Franz' Golden Years

1969 in muziek , aflevering 10 Blind Faith Ondertussen in Engeland. Gitarist Eric Clapton had met zijn groep Cream inmiddels een uitzonderlijk hoge status bereikt. Met hun stevige blues-rock, met hun minutenlange improvisaties, met Claptons ronduit magistrale gitaarsolo’s, had het drietal (naast Clapton bestaand uit drummer Ginger Baker en bassist Jack Bruce) een enorme schare fans, succesvolle elpees, steevast uitverkochte optredens, kortom: succes. Maar Clapton was niet happy: Cream was geen vriendenclubje, integendeel. Baker en Bruce zaten elkaar constant in de haren, zowel off-stage als on stage als in de studio, en Clapton probeerde de boel dan maar weer te sussen. Dat vond-ie maar niks. Eind 1968 besloot hij om Cream op te heffen. Een beetje met zijn ziel onder zijn arm trok hij zich terug in zijn landhuis in Surrey. Daar kwam regelmatig zijn vriendje Steve Winwood buurten. Winwood voelde zich in een soortgelijke situatie zitten, in diens eigen band Traffic. Ook daar succes,...

1969 in muziek , aflevering 9 Frank Zappa - Hot Rats Al die gasten in het nog relatief kleine popwereldje kenden elkaar goed, kwamen elkaar regelmatig tegen en luisterden erg goed naar elkaar. Al die gasten? Nee, er zat er één in Californië die volstrekt zijn eigen gang ging. Een onafhankelijke eigengereide einzelgänger, Frank Zappa. Hij had zijn eerste elpees met satirische popsongs weliswaar gemaakt met zijn band, The Mothers of Invention, maar in de zomer van 1968 had hij -bijna- alle bandleden weggestuurd van zijn volgende project. Hij wilde wat anders en daarbij was een band maar ballast. De enige die mocht blijven was multi-instrumentalist en éénmansorkest Ian Underwood. De twee sloten zich voor langere tijd op in een studio in Los Angeles met een 16-track-recorder. De opnames duurden meer dan een jaar, tussen juli 1968 en augustus 1969. En in een periode waarin de popmuziek voornamelijk bestond uit liedjes gezongen door mannen met een gitaar, kwam Zappa met een bijna geheel ...

1969 in muziek , aflevering 8 Wanneer het gaat om airplay , om liedjes op de radio, om hits, dan was dé band van het jaar Creedence Clearwater Revival. Na hun min of meer succesvolle debuut in 1968 was hun hele jaar 1969 spectaculair: maar liefst drie elpees met mega-verkoopcijfers over de hele wereld. Hit na hit, Creedence was de sensatie van het jaar. Ogenschijnlijk simpele rechttoe rechtaan gitaarrock met een zwaar southern accent, gemaakt door vier jongens uit de San Francisco Bay Area in Californië. Je zou verwachten dat ze surf-muziek zouden maken, maar niks daarvan. Niks close-harmony folk-rock, geen ingewikkelde arrangementen. De onomstreden leider van de band, de componist van al die hits was John Fogerty, de meest getalenteerde van het stel. John haalde zijn inspiratie uit de stijl van jaren-vijftig rockers (Elvis, Roy Orbison, Buddy Holly en vooral Chuck Berry), en gaf daar zijn eigen, uiterst herkenbare sound aan. Je krijgt altijd het idee dat John het gevoel had dat-ie v...

1969 in muziek , aflevering 7 Crosby, Stills & Nash In de zomer van 1968 kwam het trio bij elkaar. David Crosby was uit The Byrds gestapt -hij kon niet overweg met de dictatoriale leiding van Roger McGuinn-, Stephen Stills had vlak daarvoor zijn band Buffalo Springfield uiteen zien vallen (zie: Young ) en Graham Nash besloot zijn Engelse pophit-machine The Hollies, op dat moment op toernee in Californië, vaarwel te zeggen en bleef hangen. Ook Paul Kantner, gitarist en leider van Jefferson Airplane, deed mee. Maar hij zag het als een aardigheidje en wilde zijn succesvolle eigen band niet opgeven voor een onzeker project. Met zijn viertjes gingen ze de studio in, om meer dan een half jaar te werken aan hun eerste elpee. Getalenteerde muzikanten, met individuele trackrecords om u tegen te zeggen, en allemaal gefrustreerd vanwege de ervaringen van het spelen in een band waarin altijd meningsverschillen speelden. Drie ambitieuze zangers, drie begaafde song-writers bij elkaar, een ...

1969 in muziek , aflevering 6 Neil Young - Everybody Knows This Is Nowhere De jongens van The Band waren niet de enige Canadezen in de Amerikaanse muziekbusiness. In de winter van 1966 liet Neil Young Toronto achter zich om te proberen om in Los Angeles als muzikant aan de bak te komen. Dat lukte aardig, met zijn vriendje Stephen Stills en diens maatjes: ze richtten Buffalo Springfield op, traden met veel succes op, maakten twee albums (een derde elpee zou postuum verschijnen) en nog veel meer ruzie. In april 1968 viel de band uiteen, na de zoveelste arrestatie van een bandlid wegens possession . Neil trok vanaf dat moment zijn eigen plan: nooit meer zou hij zich afhankelijk laten zijn van anderen in een band. Hij nam de controle over zijn carrière in eigen hand en zou die nooit meer loslaten. Eind 1968 kwam zijn eerste solo-album uit (nagenoeg niemand besteedde er ook maar enige aandacht aan) en spoedig daarna, in januari 1969, zat-ie al weer in de studio in Hollywood voor zijn twe...

1969 in muziek , aflevering 5 The Band In 1965 besloot Bob Dylan om niet langer alleen maar akoestisch op te treden; hij had een elektrische band nodig om te toeren, en die vond-ie. Hij nam the Hawks in dienst, tot dan toe de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. En die jongens van de band bleven na die toernee hangen rond Bob. Dylan kocht een huis in Woodstock en de jongens van de band kochten een huis iets verderop in Woodstock (dat huis heette Big Pink ). Dylan stopte met toeren en de jongens van de band stopten ook met toeren. Dylan stak nog wel eens over om te repeteren in de kelder van het huis van de jongens van de band. Ze noemden zichzelf The Band. Van Dylan leerden de jongens van de band hoe ze zelf hun liedjes konden schrijven. Pianist Richard Manuel was de snelste leerling: hij componeerde in no-time een stel liedjes, gitarist Robbie Robertson deed ook een flinke duit in het zakje. Omdat ze ook nog een paar Dylan-composities mochten gebruiken hadden ze voldoende materiaal o...

1969 in muziek , aflevering 4 Bob Dylan - Nashville Skyline In februari 1969 meldde Bob Dylan zich in de opnamestudio van Columbia in Nashville. Hij had een paar liedjes bij zich en hij wilde een nieuw album, als opvolger van John Wesley Harding uit 1967. Eindelijk weer eens een nieuw project voor Bob. Producer Bob Johnston, met wie hij al sinds Highway 61 Revisited uit 1965 samenwerkte, was ook van de partij. En met de vaste muzikanten van de studio gingen ze aan de slag. In tien dagen was het gepiept. Tien liedjes, waarvan één oude bekende ( Girl from the North Country ), en één instrumentale: Nashville Skyline Rag . Nashville Skyline was in meerdere opzichten een trendbreuk in het werk van Dylan. Dylan wilde iets veranderen. In zijn Chronicles schrijft hij daarover bijvoorbeeld. I clicked on the radio. Johnny Cash was singing "Boy Named Sue". Once upon a time Johnny had shot a man in Reno just to watch him die. Now he was saying that he was stuck with a girl's n...

Anything Beckham can do, others are trying to do it better. But how about this for a 60 yard beauty hit right on the money. Just have a look at this as Ron Vlaar of Feyenoord fires a pin point lob from within his own half playing Harkemase Boys tonight. Harkemase Boys lost 5-0 in the end to Feyenoord, but this was easily the pick of the bunch.

1969 in muziek , aflevering 3 Johnny Cash at San Quentin Na eerst een Ierse mevrouw in Amerika (Dusty) en een Amerikaanse meneer in Engeland (Scott), is nu de beurt aan een echte Amerikaan die echte Amerikaanse muziek maakt. Live, voor een echt Amerikaans publiek van langgestraften in de extra-zwaarbeveiligde strafinrichting van Californië, San Quentin. Wie kan dat anders zijn dan the man in black, Johnny Cash? Cash liep in 1969 al heel wat jaren mee. Zijn eerste opnames dateren van 1955, in Memphis. Hit na hit kwam in die tijd uit de Sun-studio, niet alleen van Johnny Cash, maar bijvoorbeeld ook van Elvis en Jerry Lee Lewis. De succesvolle carrière van de artiest Johnny Cash werd echter overschaduwd door de stevige alcohol- en pillenverslaving van de mens. In 1968 zat-ie volledig aan de grond. Huwelijk op de klippen, arrestatie na arrestatie wegens possession -nooit veroordeeld overigens- en al een tijdje geen hits meer. Maar, met een beetje hulp van zijn vrienden en zijn nieuwe...

1969 in muziek , aflevering 2 Nadat hij in 1967 uit de zo succesvolle boys-band the Walker Brothers (geen van de drie Walker Brothers heette overigens Walker en het waren ook geen broers) was gestapt, had Scott met nog meer succes aan een solo-carrière gewerkt. Zijn eerste solo-album Scott (1967) en de opvolger daarvan (Scott 2, 1968) hadden top-verkoopcijfers behaald, zijn vooral vrouwelijke fanschare in het Verenigd Koninkrijk was buitengewoon omvangrijk, hij kreeg van de BBC een eigen tv-show. De wereld lag aan zijn voeten. En toen kwam 1969. In dat jaar bracht hij maar liefst twee solo-albums uit, twee elpee's die tot het allerbeste van zijn klassieke oeuvre worden gerekend, maar die hem tegelijkertijd geheel uit de populaire mainstream brachten. Hij verdween. Maar voor het zover was... Gelukkig hebben we die elpee's nog. De weinige overgebleven fans zijn het er over eens dat "3" en "4" de twee beste albums van Scott's jaren zestig zijn. Maar ze zij...

1969 in muziek , aflevering 1 Dusty Springfield - Dusty in Memphis Er zijn van die albums die bijna over het hoofd werden gezien toen ze werden uitgebracht, maar die in later jaren langzamerhand toch een klassieke status hebben gekregen. Een van die albums is Dusty Springfield's 1969-meesterwerk, Dusty in Memphis . In eerste instantie genegeerd, later op een voetstuk geplaatst. En daar heeft het tragische overlijden van de zangeres nog aan bijgedragen. Velen beschouwen dit als één van de beste pop-albums ooit gemaakt. De opnames werden gemaakt in het najaar van 1968 in, de titel verraadt het al, in Memphis. In de American-studio's van platenmaatschappij Atlantic waar al heel veel soul, blues en r&b was opgenomen. De Ierse Dusty had in Engeland de sterrenstatus, met een eigen tv-show, maar in de VS was ze nog totaal onbekend. In een poging om ook transatlantisch aan de weg te timmeren, maakte ze een bijzondere keuze: er moest een nieuw album komen, niet met de veelal Br...

Dit jaar is zo'n beetje alles veertig jaar geleden: de maanlanding, Woodstock, eerste Nederlandse club in een EC-finale, Harm Ottenbros wereldkampioen, Kees Verkerk schaatst 15.03,6 op de 10 km. 1969 was een bijzonder jaar, ook in de muziek. Het kost me geen enkele moeite om een lijstje met klassieke popalbums uit dat jaar samen te stellen. Vandaag de start van een nieuwe serie, 1969 in muziek, regelmatig een nieuwe aflevering. Vandaag aflevering 1: Dusty in Memphis .

Op naar de Ridderzaal! Koningin Beatrix legt aan het volk uit dat crisis bestaat. Minder voor iedereen: budgetvernieuwende plannen voor toekomst, nood- zakelijk kwaad. Ging het maar zo **zucht**. Waren er maar plannen! Was er maar een visie! Dit kabinet toont geen ambitie, inspireert niet, enthousiasmeert niet. Niks. Omwille van de lieve vrede binnen de kennelijk alleen door de ChristenUnie gewenste coalitie gaan ze alle fundamentele beslissingen structureel uit de weg. De AOW, Afghanistan, de toekomst van Europa, de financiering van onze gemeenschappelijke voorzieningen, het functioneren van het openbaar bestuur en de publieke perceptie daarvan en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanaf morgen de algemene beschouwingen in de Tweede Kamer. Wat mij betreft de belangrijkste debatten van het parlementaire jaar. Ik hoop daar dan maar het beste van, al vrees ik dat dat tegen beter weten in is. Vandaag moeten we het doen met irritante oranje poppenkast en met hoedjes,. En een weinigzeggende ...

Glenn Povey - Echoes: the complete history of Pink Floyd (2008) From gigs in tiny church halls in the mid-sixties to multi-million selling albums and spectacular stadium shows all around the world, the Pink Floyd story is a rock legend. In 2008 verscheen een bijzonder boek over Pink Floyd, samengesteld door een fan: Glenn Povey. Glenn is gek. Knettergek. Glenn heeft met dit boek namelijk een Pink Floydencyclopedie gemaakt waarin hij alle feiten en feitjes uit de geschiedenis van de band een plekje heeft gegeven. Alle data van hun optredens, lokaties, setlists, aanvangstijdstip, alles. En om dat alles te verzamelen en te verifiëren, daar moet hij jaren en jaren mee bezig zijn geweest. Vervolgens heeft hij die informatie op een zeer toegankelijke en overzichtelijke manier geordend. En daarna samen met zijn uitgever buitengewoon aantrekkelijk gepresenteerd. Dit boek is een kunstwerkje, een lust voor het oog. Klasse! Het vuistdikke boek weegt 2,1 kg! Heavy stuff. Prachtig vormgegeven. Voor...

De immer goed geïnformeerde weblog Bob Dylan in het Nederlands (tip voor de Dutch Bloggies 2009 ) meldt vandaag dat Bob Dylan (wederom) is genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur. Dat is al de zoveelste keer en die prijs zal deze keer ook wel weer naar een ander gaan, maar daar gaat het nu even niet om. De bron van het bericht is een tekst in het Deens . Ten gerieve van de lezers die het Deens niet voldoende machtig zijn stelt de website een vertaling in het Nederlands beschikbaar, een vertaling die via zo'n online vertaalservice tot stand kwam. En ik moet toegeven, ik ben onder de indruk van de kwaliteit van die vertaling. Die vertaalservices worden kennelijk steeds beter. Dat brengt mij op de gedachte om eens een tekst van een liedje Bob Dylan te laten vertalen vanuit het Engels naar het Nederlands. Sommige van die teksten zijn zo poëtisch, zo ondoorgrondelijk, vaak zo onverstaanbaar, dat elke hulp die ik kan krijgen welkom is om beter te begrijpen waar het nu eigen a...

... of hoe je van de nood een deugd kan maken Op dit weblog schrijf ik zo heel af en toe iets over projectmanagement . Gewoon, over min of meer alledaagse dingetjes die bij mij op de een of andere manier associaties oproepen met dat vak. Maar waarschijnlijk door het volkomen ontbreken van enige focus in dit weblog bereiken die stukjes slechts een kleine groep lezers. Is niks mis, zo werkt dat. Om toch een wat breder publiek te bereiken heb ik een opiniërend artikel geschreven, dat is voorgelegd aan het goed gelezen IT-vakblad Computable, en vandaag hebben ze dat artikel geplaatst op hun website. Gaat over wat meer onorthodoxe technieken om projecten op de rails te houden. En nu maar hopen dat het tot veel reacties zal leiden.

Bij het begin van de twintigste eeuw hadden we in Nederland nauwelijks sociale voorzieningen. De maatschappij functioneerde zonder sociale wetten, het begrip collectiviteit had uitsluitend binnen kerkelijke kringen enige betekenis. Dat moeten nog eens tijden zijn geweest! En tijdens die eeuw hebben we met veel succes een heel circus opgetuigd: de AOW, de bijstand, kinderbijslag, de WW, de WAO, de Ziektewet. Voor elk inkomensrisico kwam wel een collectieve verzekering. En blij dat iedereen daarmee was! Iedereen was het erover eens: ons sociale systeem was een systeem om trots op te zijn. Maar bij het begin van de eenentwintigste eeuw blijkt die trots te hebben plaatsgemaakt voor ergernis. De maatschappelijke draagkracht voor die voorzieningen kalft af. Ik regel mijn zaakjes zelf wel, is de gedachte die steeds meer aanhang krijgt. Dat lijkt nu ook een trend te worden in de arbeidsrelatie. In veel branches hebben CAO's al plaatsgemaakt voor individuele arbeidsovereenkomsten. En vanmor...

het nieuws van het uiteengaan van Oasis maakt indruk op de Führer.