Le Tour

De Tour is goed bezig: we zijn twee weken onderweg en het is nog lang niet beslist. Mooie etappes, veel strijd. We genieten met volle teugen. En dat bijna zonder tv-beelden. Ik heb tot nu toe alleen die fantastische etappe naar Tignes op tv gezien. Ik doe het met radio Tour de France, dagelijks op radio 1.

Mart Smeets heeft elke dag op tv zijn praatprogramma De Avondetappe. Een enkele keer kom ik hem tegen bij het zappen. Slaapverwekkend saai om naar deze zelfingenomen kwast te moeten kijken en luisteren. Wel terecht dus om dit programma 's avonds heel laat uit te zenden.

Nee, dan Jacques Chapel. Op de motor bij het peloton, of achter een kopgroep. Doet-ie al jaren. En hij gaat steeds meer op Theo Koomen lijken. Vandaag ziet-ie Boonen in Castres "de twaalfde etappe in de Ronde van Spanje" winnen, in Marseille riep hij dat Sandy Casar had gewonnen, terwijl Cédric Vasseur toch echt eerder over de streep ging. Aan de radio met Jacques achter de microfoon heb je een dubbele handicap. Je kunt immers niet zelf zien wat er gebeurt, je krijgt alleen woordelijke informatie, sowieso onvolledig, en je weet dat die informatie onbetrouwbaar is. Dat maakt het extra spannend.

Kortom: er is niks leuker dan de Tour volgen via de radio. Weg met Mart Smeets!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen