Young
1969 in muziek, aflevering 6
De jongens van The Band waren niet de enige Canadezen in de Amerikaanse muziekbusiness. In de winter van 1966 liet Neil Young Toronto achter zich om te proberen om in Los Angeles als muzikant aan de bak te komen. Dat lukte aardig, met zijn vriendje Stephen Stills en diens maatjes: ze richtten Buffalo Springfield op, traden met veel succes op, maakten twee albums (een derde elpee zou postuum verschijnen) en nog veel meer ruzie. In april 1968 viel de band uiteen, na de zoveelste arrestatie van een bandlid wegens possession. Neil trok vanaf dat moment zijn eigen plan: nooit meer zou hij zich afhankelijk laten zijn van anderen in een band. Hij nam de controle over zijn carrière in eigen hand en zou die nooit meer loslaten. Eind 1968 kwam zijn eerste solo-album uit (nagenoeg niemand besteedde er ook maar enige aandacht aan) en spoedig daarna, in januari 1969, zat-ie al weer in de studio in Hollywood voor zijn tweede.
Dit keer met een begeleidingsgroep, the Rockets. Het klikte. Neil gaf de drie leden van de groep een contract en een nieuwe naam: Crazy Horse. In maart waren de opnames klaar en begon het toeren. Heel Amerika door om het album, dat in mei uitkwam, te promoten. En het werkte. Deze keer wel aandacht, deze keer wel positieve recensies en, belangrijker nog, het publiek vond het prachtig. De grootste zalen gingen plat voor de ongepolijste elektrische gitaarrock. Proto-punk.
Dit is het album waarmee Neil Young definitief doorbrak. Naam gevestigd, fortuin gemaakt. The Dinosaur was in business.
Zeven originele songs van Neil zelf. Waarvan er drie voor zeer lange tijd een vaste plek in zijn live-repertoire zouden krijgen: Cinnamon Girl (de single) en de twee superlange stukken waarin Neil zijn geheel eigen manier van soleren op een elektrische gitaar voor het eerst demonstreerde, Down by the River en Cowgirl in the Sand.
Neil Young - Everybody Knows This Is Nowhere
De jongens van The Band waren niet de enige Canadezen in de Amerikaanse muziekbusiness. In de winter van 1966 liet Neil Young Toronto achter zich om te proberen om in Los Angeles als muzikant aan de bak te komen. Dat lukte aardig, met zijn vriendje Stephen Stills en diens maatjes: ze richtten Buffalo Springfield op, traden met veel succes op, maakten twee albums (een derde elpee zou postuum verschijnen) en nog veel meer ruzie. In april 1968 viel de band uiteen, na de zoveelste arrestatie van een bandlid wegens possession. Neil trok vanaf dat moment zijn eigen plan: nooit meer zou hij zich afhankelijk laten zijn van anderen in een band. Hij nam de controle over zijn carrière in eigen hand en zou die nooit meer loslaten. Eind 1968 kwam zijn eerste solo-album uit (nagenoeg niemand besteedde er ook maar enige aandacht aan) en spoedig daarna, in januari 1969, zat-ie al weer in de studio in Hollywood voor zijn tweede.Dit keer met een begeleidingsgroep, the Rockets. Het klikte. Neil gaf de drie leden van de groep een contract en een nieuwe naam: Crazy Horse. In maart waren de opnames klaar en begon het toeren. Heel Amerika door om het album, dat in mei uitkwam, te promoten. En het werkte. Deze keer wel aandacht, deze keer wel positieve recensies en, belangrijker nog, het publiek vond het prachtig. De grootste zalen gingen plat voor de ongepolijste elektrische gitaarrock. Proto-punk.Dit is het album waarmee Neil Young definitief doorbrak. Naam gevestigd, fortuin gemaakt. The Dinosaur was in business.
Zeven originele songs van Neil zelf. Waarvan er drie voor zeer lange tijd een vaste plek in zijn live-repertoire zouden krijgen: Cinnamon Girl (de single) en de twee superlange stukken waarin Neil zijn geheel eigen manier van soleren op een elektrische gitaar voor het eerst demonstreerde, Down by the River en Cowgirl in the Sand.
Reacties