Het colbert

"In matters of the cloth he is as fickle as can be"

Maandagmorgen. Voor dag en dauw opstaan. Koffie, douchen, aankleden. Hé, kijk nou eens aan die kledinghanger: dat jasje hoort niet bij die pantalon. Hoe kan ik nou zo stom zijn om die samen aan één knaapje te hangen?

Iets later, hoewel nog steeds erg vroeg. Ik pak mijn spulletjes bij elkaar. Voor eerst een ochtend op Schiphol en daarna naar Parijs. Morgenavond terug. Laptop, mobieltje, ondergoed, toiletspulletjes, paspoort. Paspoort? Waar heb ik dat onding nou weer gelaten. Ik zoek me suf, maar kan hem niet vinden. De tijd dringt. Visioenen van noodpaspoorten. Ik besluit om dan maar zonder paspoort te gaan vliegen. Met alleen een rijbewijs moet het ook lukken. Hoop ik. De week begint lekker.

Ik kom op kantoor waar een uitgelaten groepje collega’s me opwacht. “Wil je voortaan niet meer mijn colbert aantrekken als je naar huis gaat?” Het duurt even voordat het tot me doordringt. Maar dan ineens: beng! Ik heb vrijdag het verkeerde colbert van de kapstok gepakt toen ik naar huis ging. Dat verklaart de vreemde combinatie in de kledingkast – dat verklaart de vermissing van mijn paspoort. Ik sprint naar de kapstok, zie daar een bekend jasje hangen en haal met een opgelucht gevoel het paspoort uit de binnenzak. Pfffff.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen