Duran Duran HMH Donderdag 19-06-08

De diverse concerten waren absoluut leuk, maar wel een aanslag op voeten, benen, rug en nachtrust. Bij het vierde concert begon de vermoeidheid dan ook flink toe te slaan en dat eiste een slachtoffer. Helaas moest mijn vriendin Corine hier gaan afhaken want die trok het niet meer. En helaas had ze precies het verkeerde concert uitgekozen om niet mee te gaan. Duran Duran was namelijk erg goed en vooral fun. Na hun succesvolle comeback in de originele bezetting met het album Astronaut in 2005 zijn Duran Duran weer helemaal hot! De concerten waren wereldwijd uitverkocht en de albums verkochten goed en vooral in Europa werd er sinds jaren weer Top 10 hits gescoord.

Deze trend wilde men graag voortzetten, maar dat ging niet zomaar. Een compleet afgerond album werd in 2007 geschrapt ter voorkeur van het schrijven van nieuwe nummers met populair producers duo Timbaland/Justin Timberlake. Dit zorgde voor interne stribbelingen met het vertrek van gitarist Andy Taylor tot gevolg. Het nieuwe album Red Carpet Massacre stond vanavond nadrukkelijk op de voorgrond. Persoonlijk vind ik het een zeer matig album waar Duran Duran naarstig op zoek is naar een "populair" geluid. Het geluid is bekend, luister maar naar de cd van Justin Timberlake of de nieuwe Madonna en je begrijpt wat ik bedoel. Vind het te eentonig en te veel afwijken van het vertrouwde Duran Duran geluid. Na 27 jaar moet je gewoon accepteren dat je nu eenmaal een sound hebt en niet meer moet gaan veranderen.

Live kwamen de nieuwe nummers gelukkig wel wat meer uit de verf dan op cd. Dit komt vooral omdat de gitaar live veel meer aanwezig is. Anyway, de eerste set werd oude en nieuwe nummers vol enthousiasme gespeeld en afgewisseld. Luid toegejuicht en meegezongen door een bijna volle HMH (het 2e balkon was maar halfvol). Met A View To A Kill werd de eerste set afgerond. De 2 set was de zogenaamde Electroset. Duran Duran als een soort Kraftwerk staande achter een aantal synthesizers, elektronische versies van een aantal hits. Wel grappig om te zien/horen. Gelukkig was het voor zanger Simon Le Bon onmogelijk om stil te blijven staan en ging hij alweer snel toenadering zoeken bij het publiek.

De derde set was een greatest hits set. Hoogtepunt een acht minuten durende stampende versie van Girls on Film met een hoofdrol van de geweldig bassende jarige John Taylor. Nummers als Ordinary World en de toegift Rio werden bijna woord voor woord meegezongen door het luidruchtige publiek. Na 2 uur en 5 minuten zat het concert er dan toch echt op en konden we ons gaan opmaken voor de knallende afsluiter, John Fogerty.

http://www.youtube.com/watch?v=NW-2t5Jg-bk&feature=related

SETLIST: The Valley - Red Carpet Msssacre - Nite Runner - Hungry Like The Wolf - Planet Earth - Falling Down - Come Undone - Skindivers - The Reflex - Save A Prayer - A View To A Kill - Last Chance - All She Wants Is - Leatherette - I Don’t Want Your Love - Skin Trade - Tempted - Notorious - Girls on Film - Ordinary World - Sunrise - Wild Boys -- encore -- Rio

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen