Franz' Golden Years

Volgens Davide Cassani heeft hij Rasmussen op 13 juni gesproken op de onderstaande plek, in de Dolomieten. Cassani vertelde daarbij dat die ontmoeting plaatsvond in de stromende regen. Uit allerlei meteo-archieven blijkt dat het daar toen niet heeft geregend. Ra ra. Ik voel me er ineens persoonlijk bij betrokken. De weg van Egna Ora naar Cavalese ken ik goed. Ik heb daar al enkele malen overnacht, in Hotel Tenz. Het is daar fantastisch toeven. Ook het eten en drinken is niet te versmaden. Er zijn twee beweringen waaraan ik steeds meer ga twijfelen: "Ik heb Rasmussen op 13 en 14 juni gesproken in Italië" (Davide Cassani) "Rasmussen heeft bekend dat hij op 13 en 14 juni in Italië was" (Theo de Rooij) Ik betwijfel of we ooit de volledige waarheid zullen kennen.

Waar zat Rasmussen in juni? In Mexico, zoals hij zelf beweert? Of in Italië, waar hij op 13 juni is gezien? Wat wist Theo de Rooij hiervan voor de start van de Tour? Vragen die op antwoord wachten. De UCI wil het allemaal weten en laat het tot op de bodem uitzoeken. En de Rabobank wil het ook allemaal weten en stelt een onderzoek in. Theo de Rooij, de directeur van de Rabobank-wielerploeg, heeft veel schijn tegen zich. We gaan even terug naar de eerste week van juli, de dagen voor de start van de Tour in Londen. Volgens mij is het van tweeën één: óf Theo wist dat Rasmussen zich in Italië voorbereidde, of hij wist het niet. Indien Theo dat niet wist, blameert hij zich als manager van een duurbetaalde ploeg. Ik kan het me niet voorstellen dat hij niet weet waar een van zijn belangrijkste renners zich in de belangrijkste periode van het seizoen bevindt. Indien dat toch zo zou blijken te zijn, dan dient hij de consequentie daarvan te nemen en zijn ontslag te nemen. Wegens tekortschietend l...

De Tour van 2007 zit erop. Het was weer een enorm spektakel; sportief gezien mooier dan ooit, meer publiciteit dan ooit. Ook deze Tour de France was weer een hoogtepunt in het sportjaar; de Tour maakt elk jaar weer de vooraf hooggespannen verwachtingen waar. En toch hadden veel mensen het erover dat de Tour in een crisis verkeert. En dan doelen ze natuurlijk op het dopinggebruik door de renners. Ik denk niet dat crisis het juiste woord is. Immers, bij een crisis heb je het over een kortstondige situatie, die daarna weer overgaat. En dat is bij de Tour, bij het wielrennen, niet zo. De Tour Dopage van 1998 ligt inmiddels negen jaar achter ons. Een beetje lang voor een crisis. En er is nog geen enkel zicht op een verbetering. De strijd tegen het gebruik van doping in de wielersport is nog lang niet gewonnen. En ik ben ervan overtuigd dat deze strijd niet gewonnen kan worden binnen de huidige structuren binnen die sport. Met structuren bedoel ik de verschillende partijen die erbij betrokke...

Vanmiddag is Bo vredig ingeslapen. Het ging allemaal niet meer. Oud en versleten. We zullen haar missen.

Arie van Wetten De enige bollenstreker die ooit in de tour reed. Hij barstte van het temperament en hij ging altijd doldriest in de aanval. Vaak kwam hij met die tactiek van een koude kermis thuis, maar hij had als renner genoeg kwaliteit om ook heel veel te winnen. Hij keek altijd kwaad, alsof hij met de hele wereld in onmin leefde. Ooit propte hij woedend de overwinningsbloemen in zijn rugzak om van Amsterdam naar Noordwijkerhout terug te fietsen. Ja, voor een jongen uit een bollendorp is met bloemen naar huis rijden natuurlijk zoiets als water naar de zee dragen. In 1957 werd hij door Kees Pellenaars uitverkoren om de Tour te rijden. Al in de tweede etappe zag de 22-jarige het niet meer zitten en hij stapte af. In de Bollenstreek, waar hij na zijn carrière kastelein werd van Het Wapen van Hillegom, heet hij sindsdien Arie Afstap.

Vanmiddag de stad in geweest om voldoende cultuurvoorraad voor de vakantie in te slaan. Volop geslaagd. Eerst naar Sounds voor drie lekkere cd's, in de categorie "hoe ouder hoe beter": Scott Walker - Scott 2 Scott Walker - Scott 3 Moody Blues - Seventh Sojourn (Scott 1 en 4 hadden ze even niet, maar die komen er ook nog wel). Daarna naar die fantastische boekwinkel van De Vries aan de Gedempte Oude Gracht. En ook daar kwamen we met hele stapels de deur uit: Geert Mak - Hoe God verdween uit Jorwerd Esther Verhoef - Close-up Lieneke Dijkzeul - De stille zonde Karin Fossum - De nacht van vier november En bij thuiskomst lag de op internet bestelde 5-cd-box met alles van de Walker Brothers in de brievenbus. Dat gaat helemaal goed komen.

De Tour is goed bezig: we zijn twee weken onderweg en het is nog lang niet beslist. Mooie etappes, veel strijd. We genieten met volle teugen. En dat bijna zonder tv-beelden. Ik heb tot nu toe alleen die fantastische etappe naar Tignes op tv gezien. Ik doe het met radio Tour de France, dagelijks op radio 1. Mart Smeets heeft elke dag op tv zijn praatprogramma De Avondetappe. Een enkele keer kom ik hem tegen bij het zappen. Slaapverwekkend saai om naar deze zelfingenomen kwast te moeten kijken en luisteren. Wel terecht dus om dit programma 's avonds heel laat uit te zenden. Nee, dan Jacques Chapel. Op de motor bij het peloton, of achter een kopgroep. Doet-ie al jaren. En hij gaat steeds meer op Theo Koomen lijken. Vandaag ziet-ie Boonen in Castres " de twaalfde etappe in de Ronde van Spanje " winnen, in Marseille riep hij dat Sandy Casar had gewonnen, terwijl Cédric Vasseur toch echt eerder over de streep ging. Aan de radio met Jacques achter de microfoon heb je een dubbele...

Vandaag is het feest: Broes viert zijn eerste verjaardag. Hij heeft zelf de kamer versierd met talloze kleurige wuppies. Er zit een leuke kaart bij de post. Daarop staat: Ha die Broes! Gefeliciteerd met je allereerste verjaardag! Hoe is het met je? Ik hoor nog wel eens wat van je en ik begrijp dat je die hele Prattenburgtroep daar onveilig maakt met je gekrijs. Goed zo kind. Ga zo door. Heeft m'n opvoeding toch nog nut gehad. Je moeder Lulu Broes is er erg blij mee. Trots loopt hij met de kaart in zijn bek door het huis.

Vanavond zijn we in het altijd gezellige centrum van Lisse. Dat is zo'n keurig aangeharkt dorp, alles op straat is opgeruimd, netjes, tot in de puntjes verzorgd. En juist in die omgeving valt één winkel uit de toon: parket-winkel "Style". Het portiek naar de winkel is afgesloten met een groot traliehek. Hier ligt wel voor een paar weken oud papier. En zie ik daar ook geen aanmaningen en dwangbevelen liggen? Een dissonant in het bollendorp. Daar zullen de andere winkeliers niet blij mee zijn. En hoe komt dat toch? Nou, op de etalageruit ernaast hangt een briefje. Daarop de verklaring. Ondersteboven. We denken er het onze van...

Ik heb een nieuwe target. Al een tijdje terug meldde ik dat ik mijn David Bowie cd-verzameling compleet had. En ik vroeg me af: wat nu? Op die vraag heb ik inmiddels een antwoord: Scott Walker. De laatste dagen blogde ik wat minder frekwent dan de periode daarover. Dat komt: ik heb mij een paar avonden bezig gehouden met het ontwerp en de bouw van een website, geheel gewijd aan deze bijzondere artiest. De site, Nite Flights , is nog niet af, maar hij staat al wel redelijk in de steigers. De structuur is er; nu alleen nog de Songs database vullen (alleen bij de J staat nog maar iets). Neem maar eens kijkje en snuffel wat rond. Ik zou het leuk vinden te horen wat je ervan vindt. Tips zijn zeer welkom.

Nieuwe opdracht, eerste werkdag. Staat volledig in het teken van administratieve procedures. Hoe kom je aan een identiteitspas? Hoe regel ik dat ik ergens in de buurt kan parkeren? En als laatste: hoe kom ik aan een laptop, mailbox? Veel formulieren, handtekeningen, balies. Tijdens de wachttijd formuleer ik het Tweede Principe van Haas: de productiviteit op een eerste werkdag is omgekeerd evenredig met de omvang van de organisatie. Een andere keer wil ik nog wel eens ingaan op het Eerste Principe van Haas. Dat heeft overigens niets met werk te maken, maar alles met ongelukjes in en om het huis.

Ik had er nog nooit van gehoord: active noise control. Maar het bestaat en wordt toegepast. Het klinkt te fantastisch voor woorden: een systeem dat ongewenst geluid onhoorbaar maakt door een "tegengeluid" te produceren. Het principe is gebaseerd op de golfeigenschappen van geluid. Door een zelfde geluidsgolf te produceren als het ongewenste geluid, maar dan met een tegengestelde amplitude, interfereren beide golven tot nul. Destructieve interferentie noemen ze dat. Wordt toegepast in oortjes. Aan de buitenkant zitten microfoontjes. Deze vangen het omgevingsgeluid op, leiden het naar een computer die dat geluid analyseert, "omkeert" en terugleidt naar de speakertjes aan de binnenkant van de oortjes. Schijnt zeer effectief te zijn. Dit is nog maar een toepassing op microniveau. Op elke plek in de auto je eigen geluid, moet kunnen. Maar denk ook eens aan de schier onbeperkte mogelijkheden die dit biedt wanneer het in het groot wordt aangewend! Weg met al die geluidswal...

De Tour 2007 start vandaag. In een typische, vreemde, atmosfeer. In de voorbeschouwingen maar één thema: doping. Elke wielrenner is verdacht, de sport zit in een diep dal, de Tour is alle geloofwaardigheid verloren. En dat is jammer. Zo lang ik me kan herinneren is de Tour elke zomer een sportief hoogtepunt geweest. Ik wil me dat niet laten afpakken. Niet door journalisten, niet door dopingdokters, niet door tunnelviserende officieren van justitie. Ik wil wielrenners zien die drie weken lang strijd leveren. En dan maakt het mij niet uit wat er allemaal in hun medicijnkastje zit. Ik bedoel maar, de één bereidt zich voor door hard te trainen en de ander leest een boek over bloedpreparaten. Dat moeten ze vooral zelf weten. Je zou bijna op voorhand al medelijden krijgen met de winnaar straks. Eeuwige verdachtmakingen zullen zijn deel zijn. De Volkskrant wist vanmorgen te melden dat van alle tourwinnaars sinds de invoering van de dopingcontroles in 1966 er slechts één is geweest die nooit i...

Vandaag voor de laatste keer heen en weer geweest naar Delfzijl. Althans voorlopig. Project afgesloten. Tevredenheid alom. Met het resultaat, met de wijze waarop dat behaald is en niet in de laatste plaats gewoon, dat het erop zit. Is mooi geweest zo. Kreeg tot mijn verrassing een lekkere fles mee. Het is wel ver rijden, Haarlem-Delfzijl heen en weer, 500 kilometer. En ik denk dat ik in tien maanden toch al gauw vijftig keer op en neer ben geweest. Tijd voor een nieuw project. Niet meer in Delfzijl. Voor mijn volgende project ben ik twee dagen in de week in Parijs...

In november vorig jaar miste ik om redenen die ik nu niet meer weet de lunch na afloop van een succesvol project . Vandaag, bijna acht maanden verder, heb ik een dineetje in verband met datzelfde project. En dit keer ben ik er wel bij. Met z'n twaalven in Groot Paardenburg in Ouderkerk a/d Amstel. De reden voor deze bijeenkomst is nogal bijzonder. De toolsupplier heeft de leverancier onderscheiden met een prestigieuze internationale award , prijsuitreiking in Orlando Fla, en de leverancier wil dat nog wel een keer vieren met het gehele projectteam. Erg leuk om de mannen weer eens te ontmoeten. De goede sfeer is er nog steeds. Veel lachen. Weinig eten, niet omdat ik geen trek heb, maar omdat we maar zo kleine porties geserveerd krijgen. Hoogtepunt is het hoofdgerecht: rijn-maas-ijsselrund. Je zou haast medelijden krijgen met het arme beest. Laat thuis. Leuke avond. Zou met dit team zo weer een nieuw project beginnen.

Enige tijd geleden schreef ik over een liedje van de Canadese zanger Gordon Lightfoot, de Wreck of the Edmund Fitzgerald . Lightfoot is wereldberoemd in heel Canada. Bij ons kent nauwelijks iemand hem. Ja, enkele van zijn liedjes zorgen wel voor een "o, ja, die ken ik." If You Could Read My Mind , Early Morning Rain , Sundown zijn (kleine) hits geweest. Maar verder... Lightfoot is een echte troubadour. Hij schrijft zijn liedjes allemaal zelf. Hij begeleidt zichzelf op zijn gitaar. Als een jonge Dylan. Ik schreef ook al eens over mijn eerste singeltje , Rain and Tears . 1968. Mijn liefde voor popmuziek uitte zich in een grote drang om plaatjes te kopen. Een dure hobby voor een elfjarige, die zijn kooplust moest financieren met zijn karige zakgeld. En dat ging dus allemaal op aan singeltjes. Callow-la-Vita volgde. En daarna, het is inmiddels mei 1969, These Eyes van de Canadese groep The Guess Who. Een prachtig liedje, dat een top-10-hit was in de VS. In Nederland kwam het ...

Oscar Moens heeft definitief een punt achter zijn loopbaan gezet. De 34-jarige doelman had bij PSV nog een verbintenis van een jaar,maar de Eindhovense club heeft die overeenkomst op zijn verzoek ontbonden. Moens was bij PSV tweede keeper achter Gomes. "Er komt een punt in je leven dat je iets anders gaat doen en dat punt is nu aangekomen", sprak Moens. De doelman stond tweemaal onder de lat bij Oranje. In het verleden speelde hij voor onder meer SVV, Excelsior, Go Ahead Eagles, AZ, RBC, Genoa en Willem II. PSV had al gezinspeeld op het besluit van Moens door Bas Roorda (!) als tweede keeper aan te trekken. We zullen hem missen. En toch niet: ook in het volgende seizoen zullen we zijn naam hooghouden. De Oscar Moenstrofee leeft voort! Bas Roorda was afgelopen seizoen de hoogst genoteerde keeper in de eindstand van onze competitie. PSV had geen betere opvolger voor Oscar kunnen kiezen.

Traveling Wilburys Collection (2007) Eindelijk, hij is er: een prachtige box met het werk van het hobbygroepje van George Harrison, Tom Petty, Bob Dylan, Jeff Lynne en Roy Orbison. Nelson Spike Wilbury (George Harrison) was natuurljk de gitarist van de Beatles. Lucky-Boo Wilbury (Bob Dylan) is de Wilbury met de langste staat van dienst. Voorheen 'Voice of a generation', liedjeszanger van professie. Otis-Clayton Wilbury (Jeff Lynne) begon zijn carrière in de jaren 60 bij de groep The Move, maar werd veel bekender als de spil van ELO, de groep die in de jaren 70 en 80 niet minder dan 15 keer in de Britse top 10 stond. Charlie T. Wilbury Jr. (Tom Petty) is een poprocker uit Florida, die met zijn eigen groep The Heartbreakers heel veel succes heeft, vooral in de VS. Lefty Wilbury (Roy Orbison) was de meest onfortuinlijke van de Traveling Wilburys; hij overleed kort na het uitkomen van het eerste album. Alhoewel de vijf Wilburys allemaal met een zonnebril op de hoes van dat eerste a...

De afspraak was al weken geleden gemaakt en vanmorgen is het dan zover. Om iets voor negen uur meld ik me bij het Kennemer Gasthuis. Voor een endoscopie: met een cameraatje door de achteruitgang naar binnen. Om te kijken of alles daar in orde is. Eerst wat administratie ("Woont u nog steeds daar-en-daar? Is dit nog steeds uw telefoonnummer? Bent u nog steeds bij die-en-die maatschappij verzekerd? Dan is het goed."). Dan de voorbereiding: bloeddruk meten (140-80!), een dingetje in een bloedvat in mijn rechterarm. En dan wachten, in bed met alleen een shirt aan. Om tien uur ben ik aan de beurt. De arts spuit het een of ander lekker spulletje (Dormicon) in dat ding in mijn bovenarm, waar ik slaperig van moet worden. En dan gaan ze aan de gang. Met camera en happertje. Het happertje dient om eventuele kleine ongerechtigheden direct weg te halen. Het een en ander is een tamelijk pijnlijke aangelegenheid. De arts merkt dat ik het op deze manier niet prettig vind en geeft me nog wat...

David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972) Ik heb dus vier verschillende uitgaven van Bowie's klassieke album op cd. Een beetje overdreven is het wel. Al mis ik er nog wel één, namelijk de allereerste uitgave op cd, van RCA uit 1985. Maar die is al jaren uit de handel. Voornamelijk wegens slechte kwaliteit. Daar missen we niks aan. Met de vier die ik heb ben ik wel tevreden, ze hebben allemaal wel iets bijzonders. 1990 - Rykodisc Dit is de eerste fatsoenlijke uitgave van het album op cd. Als uitgangspunt gebruikte Rykodisc de originele mix van engineer Ken Scott. Geluid klinkt goed. Maar het zijn de vijf bonus-tracks, die deze uitgave echt bijzonder maken. Alles staat op één cd. Dat heeft dan weer het nadeel dat de cd niet eindigt met Rock 'n Roll Suicide (wat toch echt wel de bedoeling is bij dit conceptalbum), omdat daarna dan nog de bonus-tracks volgen. Maar ok, dat is voor de kniesoren. 1999 - EMI Op deze uitgave is het geluid opgepoe...

Voor de verandering eens een culinaire bijdrage. Vandaag maken we Klean Prep. De voorbereiding is eenvoudig: haal vier zakjes poeder bij de apotheek (gaat alleen op recept!). Vergeet niet om een shaker te vragen. Da's eigenlijk alles. De feitelijke bereiding is al even eenvoudig: los de inhoud van een zakje op in 1 liter lauw water. Goed roeren in de shaker. En dan in de koelkast. Doe dit vier keer, zodat je in totaal vier liter Klean Prep hebt. En klaar. Voor het drinken kun je naar smaak nog een klein beetje limonadesiroop toevoegen, maar dat hoeft niet. Klean Prep is niet smakelijk. Het smaakt heel sterk naar vanille. Er zitten ook veel zouten in om te voorkomen dat je uitdroogt. Bij Klean Prep dien je verder geen vast voedsel te nuttigen. Je mag er wel iets bij drinken, maar dat mogen alleen heldere, doorzichtige vloeistoffen zijn. Jenever, dus. Het werkt goed. Ik loop er zeer effectief van leeg. Continu. Ik had wat vaseline moeten gebruiken, merk ik.

Toepasselijk versierd Gisteren vierde ik mijn verjaardag. Veel bezoek. Gelukwensen en zo. Natuurlijk veel dingetjes met "50". Leuke cadeautjes. Geslaagd feestje.