Franz' Golden Years

Deze week was, wanneer we de serieuze pers in Nederland mogen geloven een buitengewoon culinaire week: het ging weer eens over de jaarlijkse toekenning van Michelin-sterren. Nu interesseert me dat geen enkele zier. Het gaat hier namelijk over restaurants waar ik -waarschijnlijk- nooit zal eten. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben namelijk enorm tevreden met de restaurants die ik ken en die helemaal geen Michelin-ster nodig hebben. Mijn persoonlijke favoriet is snackbar Amon. Prima keuken, gastvrije eigenaar, altijd open en heel erg dichtbij. In België snappen ze ook dat het helemaal niet om sterren gaat. Veel belangrijker is daar de kwaliteit van het dichtstbijzijnde frietkot. De aankomende week is het bij onze zuiderburen dan ook de Week van de Friet . Urbanus is de peter van het feest. Geweldig initiatief, verdient ook onze steun. Weg met dat quasi-intellectuele Michelinsterrengedoe. De kwaliteit van frieten is, vanuit het oogpunt van het algemeen welzijn, van véél groter belang...

Fleet Foxes - Fleet Foxes (2008) Jonge mannen met baarden. Jonge muzikanten uit Seatlle die voor hun debuutalbum een zestiende-eeuws schilderij van Breughel kiezen. Jonge mannen die heel goed hebben rondgesnuffeld in de platencollectie van hun (groot-)ouders. De Fleet Foxes. In juni van dit jaar verscheen dat debuutalbum. Vrijdag hoorde ik het voor het eerst. En sindsdien loop ik een beetje verdwaasd rond. Want wat is dit mooi! Bijzonder, origineel, prachtige close-harmony-stemmen, ingetogen muziek. Dit is een album waarvoor superlatieven nodig zijn, om niet te zeggen dat voor dit album de superlatieven zijn bedacht. Ik hoor klanken die me doen denken aan David Crosby, aan de Byrds, aan de Fairport Convention, aan veel van de mooie muziek die aan het einde van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig werd gemaakt. IJle klanken, middeleeuwse arrangementen. Maar het zijn vooral de stemmen die blijven hangen. Dit is voor mij dé cd van het jaar. Tracklist: Sun it Rises - White W...

Het is nu eenmaal onvermijdelijk: na de opkomst komt de neergang. Of het nu het Romeinse Rijk betreft, Ziggy Stardust, PSV, of Rita Verdonk, niets of niemand ontkomt eraan. Ook Franz niet. Gisteravond, tijdens het nuttigen van een kom heerlijke tomaten-groentensoep, brak een enorm stuk van een kies af. Rechtsboven. Ik dacht eerst nog dat er een of ander hard stukje in de soep zelf zat, maar nader visueel onderzoek naar de aard van het stukje maakte direct duidelijk dat de kok niets te verwijten viel. Nee, dit was een stukje van Franz zelf. Dit zal wel uitdraaien op een ingewikkelde tandheelkundige ingreep. De warm-koud-sensaties in mijn rechterbovenkaak maken duidelijk dat dit niet iets is dat ik zomaar kan laten voor wat het is.

the White Album - The Beatles (1968) It was forty years ago today: op 22 november 1968 lag The White Album van de Beatles in de winkels. De mannen hadden er maandenlang aan gewerkt in de studio, en eindelijk was daar dan de opvolger van Sgt. Pepper's. Tenminste wanneer we het Magical Mystery Tour-project even wegdenken. Opvolger van Sgt. Pepper's en tevens de volkomen tegenhanger. Geen bandproject dit keer; hier zijn vier individualisten bezig, elk hun met eigen dingen. Geen groepsportret op een overdadige hoes, maar slechts vier pasfotootjes. Geen breed opgezette arrangementen voor een orkest, maar voornamelijk back-to-basic gitaarpop. Af en toe heel intiem, dan weer ironisch. Dingen die ik snap, maar er staan ook volkomen onbegrijpelijke dingen tussen. Dit dubbelalbum beschouwen we maar even als hun hoogtepunt. Hoewel? Ja, ik heb wat gemengde gevoelens bij dit album. Er staan sublieme popsongs op, enkele van de beste die de Beatles hebben gemaakt. Back in the USSR, Blackbir...

Els nierdonatie gaat niet door. Plotseling is daar die andere oplossing . Plannen veranderen. Gemengde gevoelens bij El: "Het is een beetje een anticlimax, maar toch ben ik blij. Want er is wel een loden last van mijn schouders".

Op vakantie deze zomer in Italië kocht ik een leuk keycord. Giallorosso, de fraaie clubkleuren van Roma. Sindsdien gebruik ik het op mijn werk, voor mijn id-card. Sinds september bijna dagelijks aanleiding voor enkele verbale plaagstootjes vanuit Lazio-hoek. Want de animositeit tussen de twee Romeinse clubs strekt zich uit tot in de bedrijfsrestaurants op Schiphol. Lazio is de competitie in de Serie-A goed begonnen en draait voor het eerst sinds jaren bovenin mee. Roma daarentegen is dramatisch van start gegaan en staat in de degradatiezone. Pijnlijk. Gisteravond was de eerste stadsderby van dit seizoen. En het werd een heerlijk avondje: 1-0 voor Roma! Mijn keycord straalt vandaag.

Donderdagavond zijn we in de auto op de weg terug uit Alphen aan den Rijn. Ik zet de autoradio op Radio 1 om te horen hoe het Feyenoord vergaat in de tweede helft van de bekerwedstrijd tegen Hardenberg. En ik val midden in de persconferentie van Ella Vogelaar: ze vertelt dat ze van de PvdA-partijleiding ontslag heeft moeten nemen als programma-minister van Wonen, Wijken en Integratie. Ik ben verrast, al weten we natuurlijk al heel lang dat zoiets eraan staat te komen. De verrassing zit er niet zozeer in dát het gebeurt, maar eerder in hóe het gebeurt. Signalen genoeg de laatste twee weken. Het financiele drama rond de peperdure verbouwing van de SS Rotterdam, het verhaal achter het piepkleine berichtje rond het vertrek van Dig Istha als communicatie-adviseur van de minister en Ella's 180-graden flip-flop met betrekking tot de registratie van ontspoorde Antilliaanse jongeren. En toch ben ik verrast!? Zal wel iets met mijn naiviteit te maken hebben. Ella's gemodder was natuurlijk...

.... maar wij hebben wél Gerard Kocks Feyenoord moest voor de beker tegen de amateurs van hoofdklasser HHC Hardenberg. De aanvoerder van HHC heet Gerard Kocks - spreek uit: Cox. Bizar toeval natuurlijk. En HHC deed er van alles aan om dit toeval te benadrukken. Hoogtepunt: een erg leuk spandoek. En het dieptepunt: de aanvoerder zelf. Wat een ongehoord belachelijk onbehouwen lompe boer is dat! Al na twintig seconden schopte hij Luigi Bruins uit de wedstrijd. De statistieken na de eerste helft: HHC maakte zeven overtredingen, "waarvan acht van Kocks" volgens verslaggever Leo Driessen. Drie van Kocks' overtredingen waren op zich goed genoeg voor rood; de scheidsrechter vond echter van niet. Ik ben een liefhebber van mooie overtredingen , maar dit ging veel en veel te ver.

Het typisch Nederlands cultuurverschijnsel "gedogen" staat onder grote druk. Gedogen, dat doen we al jaren graag en veel. Het principe is simpel: we spreken met zijn allen af dat iets niet mag, we leggen dat in een wet vast, en vervolgens spreken we ook af dat we het niet erg vinden als iemand zich niet aan die regels houdt. "Moet kunnen", lijkt de heersende moraal. Het gedoogbeleid ten aanzien van softdrugs lijkt zijn langste tijd gehad te hebben. De vele maatschappelijk ongewenste effecten van coffeeshops wegen inmiddels zo zwaar, dat de roep om stringente handhaving al maar toeneemt. Logisch. Je zal maar een buurman hebben met een wietkwekerij aan huis. Of je kinderen zullen maar op een school gaan naast een coffeeshop. Dat wil je niet. Maar veel van de roependen om een einde te maken aan dat drugsgedoogbeleid roepen ook dat er een uitzondering moet worden gemaakt voor het rookverbod in de kleine cafés. Want zelf willen ze hun sigaretje niet missen. Het CDA-congr...

"And now for something completely different" hebben de Amerikanen gedacht. En kiezen ze Barack Obama als hun volgende president. Ik wens ze veel geluk, want dat zullen ze nodig hebben. Zelden zal een nieuw gekozen president zulke hooggespannen verwachtingen hebben gewekt. Ja, toen in 1992 Clinton werd gekozen was er ook zo'n gevoel. Na de jaren met Reagan en Bush sr., twee oude mannen, was er ineens een president die jonger was dan Mick Jagger! En het werd inderdaad anders, maar de grote veranderingen, een inspirerende nieuw-liberale weg naar een sociaal Amerika hebben we niet gezien. Obama zal het heel moeilijk krijgen. In de internationale politiek, met de vele dossiers met enorme binnenlandse vraagstukken, met de weerstand van de machtige federale diensten in Washington die hun eigen agenda's volgen. En vooral met Joe Sixpack, die a better future verwacht. En ik vind het op voorhand al niet eerlijk om daar één man verantwoordelijk voor te stellen. Want Obama staat...