ze hebben het allemaal over die curve. Zo’n curve heeft vier fasen. De eerste fase is die van een langzame stijging die daarna sneller en sneller gaat. Die fase gaat over in de tweede fase wanneer de snelh...

Gisteren toespraak van de koning. Zo’n toespraak, zo’n King’s Speech, dat gebeurt niet vaak, best wel bijzonder. Ik vond ‘m wel oké. Plussen en minnen. Eerst wat minnen. Om te beginnen, hij is hier niet goed in, hij brengt het niet soepel, tamelijk houterig, verkeerde klemtonen, typische intonaties, het gaat ‘m niet gemakkelijk af. Laten we het er maar op houden dat hij erg onwennig is met de autocue. Maar dat is de presentatie. Belangrijker is natuurlijk de inhoud, de tekst zelf. Daarbij moeten we in ogenschouw nemen dat hij een uitsluitend representatieve rol vervult en dat hij zich niet met de maatregelen mag bemoeien. Hij hield zich prima aan die regel, hij had het over van alles, maar niet over iets concreets. Abstracte woorden als verdriet, hand vasthouden, troost, trots, moeilijke tijden, onzeker, bang, noodzakelijk, ingrijpend. Het komt volgens hem uiteindelijk neer op drie dingen: ons aller alertheid, solidariteit en warmte, en daarmee kunnen we het samen aan. En dat vond ik ...

Dus om de piek af te vlakken wordt het aantal IC-opnamen uitgesmeerd in de tijd. Het moet immers uit de lengte of uit de breedte komen. We moeten het uitzingen. Laten we eens naar de X-as van die “flatten de curve”-grafiek kijken, naar de tijd. Hoe lang zal het duren? Het kabinetsbeleid gaat ervan uit dat zodra we groepsimmuniteit hebben ontwikkeld, dat dan de maatregelen kunnen worden afgeschaald. Vijftig tot zestig procent van ons moet antistoffen hebben. Voorlopig kom je alleen aan die antistoffen door ziek te worden. Impliciet is dus het doel: negen miljoen zieken in Nederland. Maar dus niet allemaal tegelijk! Hoeveel zieken kunnen we tegelijkertijd hebben? Wanneer we allemaal slechts ‘milde klachten’ zouden krijgen, is er niets aan de hand. Maar dat is niet zo: een gedeelte van ons krijgt ernstige klachten. De vraag is: hoeveel zieken komen op de IC terecht? Laat ik dit laag inschatten: 1 procent, één op de honderd. Ik las ergens al veel hogere percentages, maar ik hoop echt ...

Flatten the curve is het motto, flatten the curve. Onze Nederlandse aanpak is erop gericht om het aantal besmettingen uit te smeren over de tijd. Een afgevlakte piek. We hebben allemaal die grafiek gezien. Maar wat zie je dan eigenlijk? De X-as is de tijd, dat is nogal logisch. Maar wat is de Y-as? In eerste instantie dacht ik dat dat het aantal besmettingen vertegenwoordigde. En dat die horizontale stippellijn staat voor de maximale capaciteit van onze gezondheidszorg. Maar na alle discussies van de laatste dagen begrijp ik dat dat anders zit. De Y-as staat voor het aantal mensen op de IC. En de horizontale stippellijn staat voor het totaal aantal plaatsen op de IC. Alle beleid is erop gericht om het aantal mensen dat op de IC ligt in de tijd gezien uit te smeren. Een heel belangrijke kpi (ik weet het, dat is bedrijfskundig jargon, sorry, het staat voor kritische succesfactor) is dus het aantal mensen dat op de IC ligt. En een andere belangrijke kpi is het aantal IC-bedden dat we heb...

Alles komt tot stilstand. Geen EK voetbal in juni, geen wielerwedstrijden, niets meer. De NS meldt 85% minder passagiers in de spits en zet nagenoeg alle Intercity's stil. De KLM meldt dat ze 90% van alle vluchten annuleert. De buitengrenzen van de EU gaan dicht. Rusland sluit de grenzen. In Frankrijk geldt vanaf het middaguur een totale lock-down, niemand mag meer zonder goede reden het huis uit. Dat was al zo in Spanje en in Italië. Rutte meldt dat zoiets in Nederland ook een mogelijkheid kan worden, mocht het zorgsysteem onder de druk bezwijken. Maar vooralsnog is ons motto nog: social distancing. Blijf thuis! We hadden vandaag een BU-meeting, overleg met meer dan dertig collega's tegelijkertijd. Dat deden we door middel van een video-conferentie. De techniek ondersteunt deze manier van werken prima. We zouden naar kantoor mogen om daar apparatuur op te halen, een groot scherm, een docking station, de zaken die nodig zijn om thuis een goede werkplek te creëren. ...

Rutte spreekt het land toe. Nieuwe beleid. De prioriteit is niet langer onze persoonlijke gezondheid en veiligheid, neen, vanaf nu gaat het erom dat ons gezondheidssysteem niet overbelast raakt. Om dat te bereiken moeten we groepsimmuniteit creëren, 50 to 60 procent van alle jonge, gezonde mensen moeten besmet raken met het virus, daardoor immuun worden en op die manier een muurtje bouwen rond de kwetsbaren in onze samenleving. Moeilijk concept. Wie zijn die kwetsbaren? Ouderen, hart- en longpatiënten. El behoort tot die groep kwetsbaren, zij mag het dus niet krijgen. En ik dus ook niet, want wanneer ik het krijg, dan krijgt zij het ook. Waar is die 50 tot 60 procent op gebaseerd? Ik heb veel vragen. El's moeder behoort ook tot die groep kwetsbaren. Maar zij maakt zich geen zorgen. "Hier in Zoetermeer is het niet".

De discussie over de scholen gaat voort. Het kabinetsbeleid op dit punt valt niet goed in de samenleving. Ouders, scholen, leerkrachten blijven aandringen op sluiting. Ik blijf binnen, maar El gaat eruit om te werken. Wanneer je in de zorg werkt, kun je natuurlijk niet thuiswerken. Ik maak me zeer ernstig zorgen over het verloop van de coronacrisis. Ik besluit om de komende tijd persoonlijke contacten te vermijden. Ik blijf in huis en ga alleen naar buiten om een stukje met Max te wandelen. Ik knijp hem, om zo te zeggen. Laten we er allemaal zoveel als mogelijk aan doen om hier gezond doorheen te komen. Ik ken nog niemand in mijn directe omgeving die besmet is. Maar hoe lang nog? Aan het einde van de zondag maakt het kabinet bekend dat de scholen toch allemaal dicht gaan. Onze samenleving komt tot stilstand.

Mensen zijn gek geworden. Men hamstert. We deden vanmiddag boodschappen bij de AH in winkelcentrum Schalkwijk en we zagen daar heel veel lege schappen. Toiletpapier, pasta, brood, olijfolie, de raarste zaken, allemaal op. Mensen zijn gek geworden. Veel discussie over het overheidsbeleid, vooral over het openhouden van de scholen. Veel ouders vinden dat de kinderen beter beschermd moeten worden. Rutte zegt dat het thuishouden van de kinderen ertoe leidt dat ouders die keihard nodig zijn in de zorg ook thuisblijven om voor hun kinderen te zorgen, een enorm dilemma. De voetbalcompetitie ligt stil. Ik werk thuis. Ik ga alleen nog maar de deur uit om Max uit te laten.

Gisterenmiddag maakte het kabinet de Nederlandse maatregelen bekend tegen het coronavirus. Rutte vertelde op de personconferentie dat we alles op alles zetten om snelle verspreiding van het virus tegen te gaan. Dat betekent dat degene die het kan, wordt gevraagd om thuis te werken wanneer je niet in de zorg werkt. En wanneer je koorts hebt en snotterig bent of verkouden moet je thuis blijven. Scholen blijven open. Ik hoorde het op kantoor in Amsterdam. We keken elkaar aan: dit was het dan voorlopig. Vreemd. Ik pakte mijn spullen, keek nog even goed rond of ik inderdaad alles bij me had. Ik nam afscheid van de collega's. Bye, bye, take care, see you. Nogmaals, vreemd, heel vreemd. De komende drie weken zien we elkaar niet meer hier, alleen nog maar online. Ik voel de onrust in mijn lijf. Een heel onzekere tijd breekt aan.