Het einde
1969 in muziek, aflevering 15
The Beatles liepen in 1969 op hun laatste benen. Dat wil zeggen als band. De jarenlange zelfverkozen opsluiting in de studio eiste zijn tol. En de zakelijke meningsverschillen over het management en over geld konden ze niet meer oplossen. In de zomer van dat jaar kwam daar nog eens een hoogoplopend artistiek dispuut overheen betreffende de eindproductie van het album dat ze eigenlijk al klaar hadden, en dat de werktitel Get Back/Let it Be droeg. En zolang ze dat meningsverschil niet konden oplossen, bleef dat op de plank.
Desondanks begonnen ze aan hun volgende project. Maar allevier begrepen ze dat dit hun laatste project gezamenlijk zou zijn. "Laten we er iets speciaals van maken en laten we het ouderwets aanpakken". George Martin deed natuurlijk de productie, en af en toe was er zelfs meer dan één Beatle tegelijkertijd in de studio. Dat laatste project werd de elpee Abbey Road.
Abbey Road is een vreemd album. Op kant één staan zes liedjes: twee van Lennon (Come Together en I Want You (She's so Heavy)), één van Harrison (Something) twee van McCartney (Oh! Darling en Maxwell's Silver Hammer) en één van Starr (Octopus's Garden). Een echt groepsgebeuren dus. Tot zover niets aan de hand. Maar het wordt een beetje typisch op kant twee. Dat begint met een Harrison-song (Here Comes the Sun), daarna volgt een Lennon-song (Because) en dan begint een medley van meer dan zestien minuten waarin allemaal korte stukjes van individuele liedjes zitten. Kennelijk de restjes van wat ze nog op de plank hadden liggen, een soort Lennon/McCartney nasi rames. Speciaal. Die medley eindigt, symbolisch, met The End. Het is afgelopen met The Beatles, denk je dan. Maar dan staat er nog een hidden track op: Her Majesty. Wat moeten we daar nou van denken?
Meesterwerk of ratjetoe? Ik weet het niet. Na veertig jaar weet ik het nog steeds niet. Ja, Come Together is een geweldige song, daarover geen enkele twijfel. De baspartij in Something is bijzonder, ook waar. Maar de rest? Maxwell, Octopus, vind ik sub-standard voor Beatles-normen. Geldt ook voor Here Comes the Sun. Daarna komen bijvoorbeeld Bathroom Window en Carry that Weight en die zijn in aanleg prima, maar gewoon veel te kort. Niet af dus. Kortom, zeer gemengde gevoelens.
De elpee kwam eind september uit. Recensies waren overwegend positief. En het publiek vond het geweldig! De verkoopcijfers waren overal gigantisch.
Nadat de opnames klaar waren begonnen The Beatles niet meer aan een volgend project. Het enige dat ze nog moesten afronden betrof de eindproductie van Get Back/Let it Be. Uiteindelijk lieten ze dat maar over aan Phil Spector, die er vervolgens een piss poor job van maakte. Toen dat klaar was -het was inmiddels ver in 1970- werd de groep opgeheven en ging de stekker eruit. Geen dag te vroeg.
"And in the end, the love you take is equal to the love you make."
The Beatles - Abbey Road
The Beatles liepen in 1969 op hun laatste benen. Dat wil zeggen als band. De jarenlange zelfverkozen opsluiting in de studio eiste zijn tol. En de zakelijke meningsverschillen over het management en over geld konden ze niet meer oplossen. In de zomer van dat jaar kwam daar nog eens een hoogoplopend artistiek dispuut overheen betreffende de eindproductie van het album dat ze eigenlijk al klaar hadden, en dat de werktitel Get Back/Let it Be droeg. En zolang ze dat meningsverschil niet konden oplossen, bleef dat op de plank.Desondanks begonnen ze aan hun volgende project. Maar allevier begrepen ze dat dit hun laatste project gezamenlijk zou zijn. "Laten we er iets speciaals van maken en laten we het ouderwets aanpakken". George Martin deed natuurlijk de productie, en af en toe was er zelfs meer dan één Beatle tegelijkertijd in de studio. Dat laatste project werd de elpee Abbey Road.
Abbey Road is een vreemd album. Op kant één staan zes liedjes: twee van Lennon (Come Together en I Want You (She's so Heavy)), één van Harrison (Something) twee van McCartney (Oh! Darling en Maxwell's Silver Hammer) en één van Starr (Octopus's Garden). Een echt groepsgebeuren dus. Tot zover niets aan de hand. Maar het wordt een beetje typisch op kant twee. Dat begint met een Harrison-song (Here Comes the Sun), daarna volgt een Lennon-song (Because) en dan begint een medley van meer dan zestien minuten waarin allemaal korte stukjes van individuele liedjes zitten. Kennelijk de restjes van wat ze nog op de plank hadden liggen, een soort Lennon/McCartney nasi rames. Speciaal. Die medley eindigt, symbolisch, met The End. Het is afgelopen met The Beatles, denk je dan. Maar dan staat er nog een hidden track op: Her Majesty. Wat moeten we daar nou van denken?
Meesterwerk of ratjetoe? Ik weet het niet. Na veertig jaar weet ik het nog steeds niet. Ja, Come Together is een geweldige song, daarover geen enkele twijfel. De baspartij in Something is bijzonder, ook waar. Maar de rest? Maxwell, Octopus, vind ik sub-standard voor Beatles-normen. Geldt ook voor Here Comes the Sun. Daarna komen bijvoorbeeld Bathroom Window en Carry that Weight en die zijn in aanleg prima, maar gewoon veel te kort. Niet af dus. Kortom, zeer gemengde gevoelens.
De elpee kwam eind september uit. Recensies waren overwegend positief. En het publiek vond het geweldig! De verkoopcijfers waren overal gigantisch.
Nadat de opnames klaar waren begonnen The Beatles niet meer aan een volgend project. Het enige dat ze nog moesten afronden betrof de eindproductie van Get Back/Let it Be. Uiteindelijk lieten ze dat maar over aan Phil Spector, die er vervolgens een piss poor job van maakte. Toen dat klaar was -het was inmiddels ver in 1970- werd de groep opgeheven en ging de stekker eruit. Geen dag te vroeg.
"And in the end, the love you take is equal to the love you make."
Reacties