Over regen en drup
1969 in muziek, aflevering 10
Ondertussen in Engeland. Gitarist Eric Clapton had met zijn groep Cream inmiddels een uitzonderlijk hoge status bereikt. Met hun stevige blues-rock, met hun minutenlange improvisaties, met Claptons ronduit magistrale gitaarsolo’s, had het drietal (naast Clapton bestaand uit drummer Ginger Baker en bassist Jack Bruce) een enorme schare fans, succesvolle elpees, steevast uitverkochte optredens, kortom: succes. Maar Clapton was niet happy: Cream was geen vriendenclubje, integendeel. Baker en Bruce zaten elkaar constant in de haren, zowel off-stage als on stage als in de studio, en Clapton probeerde de boel dan maar weer te sussen. Dat vond-ie maar niks. Eind 1968 besloot hij om Cream op te heffen.
Een beetje met zijn ziel onder zijn arm trok hij zich terug in zijn landhuis in Surrey. Daar kwam regelmatig zijn vriendje Steve Winwood buurten. Winwood voelde zich in een soortgelijke situatie zitten, in diens eigen band Traffic. Ook daar succes, maar ook daar altijd onderling hommeles. Toen ze de eerste elpee van The Band –Music from Big Pink– hoorden, gasten die lekkere muziek maakten en dat overduidelijk met veel plezier deden, namen ze een ferm besluit: zo’n band zouden ze samen gaan vormen. Eén probleempje: voor die band hadden ze nog wel een drummer en een bassist nodig. En waar vind je die? Uiteindelijk viel de keus op …. Ginger Baker als drummer. En bassist Ric Grech kwam in mei over van de progrock-band Family. Vol goede moed en vol vertrouwen (maar niet heus, de naam van de band, Blind Faith, is ongetwijfeld cynisch bedoeld) ging het viertal aan de slag. Eerst een elpee opnemen, en daarna optreden langs de zomerpodia. Dat eerste optreden stond gepland op 7 juni en dus was er niet veel tijd voor de elpee. Dat bleek niet echt een probleem. Ze namen zes stukken op: drie composities van Winwood, één van Clapton (Presence of the Lord), één van Baker en de Buddy Holly-cover Well All Right. Om toch aan een fatsoenlijke lengte voor het album te komen werden de improvisaties flink uitgesponnen, tot in het extreme toe in het afsluitende Do What You Like. Afraffelen heet dat.
Vlak voordat ze hun debuut zouden maken kreeg Winwood een telefoontje uit Los Angeles: of hij wilde meedoen bij Crosby, Stills en Nash (zie: Crosby, Sills & Nash)? Steve hield zich aan zijn afspraak met Blind Faith en sloeg het aanbod af.
Na het nog wat onwennige live-debuut van Blind Faith in Hyde Park, voor meer dan honderdduizend dolenthousiaste toehoorders, staken ze over naar de VS. En de groep werd daar met open armen ontvangen door de vele Cream- en Traffic-fans. Zo speelden ze voor meer dan 20,000 man in het Madison Square Garden. Maar omdat ze als beginnende band nog veel te weinig eigen materiaal hadden, waren ze gedwongen om oude Cream- en Traffic-nummers te spelen. De toernee verliep chaotisch: vechtpartijen in het publiek, vechtpartijen rond de podia, regelmatig moest de politie ingrijpen. En dan waren daar nog de nodige hotelkamerverbouwingen. En dat allemaal was nu precies wat Clapton niet wilde. Tegelijkertijd was de toernee qua bezoekersaantallen en waardering buitengewoon succesvol, maar Clapton werd er niet vrolijker op; het moet een Cream-déjà vu zijn geweest. De elpee, die in augustus uitkwam, schoot in zowel Engeland als de VS naar de nummer-één-positie op de albumlijsten. Het geld stroomde met bakken binnen. Maar feitelijk was de groep al uitelkaar gevallen, Clapton had alle enthousiasme verloren. Tijdens de toernee had hij kennis gemaakt met de leden van een groep die in hun voorprogramma stond: Delaney and Bonnie. En Eric vond hen veel leuker dan zijn eigen band.
Blind Faith heeft het precies één album, één toernee, één zomer volgehouden. En toen was het over.
Blind Faith
Ondertussen in Engeland. Gitarist Eric Clapton had met zijn groep Cream inmiddels een uitzonderlijk hoge status bereikt. Met hun stevige blues-rock, met hun minutenlange improvisaties, met Claptons ronduit magistrale gitaarsolo’s, had het drietal (naast Clapton bestaand uit drummer Ginger Baker en bassist Jack Bruce) een enorme schare fans, succesvolle elpees, steevast uitverkochte optredens, kortom: succes. Maar Clapton was niet happy: Cream was geen vriendenclubje, integendeel. Baker en Bruce zaten elkaar constant in de haren, zowel off-stage als on stage als in de studio, en Clapton probeerde de boel dan maar weer te sussen. Dat vond-ie maar niks. Eind 1968 besloot hij om Cream op te heffen.Een beetje met zijn ziel onder zijn arm trok hij zich terug in zijn landhuis in Surrey. Daar kwam regelmatig zijn vriendje Steve Winwood buurten. Winwood voelde zich in een soortgelijke situatie zitten, in diens eigen band Traffic. Ook daar succes, maar ook daar altijd onderling hommeles. Toen ze de eerste elpee van The Band –Music from Big Pink– hoorden, gasten die lekkere muziek maakten en dat overduidelijk met veel plezier deden, namen ze een ferm besluit: zo’n band zouden ze samen gaan vormen. Eén probleempje: voor die band hadden ze nog wel een drummer en een bassist nodig. En waar vind je die? Uiteindelijk viel de keus op …. Ginger Baker als drummer. En bassist Ric Grech kwam in mei over van de progrock-band Family. Vol goede moed en vol vertrouwen (maar niet heus, de naam van de band, Blind Faith, is ongetwijfeld cynisch bedoeld) ging het viertal aan de slag. Eerst een elpee opnemen, en daarna optreden langs de zomerpodia. Dat eerste optreden stond gepland op 7 juni en dus was er niet veel tijd voor de elpee. Dat bleek niet echt een probleem. Ze namen zes stukken op: drie composities van Winwood, één van Clapton (Presence of the Lord), één van Baker en de Buddy Holly-cover Well All Right. Om toch aan een fatsoenlijke lengte voor het album te komen werden de improvisaties flink uitgesponnen, tot in het extreme toe in het afsluitende Do What You Like. Afraffelen heet dat.
Vlak voordat ze hun debuut zouden maken kreeg Winwood een telefoontje uit Los Angeles: of hij wilde meedoen bij Crosby, Stills en Nash (zie: Crosby, Sills & Nash)? Steve hield zich aan zijn afspraak met Blind Faith en sloeg het aanbod af.
Na het nog wat onwennige live-debuut van Blind Faith in Hyde Park, voor meer dan honderdduizend dolenthousiaste toehoorders, staken ze over naar de VS. En de groep werd daar met open armen ontvangen door de vele Cream- en Traffic-fans. Zo speelden ze voor meer dan 20,000 man in het Madison Square Garden. Maar omdat ze als beginnende band nog veel te weinig eigen materiaal hadden, waren ze gedwongen om oude Cream- en Traffic-nummers te spelen. De toernee verliep chaotisch: vechtpartijen in het publiek, vechtpartijen rond de podia, regelmatig moest de politie ingrijpen. En dan waren daar nog de nodige hotelkamerverbouwingen. En dat allemaal was nu precies wat Clapton niet wilde. Tegelijkertijd was de toernee qua bezoekersaantallen en waardering buitengewoon succesvol, maar Clapton werd er niet vrolijker op; het moet een Cream-déjà vu zijn geweest. De elpee, die in augustus uitkwam, schoot in zowel Engeland als de VS naar de nummer-één-positie op de albumlijsten. Het geld stroomde met bakken binnen. Maar feitelijk was de groep al uitelkaar gevallen, Clapton had alle enthousiasme verloren. Tijdens de toernee had hij kennis gemaakt met de leden van een groep die in hun voorprogramma stond: Delaney and Bonnie. En Eric vond hen veel leuker dan zijn eigen band.Blind Faith heeft het precies één album, één toernee, één zomer volgehouden. En toen was het over.
Reacties
Net als met Cream in 2005, was het een succesvolle reunie. Volgend jaar gaat Clapton een paar concerten doen met Jeff Beck. Yardbirds......
De elpee werd in eerste instantie uitgebracht in een hoes zonder tekst. Geen titel, geen bandnaam, niks. Alleen een zeer foute foto van een naakt meisje met een speelgoedvliegtuig in haar hand. Die hoes kon écht niet. Kijk maar hier.