Stationsmus

In het enorme treinstation Roissypole bij terminal 3 van luchthaven Charles de Gaulle bij Parijs wonen tientallen mussen. Het station is zo'n honderd meter lang, dertig meter breed en een meter of tien, vijftien hoog. Een betonnen plafond, met daarboven glazen koepelvormige bollen. Die mussen kunnen er niet uit. Het station staat er al een aantal jaren, en ik denk dat veel van die mussen al heel lang binnen zijn. Sterker nog, ik denk dat hele generaties mussen hun hele leven lang al in dat station zijn. Dat station, dat is hun wereld. Ze zijn nog nooit buiten geweest, ze weten niet hoe wind voelt, hoe een boom eruit ziet, niets.

Ze scharrelen hun kostje bij elkaar rond de broodjestent. De vogeltjes hebben hun nesten hoog in de betonnen nok van het stationsgebouw. En ze hebben elkaar. Hoe ze aan drinken komen, daar ben ik nog niet achter.

Ze zijn niet bang van mensen, ze zijn absoluut niet schuw. Ze eten de kruimeltjes stokbrood uit mijn hand. Wel schattig natuurlijk, maar op de een of andere manier vind ik het toch geen prettig idee. Zo vrij als een vogeltje, zeggen we wel eens. Dat geldt niet voor deze stationsmussen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen