Bob
1969 in muziek, aflevering 4
In februari 1969 meldde Bob Dylan zich in de opnamestudio van Columbia in Nashville. Hij had een paar liedjes bij zich en hij wilde een nieuw album, als opvolger van John Wesley Harding uit 1967. Eindelijk weer eens een nieuw project voor Bob. Producer Bob Johnston, met wie hij al sinds Highway 61 Revisited uit 1965 samenwerkte, was ook van de partij. En met de vaste muzikanten van de studio gingen ze aan de slag. In tien dagen was het gepiept. Tien liedjes, waarvan één oude bekende (Girl from the North Country), en één instrumentale: Nashville Skyline Rag.
Nashville Skyline was in meerdere opzichten een trendbreuk in het werk van Dylan. Dylan wilde iets veranderen. In zijn Chronicles schrijft hij daarover bijvoorbeeld.
Johnny Cash, met wie hij al sinds Newport-1964 bevriend was, bleek min of meer toevallig ook in de studio aanwezig voor opnames. Ze maakten van de gelegenheid gebruik om een aantal liedjes samen te zingen. Oude liedjes van Cash, oude liedjes van Bob, zelfs een heel nieuw liedje (Wanted Man, dat Dylan speciaal voor Cash had geschreven en dat Cash gebruikte tijdens zijn toernee langs de gevangenissen). Maar op de een of andere manier wilde het niet lukken. Alleen Girl from the North Country haalde de cut. De opnames van de andere duetten zijn nooit officieel uitgebracht.
Op de hoes van de elpee zien we Bob in een pose die lijkt op de foto van zijn debuutalbum uit 1962. Maar deze keer lacht hij vrolijk in de camera. Neem het maar niet al te serieus, lijkt hij ons te zeggen. En dat doen we dan ook maar niet.
Nashville Skyline is een prima album, ik luister er nog vaak naar. Meer dan naar bijvoorbeeld John Wesley Harding (de ambitieuze voorganger) of naar Self Portrait (de excentrieke opvolger). Het was een commercieel succes: hoge verkoopcijfers in de VS (#3) en het Verenigd Koninkrijk (#1). Er kwamen twee singles van de elpee, die het allebei erg goed deden: Lay Lady Lay en I Threw It All Away.
Bob Dylan - Nashville Skyline
In februari 1969 meldde Bob Dylan zich in de opnamestudio van Columbia in Nashville. Hij had een paar liedjes bij zich en hij wilde een nieuw album, als opvolger van John Wesley Harding uit 1967. Eindelijk weer eens een nieuw project voor Bob. Producer Bob Johnston, met wie hij al sinds Highway 61 Revisited uit 1965 samenwerkte, was ook van de partij. En met de vaste muzikanten van de studio gingen ze aan de slag. In tien dagen was het gepiept. Tien liedjes, waarvan één oude bekende (Girl from the North Country), en één instrumentale: Nashville Skyline Rag.Nashville Skyline was in meerdere opzichten een trendbreuk in het werk van Dylan. Dylan wilde iets veranderen. In zijn Chronicles schrijft hij daarover bijvoorbeeld.
I clicked on the radio. Johnny Cash was singing "Boy Named Sue". Once upon a time Johnny had shot a man in Reno just to watch him die. Now he was saying that he was stuck with a girl's name that his father had given him. Johnny was trying to change his image, too.Bob wilde zijn imago veranderen. Hij moest op de een of andere manier zien af te komen van dat label voice of a generation. En dit album zou hem daarbij moeten helpen. Om te beginnen met de teksten van de liedjes. Die gaan ineens bijna nergens meer over. Geen ambitie, geen diep-persoonlijke ontboezemingen, geen analytische beschouwingen op de maatschappij, geen diepzinnige op de bijbel gebaseerde metaforen. In de plaats daarvan niemendalletjes als Peggy Day en Country Pie. En dan de keuze voor de muziekstijl: country! Niet de traditionele country+western, niet de frontier-songs, maar de in die tijd populaire Nashville-variant: met pedal steelgitaar, banjo, mondharmonica. En dan was daar nog Dylan's stem. Hij zelf verklaarde dat zijn stem zo was veranderd omdat-ie was gestopt met roken. Hij zingt op de manier die country-crooning wordt genoemd; bijna onherkenbaar. Later zou hij zijn "eigen" stem weer gebruiken.
Johnny Cash, met wie hij al sinds Newport-1964 bevriend was, bleek min of meer toevallig ook in de studio aanwezig voor opnames. Ze maakten van de gelegenheid gebruik om een aantal liedjes samen te zingen. Oude liedjes van Cash, oude liedjes van Bob, zelfs een heel nieuw liedje (Wanted Man, dat Dylan speciaal voor Cash had geschreven en dat Cash gebruikte tijdens zijn toernee langs de gevangenissen). Maar op de een of andere manier wilde het niet lukken. Alleen Girl from the North Country haalde de cut. De opnames van de andere duetten zijn nooit officieel uitgebracht.
Op de hoes van de elpee zien we Bob in een pose die lijkt op de foto van zijn debuutalbum uit 1962. Maar deze keer lacht hij vrolijk in de camera. Neem het maar niet al te serieus, lijkt hij ons te zeggen. En dat doen we dan ook maar niet.
Nashville Skyline is een prima album, ik luister er nog vaak naar. Meer dan naar bijvoorbeeld John Wesley Harding (de ambitieuze voorganger) of naar Self Portrait (de excentrieke opvolger). Het was een commercieel succes: hoge verkoopcijfers in de VS (#3) en het Verenigd Koninkrijk (#1). Er kwamen twee singles van de elpee, die het allebei erg goed deden: Lay Lady Lay en I Threw It All Away.
Reacties