Hangout

Gisteren was de tweede coronazaterdag in Nederland. Buiten is het voorjaar en wij zitten binnen. De lentebloemen vieren feest op het veld en wij kniezen op de bank. Facebook, e-mail, Whatsapp, Messenger, je moet wat. Ik kijk afleveringen van mijn favoriete tv-serie House. Ik zit inmiddels in seizoen vier. Ziekenhuis, dokters, vreemde ziektes, ik blijf binnen het thema.

De burgemeesters van Noordwijk, Zandvoort en Bloemendaal zeggen dat de mensen niet meer naar het strand moeten komen. Het lukt ons kennelijk niet om onderling voldoende afstand te houden. En dat is toch zó belangrijk. Ik wil er heel graag op uit, maar ik doe het niet, ik blijf binnen. Alleen vijf keer per dag tien minuten een straatje om met Max, en dat is het.

We moeten het uitzingen; het gaat nog lang duren. Ze hebben het allemaal over die curve. Zo’n curve heeft vier fasen. De eerste fase is die van een langzame stijging die daarna sneller en sneller gaat. Die fase gaat over in de tweede fase wanneer de snelheid van de stijging afneemt. In die fase neemt het aantal nieuwe besmettingen nog wel toe, maar dus minder snel. Tot het punt dat er geen sprake meer is van een stijging maar van een stabilisatie gevolgd door een afname, eerst langzaam dan sneller. Dat is de derde fase. En tenslotte dooft het langzaam uit in de vierde fase. Momenteel zien we nog steeds een toenemende stijging, fase 1 dus, in Italië, maar ook in Spanje en Frankrijk. En bij ons dus ook. Betrouwbare getallen over het aantal besmettingen zijn er niet, we hebben alleen het aantal sterfgevallen en het aantal IC-opnames. En die getallen nemen nog steeds toe. We zouden de effecten van ons social-distancing-beleid in die cijfers moeten zien terugkomen, maar ik zie nog niets.

Gisterenmiddag hadden we een hazenfamilie Hangout. Gezellig. We virtueel-borrelen ons er maar zo goed en zo kwaad als het gaat doorheen.