Scott
1969 in muziek, aflevering 2
Nadat hij in 1967 uit de zo succesvolle boys-band the Walker Brothers (geen van de drie Walker Brothers heette overigens Walker en het waren ook geen broers) was gestapt, had Scott met nog meer succes aan een solo-carrière gewerkt. Zijn eerste solo-album Scott (1967) en de opvolger daarvan (Scott 2, 1968) hadden top-verkoopcijfers behaald, zijn vooral vrouwelijke fanschare in het Verenigd Koninkrijk was buitengewoon omvangrijk, hij kreeg van de BBC een eigen tv-show. De wereld lag aan zijn voeten. En toen kwam 1969. In dat jaar bracht hij maar liefst twee solo-albums uit, twee elpee's die tot het allerbeste van zijn klassieke oeuvre worden gerekend, maar die hem tegelijkertijd geheel uit de populaire mainstream brachten. Hij verdween. Maar voor het zover was... Gelukkig hebben we die elpee's nog. De weinige overgebleven fans zijn het er over eens dat "3" en "4" de twee beste albums van Scott's jaren zestig zijn. Maar ze zijn het niet eens over de vraag welke van de twee het allerbeste is. Wat mij betreft doet dat er niet zoveel toe.
Scott 3 werd opgenomen met anonieme studiomuzikanten in Londen. Het was net als de vorige albums geproduceerd door Chris Frantz. Tien eigen composities van Scott en bovendien drie covers van liedjes van Jacques Brel. Dat eerste was nieuw: op de vorige albums stonden weliswaar ook al een paar eigen liedjes, maar dit waren er wel erg veel. En Brel-vertolkingen, dat was inmiddels een traditie: ook op "1' en "2" hadden er al telkens drie gestaan.
Het is vooral een emotioneel album. Het zijn geen gemakkelijk in het gehoor liggende, vrolijke meezingers, geen eenvoudig toegankelijke popliedjes. Er kwam geen single; ik zou ook niet weten welke song ze daarvoor hadden kunnen kiezen. De meeste van de liedjes zijn zwaar georkestreerd, met veel strijkers en koperwerk. Maar niet op de Phil Spector-wijze, zoals we die kenden van de bijvoorbeeld Walker Brothers. Dit is anders, vreemd. Een beetje typisch. Soundscapes als omlijsting van gezongen zwaarmoedige gedichten. Nauwelijks slagwerk, weinig elektrische gitaren.
Hoogtepunt: Two Ragged Soldiers, twee veteranen van 14-18 op een bankje in het park. Altijd weer goed voor een traan.
Eigenlijk passen achteraf gezien de drie Brel-liedjes niet zo goed op de elpee. Sons of (Fils de), Funeral Tango (Le tango funèbre) en If You Go Away (Ne me quitte pas) klinken gedateerd. Ze hebben natuurlijk wel hun nut gehad, want het is vooral aan Scott te danken dat ook de Engelstalige wereld kennis kon nemen van Brel's chansons.
De elpee kwam in april uit, haalde nummer drie als hoogste positie, maar bleef slechts vier weken in de Britse hitlijsten. Als een nachtkaars.
Trivia:
Na de teleurstelling van de tegenvallende verkoopcijfers van Scott 3, besloot Scott om snel met een opvolger te komen. Die lag in november 1969 in de winkels en had de originele titel Scott 4. Maar om onverklaarbare redenen niet onder Scott's artiestennaam, maar onder zijn eigen naam: Noel Scott Engel. Dat zorgde ervoor dat het album volstrekt onopgemerkt bleef. Geen radiostation of muziekmagazine besteedde er aandacht aan, niemand kocht het.
Stom.
Want het blijkt één van de mooiste albums ooit gemaakt te zijn. Tien songs, allemaal zelf geschreven. Deze keer geen Brel-covers, maar alleen origineel materiaal. Dit album ademt een heel andere sfeer uit dan zijn voorganger. Minder soundscapes, meer ritme. Veel toegankelijker liedjes. Maar wat gebleven is: die geweldige bariton van Scott. Wat een stem!
Hoogtepunten: de baspartij in The Old Man's Back Again (Dedicated to the Neo-Stalinist Regime), het koper in The Seventh Seal, de gitaarsolo (!) in Get Behind Me. Ook dit album is weer opgenomen met anonieme studiomuzikanten. Het zou best kunnen dat Herbie Flowers (Walk on the Wild Side) bast en dat we Jimmy Page op de elektrische gitaar horen.
De elpee raakte al heel snel in de vergetelheid. Scott gaf er de brui aan, zijn zelfvertrouwen als componist was geknakt. Pas in 1978 zou hij weer nieuwe eigen composities opnemen, voor het album Nite Flights met zijn oude Walker Brother-vriendjes.
Nadat hij in 1967 uit de zo succesvolle boys-band the Walker Brothers (geen van de drie Walker Brothers heette overigens Walker en het waren ook geen broers) was gestapt, had Scott met nog meer succes aan een solo-carrière gewerkt. Zijn eerste solo-album Scott (1967) en de opvolger daarvan (Scott 2, 1968) hadden top-verkoopcijfers behaald, zijn vooral vrouwelijke fanschare in het Verenigd Koninkrijk was buitengewoon omvangrijk, hij kreeg van de BBC een eigen tv-show. De wereld lag aan zijn voeten. En toen kwam 1969. In dat jaar bracht hij maar liefst twee solo-albums uit, twee elpee's die tot het allerbeste van zijn klassieke oeuvre worden gerekend, maar die hem tegelijkertijd geheel uit de populaire mainstream brachten. Hij verdween. Maar voor het zover was... Gelukkig hebben we die elpee's nog. De weinige overgebleven fans zijn het er over eens dat "3" en "4" de twee beste albums van Scott's jaren zestig zijn. Maar ze zijn het niet eens over de vraag welke van de twee het allerbeste is. Wat mij betreft doet dat er niet zoveel toe.
Scott Walker - Scott 3
Scott 3 werd opgenomen met anonieme studiomuzikanten in Londen. Het was net als de vorige albums geproduceerd door Chris Frantz. Tien eigen composities van Scott en bovendien drie covers van liedjes van Jacques Brel. Dat eerste was nieuw: op de vorige albums stonden weliswaar ook al een paar eigen liedjes, maar dit waren er wel erg veel. En Brel-vertolkingen, dat was inmiddels een traditie: ook op "1' en "2" hadden er al telkens drie gestaan.Het is vooral een emotioneel album. Het zijn geen gemakkelijk in het gehoor liggende, vrolijke meezingers, geen eenvoudig toegankelijke popliedjes. Er kwam geen single; ik zou ook niet weten welke song ze daarvoor hadden kunnen kiezen. De meeste van de liedjes zijn zwaar georkestreerd, met veel strijkers en koperwerk. Maar niet op de Phil Spector-wijze, zoals we die kenden van de bijvoorbeeld Walker Brothers. Dit is anders, vreemd. Een beetje typisch. Soundscapes als omlijsting van gezongen zwaarmoedige gedichten. Nauwelijks slagwerk, weinig elektrische gitaren.
Hoogtepunt: Two Ragged Soldiers, twee veteranen van 14-18 op een bankje in het park. Altijd weer goed voor een traan.
Eigenlijk passen achteraf gezien de drie Brel-liedjes niet zo goed op de elpee. Sons of (Fils de), Funeral Tango (Le tango funèbre) en If You Go Away (Ne me quitte pas) klinken gedateerd. Ze hebben natuurlijk wel hun nut gehad, want het is vooral aan Scott te danken dat ook de Engelstalige wereld kennis kon nemen van Brel's chansons.
De elpee kwam in april uit, haalde nummer drie als hoogste positie, maar bleef slechts vier weken in de Britse hitlijsten. Als een nachtkaars.
Trivia:
- De buitengewone arrangementen zijn van meneer Wally Stott, die eerder al voor bijvoorbeeld Dusty Springfield had gewerkt. Wally zou zich een paar jaar later laten ombouwen, om zich daarna als mevrouw Angela Morley in de VS te vestigen en daar een succesvolle carrière in de film- en tv-muziekindustrie op te bouwen.
- In de jaren tachtig kwam een Scott Walker-compilatie uit met de titel Fire Escape in the Sky. Deze titel is ontleend aan de tekst van Big Louise.
- De 2006-documentaire van Stephen Kijak over het werk van Scott Walker kreeg de titel 30 Century Man, naar de gelijknamige song van dit album.
Tracks
It's Raining Today - Copenhagen - Rosemary - Big Louise - We Came Through - Butterfly - Two Ragged Soldiers - 30 Century Man - Winter Night - Two Weeks Since You've Gone - Sons of - Funeral Tango - If You Go Away
Scott Walker - Scott 4
Na de teleurstelling van de tegenvallende verkoopcijfers van Scott 3, besloot Scott om snel met een opvolger te komen. Die lag in november 1969 in de winkels en had de originele titel Scott 4. Maar om onverklaarbare redenen niet onder Scott's artiestennaam, maar onder zijn eigen naam: Noel Scott Engel. Dat zorgde ervoor dat het album volstrekt onopgemerkt bleef. Geen radiostation of muziekmagazine besteedde er aandacht aan, niemand kocht het.Stom.
Want het blijkt één van de mooiste albums ooit gemaakt te zijn. Tien songs, allemaal zelf geschreven. Deze keer geen Brel-covers, maar alleen origineel materiaal. Dit album ademt een heel andere sfeer uit dan zijn voorganger. Minder soundscapes, meer ritme. Veel toegankelijker liedjes. Maar wat gebleven is: die geweldige bariton van Scott. Wat een stem!
Hoogtepunten: de baspartij in The Old Man's Back Again (Dedicated to the Neo-Stalinist Regime), het koper in The Seventh Seal, de gitaarsolo (!) in Get Behind Me. Ook dit album is weer opgenomen met anonieme studiomuzikanten. Het zou best kunnen dat Herbie Flowers (Walk on the Wild Side) bast en dat we Jimmy Page op de elektrische gitaar horen.
De elpee raakte al heel snel in de vergetelheid. Scott gaf er de brui aan, zijn zelfvertrouwen als componist was geknakt. Pas in 1978 zou hij weer nieuwe eigen composities opnemen, voor het album Nite Flights met zijn oude Walker Brother-vriendjes.
Reacties