Nationalisatie

De Nederlandse, Belgische en Luxemburgse overheden kopen de helft van Fortis. Voor ruim elf miljard euro proberen ze het vertrouwen in de bankverzekeraar te herstellen. Volgens Wouter Bos kost dit de belastingbetaler helemaal niets: "We hebben aandelen en zeggenschap gekocht in een bank die tegen een stootje kan." Hij rekent er dus kennelijk op dat de koers van die Fortisaandelen zal stijgen.

Speculeren op de beurs met geld van de belastingbetalers; Nederland draagt voor vier miljard bij aan deze reddingsoperatie. Dat is een flink bedrag om zo maar eens een gokje mee te wagen. Want wat gebeurt er wanneer deze ingreep onvoldoende zou blijken te zijn, en de beurskoers van Fortis nog verdert keldert? Wat wanneer Fortis alsnog bankroet gaat? Dan zijn aandelen in het bedrijf niets meer waard, en zal de Minister van Financiën zijn geïnvesteerde vier miljard moeten afschrijven. Ik mag aannemen dat er een exitstrategie is bedacht. Dat er afspraken zijn gemaakt om eens die Fortisaandelen ook weer te verkopen. Waar kleine particuliere beleggingsclubjes mee begonnen tijdens de hausse in de jaren negentig, wordt nu voortgezet op overheidsniveau.

En dat allemaal om de beurskoers van Fortis niet nog verder te laten zakken. Wouters hele weekend naar de bliksem door dat gedoe in Brussel.

Ik vraag me af waarom ze het doen. Net zoals ik me afvraag waarom de Amerikanen een reddingsplan van 700 miljard dollar uitvoeren, want daar doen ze net zo iets, maar dan natuurlijk nog groter. We beleven hier de implosie van het kapitalistische systeem, het einde van de vrije markteconomie. De staat grijpt op grote schaal in, om een systeem te redden dat geacht wordt in een primaire behoefte van de burgers te voorzien. Maar we waren toch bezig om alle staatsbemoeienissen met dergelijke diensten te privatiseren? Marktwerking, het toverwoord van de laatste vijftien jaar, zou toch alles beter moeten maken?

Die markt werkt dus niet. De impact van deze financiële crisis zal nog jaren en jaren merkbaar zijn.