Cruise Control rijden

Ik ben een cruise controlrijder: zodra ik de kans krijg, waar dan ook, zet ik de cc aan. Binnen de bebouwde kom, daarbuiten, op de snelweg, altijd en overal rijd ik op de cc. Dankzij de automatische snelheidsregeling kan mij niets meer gebeuren. Het recept is doodsimpel: plankgas tot de tweeënvijftig, drieëntachtig, honderdvijf of honderdvijfentwintig op de teller, versnelling in zijn vijf, ‘set’ aantippen, de boel de boel laten en Spee kan fluiten naar zijn buit. Zo spaar ik boetes uit, het bespaart brandstofkosten voor de zaak en het is minder slecht voor het milieu. Mooi meegenomen, toch?

Maar vaak krijg ik de indruk dat dat mij niet allemaal gegund is. Anderen beweren veel last van me te hebben. Ik heb namelijk maar één doel: mijn tempo zo lang mogelijk constant te houden. Ten koste van alles. Ik pieker er niet over af en toe te remmen of gas bij te geven om mijn medeweggebruikers de speelruimte te geven: de wet is immers de wet! Voor mij is het geen sport meer, het is een obsessie; als een olifant dender ik door de porseleinkast van het Nederlandse snelwegwezen. Gevolg is dat ik op de linkerbaan zo tergend langzaam voorbijschuif, dat anderen klem komen te zitten tussen hun Mondeo's en de vrachtwagen vóór ze. Dat ik regelmatig zo ongeveer aan een bumper kleef voor ik ga inhalen wanneer een andere Mondeo mijn gang naar de linkerbaan blokkeert. Dat ik, alleen om mijn elektronische gaspedaal straks maar niet opnieuw te hoeven aantippen, vervolgens als een ongeleid projectiel naar links uitwijk, waar toevallig net de laatste vrijbuiter van Nederland zijn BMW M3 op stoom laat komen. Regels zijn regels.

Ik ben een trouwe volgeling van Koos Spee. Niemand maakt me wat.

Reacties

Populaire posts van deze blog

5th Dimension Television

kersen keren

De mate van rampzaligheid