Franz' Golden Years

Ik heb een alternatieve compilatie 50 jaar David Bowie samengesteld. Uitsluitend non-album-tracks, geen live, en niet op de Nothing Has Changed of op een andere grote compilatie (Best of Bowie, Platinum Collection, changesonebowie, ...) Ook geen covers, geen remixen, geen gastoptredens, nee, het pure originele werk in de categorie outtakes en bonustracks. Dit is volgens mij veel leuker voor fans. Hiernaast aan de rechterkant, onder 'Archief', zie je alle twintig titels. Wanneer je een titel aanklikt, krijg je een korte uitleg over de betreffende song.

Dit is een outtake van Bowie's meest recente album, The Next Day, uit 2013. Ook weer een fijne pop-rocker. En had ook weer prima op het eigenlijke album gepast, maar daar gaat het hier even niet om. Het bijzondere van dit Like a Rocket Man  is feitelijk de tekst, die gaat over cocaine en over raketten. Doet dat niet denken aan die eerdere rocket man Major Tom? Is dit het waarom die niet meer terug wilde komen?

Het 2003-album Reality kwam met enkele bonus-tracks, waaronder dit Queen of All the Tarts . Een up tempo lekkere gitaarrocker. Niks mis mee, maar ook niet echt bijzonder. Het bijzondere van deze song zit 'm in de tekst. Dat is de meest typische tekst die ik ken van een Bowie-song: Queen of Queen of all the tarts Queen of Queen of all the tarts Queen of Queen of all the tarts Queen of Queen of all the tarts Queen of Queen of Queen of Queen of Ik bedoel maar. Wat moeten we hier nou van vinden?

Bowie is door de jaren heen redelijk consequent geweest in zijn keuzes om hele goeie liedjes weg te laten van zijn albums. Ook bij Heathen (2002) was het weer raak. Dit magistrale Wood Jackson haalde de cut niet en werd weggestopt als extra track op de cd-single van Slow Burn . Ook weer een onnavolgbare beslissing. Want dit is een prachtige song, die elk album, ook het al steengoede Heathen, tot een hoger niveau zou brengen. Mooie ballad over een kunstenaar; de Bowie-exegeten zijn het overigens niet eens over welke kunstenaar het hier betreft. Ingetogen, rustig, intrigerend. Prima song.

Dit is een outtake van Bowie's 1999-album Hours.... Duidelijk geïnspireerd door Led Zeppelin's Kashmir. Prima song, waarbij de vocals als een extra instrument worden gebruiken. Geen tekst. Strakke drums, gierende gitaren, synthesizers, fijne track. Is wellicht zelfs meer in de sfeer van Scary Monsters dan enige andere song die Bowie na 1980 heeft gemaakt. Verscheen pas op cd in die fraaie 2-cd heruitgave van Hours... in 2005.

En dit is een andere outtake van dat album Black Tie White Noise. In dezelfde stijl als Real Cool World, helemaal in lijn met een groot deel van de rest van dat album. Maar om de een of andere reden wilde Bowie het er niet op hebben. En koos hij voor de benedenmaatse songs  Don't Let Me Down & Down , Looking for Lester en I Know It's Gonna Happen Someday . Jammer voor dat album. Dit Lucy Can't Dance zou op single een enorme hit zijn geweest en zou het niveau van dat album nog aanzienlijk verder omhoog hebben gebracht.

Dit is ook weer een song van een soundtrack, maar dit keer van een film (Real Cool World) waar Bowie zelf niet aan meedeed. Dit is een opname uit 1992, de eerste post- Tin Machine -opname. Bowie ging weer samen met Nile Rodgers (die van Let's Dance) de studio in voor een groot aantal songs. En dat leidde uiteindelijk tot het 1993-album Black Tie White Noise, maar voordat dat album er was, was er eerst dit Real Cool World, dat daarna geen plekje kreeg op die cd.  Op latere re-issues werd het alsnog als bonus-track toegevoegd. En terecht, dit is een heerlijke song.

Bowie's acteercarrière kent hoogtepunten en kent dieptepunten. Een hoogtepunt was zijn bijdrage aan de Jim Henson-film Labyrinth uit 1986. Hij speelde een hoofdrol als Jareth, the Goblin King. En hij zong vijf liedjes voor de soundtrack. Dit Magic Dance is één van die vijf. Up tempo, vrolijk, prima song. Hier word ik blij van.

Een song uit 1981, geschreven voor de gelijknamige film. Gemaakt samen met Giorgio Moroder, de man achter onder andere Donna Summer's I Feel Love. Het is een donkere, maar ook spectaculaire song; een trage opbouw, langzaam toewerkend naar een majestueuze finale. Zangeressen maken het compleet. Dit is een hoogtepunt in Bowie's carrière, en op zeker een hoogtepunt in de jaren tachtig. Maar goed, dan heb je dus een geweldige song gemaakt voor een soundtrack. Dan wil je die song ook op je eigen album, toch? Niet dus, voor Bowie's volgende project, Let's Dance, maakten ze een geheel nieuwe opname van Cat People. Met nu Nile Rodgers in plaats van Giorgio Moroder aan de knoppen. Dat resultaat is een flauw aftreksel van dit magnifieke origineel.

In 1981 maakte de BBC een tv-bewerking van een toneeelstuk van Bertolt Brecht, Baal. En Bowie deed mee. Als acteur en als zanger. Vijf liedjes. Geen eigen composities, maar teksten van Brecht opnieuw op muziek gezet door Dominic Muldowny, behalve één stuk (The Drowned Girl) van Kurt Weill. Het werd een groot succes. De liedjes kwamen uit op EP en ondanks het bijzondere karakter werd dat een hit in Engeland. Het is ingetogen muziek, bijna kamermuziek. Vooral strijkers. Dit heeft helemaal niets meer met rock te maken. Het is een buitengebied in Bowie's oeuvre, maar volstrekt geen onaangenaam buitengebied.

Dit is een instrumentaal stuk. Deze opname was gemaakt voor het Scary Monsters-album uit 1980, het zou de laatste track worden. Totdat besloten werd om daarvoor It's no Game [part 2] te gebruiken. Daardoor bleef dit Crystal Japan over. Het kwam in eerste instantie alleen in Japan als single uit. En het werd daar gebruikt in een tv-commercial. In Europa kwam het pas later op single, als de b-kant van Up the Hill Backwards . Maar dat werd niet echt een hit. Sfeervolle ambient music , slaapverwekkend in de goede zin van het woord. Hier word ik heel relaxt, heel rustig van.

1977. Het album Low was in de maak. Een album met twee kanten, twee gezichten. Nu zul je zeggen dat een elpee altijd twee kanten heeft, maar ik bedoel het niet alleen letterlijk. Low heeft op de a-kant een serie intensieve popsongs en op de b-kant vier trage, sfeervolle ambient stukken. Dit Some Are behoort tot die tweede groep. Traag en sfeervol. Iets met sneeuw, iets met kinderen? Ik vind het prachtig. Maar het haalde het album niet. Het bleef nog jarenlang ergens in een bureaula.

Het is 1974, David is in Philadelphia en hij maakt een style-switch. Plastic Soul in plaats van rock. De songs voor de Young Americans-elpee waren al klaar, project bijna afgerond, toen Bowie John Lennon tegen het lijf liep. Dat was aanleiding voor een last-minute-change. Er kwamen plotseling nog twee songs bij, Lennon's Across the Universe en het gezamenlijke Fame . En dus moesten twee songs wijken van de elpee. Één van die twee was dit After Today. Een niet zo gepolijste soul-song, falsetto gezongen. Prima liedje, had van mij geen plaats hoeven maken voor Across the Universe (Fame is een ander verhaal).

Dit is een opname uit Bowie's afgebroken Nineteen Eighty Four-project uit 1973. Hij zou het verhaal van Orwell als muziektheaterstuk gaan brengen. Maar er bleek iets met rechten en zo en het hele verhaal ging niet door. Dit liedje lag er al wel. Song werd dus niet afgemaakt. Andere liedjes kregen nog een plek op de Diamond Dogs-elpee, maar Dodo paste daar niet bij. Er kwam nog wel een plan-B, het zou een duet met Lulu kunnen worden. Waarschijnlijk is de opname die we hier horen de versie waarin Bowie het liedje voorzingt aan Lulu. Hij zingt het namelijk niet echt met overtuiging. Maar anyway, ook plan-B kwam er niet van. Dodo belandde onaf op een plank. Niet helemaal onbegrijpelijk.

Ook deze song werd opgenomen tijdens de Ziggy-sessies. Het zou de follow-up single van Starman moeten worden. Maar dat werd het niet. Als je er nu naar luistert dan begrijp je niet waar ze meer dan veertig jaar geleden zo'n drukte om maakten, maar dit liedje zou te expliciet gay  zijn. In de VS wilde de muziekmaatschappij er niet aan, en ook in Engeland vonden ze het maar niks. Ik snap daar helemaal niks van, maar dat zal wel aan mij liggen. En wat dan nog! Ik moet het toegeven, met dit liedje smokkel ik een beetje. De regels voor mijn  Brilliant Adventure  stellen dat de liedjes niet op een grote compilatie mogen hebben gestaan. Nu staat er een versie van John, I'm Only Dancing op zowel de Platinum Collection (The Best of Bowie 1969/1974) als op changesonebowie , maar in beide gevallen betreft dat een in mijn ogen inferieure versie. Deze versie met saxofoon is werkelijk superieur. Dit is voor mij het all-time hoogtepunt van de glamrock, er is geen betere.

Dit Sweet Head  werd opgenomen tijdens de Ziggy-sessies. Maar om onbegrijpelijke redenen kwam het niet op het album. Werkelijk onbegrijpelijk. In de tekst wordt aan Ziggy gerefereerd -dat gebeurt verder alleen in de titelsong- en was ongetwijfeld bestemd voor het album. Het is een onvervalste rocker, in het tempo van Hang On To Yourself . In de tekst tal van seksueel suggestieve elementen, kortom, dit zou het erg goed gedaan hebben op het album. Het is geen demo of zo, nee, dit is een opname die helemaal klaar is, volledig afgemixt en al. Maar niet dus. Het bleef twintig jaar verborgen en kwam pas in 1990 als bonustrack bij een heruitgave van Ziggy uit de lucht vallen.

Die opvolger van e single Space Oddity , The Prettiest Star, kreeg als b-kant dit Conversation Piece . Een eerste hoogtepunt in 's mans carrière. Een ingetogen akoestische song met een prachtige melodie. In mijn ogen zijn eerste meesterwerk. Biografische tekst " And my essays lying scattered on the floor fulfill their needs just by being there. " Maar zoals gezegd, The Prettiest Star flopte en Conversation Piece verdween voor dertig jaar uit het collectieve geheugen. Een onwaarschijnlijke misser.

We naderen bekend terrein. Het is inmiddels 1970 en dit London Bye Ta-Ta zou de nieuwe single worden, de opvolger van het megasuccesnummer Space Oddity . Een poprock-nummer opgenomen onder leiding van Tony Visconti. We horen stevige elektrische gitaren, lekkere drums, eigenlijk een prima popsong. Zou het goed gedaan hebben op de radio. Maar het kwam er niet van. David koos voor een andere song als single ( The Prettiest Star ). London Bye Ta-Ta verdween op een plank. The Prettiest Star flopte, gigantisch. Sommige artiesten maken vreemde keuzes. Bizar om Bowie met een Jamaicaans accent te horen.

Het is najaar 1968 en David zit weer in een groep. Een driemansgroep dit keer, met Hermione Farthingale en John Hutchinson. Ze noemen zich Feathers en ze maken gezellige folkmuziek. In dit Ching-a-Ling doen ze om de beurt een coupletje, eerst David, dan Hermione en tot slot John. Het was bedoeld als single, maar om onduidelijke redenen kwam dat er niet van. Of is dat in retrospectief toch niet zo verwonderlijk?

In 1967 mocht David, als David Bowie, een elpee maken. En tijdens de opnamesessies voor die elpee kwam ook dit werk tot stand. We horen vooral hobo en klarinet, niet bepaald de standaard muziekinstrumenten in de popmuziek. En we horen een liedje waarin een aantal waarschijnlijk fictieve "vrienden" uit die periode als tamelijk onsympathieke personages ten tonele wordt gevoerd. Het kwam niet op de elpee, het werd de b-kant van een singeltje ( The Laughing Gnome ), dat volkomen terecht geweldig flopte. Bowie heeft veel vreemde dingen gedaan in zijn carrière, maar zelfs met dat in het achterhoofd blijft dit The Gospel According to Tony Day een buitenbeentje.

Het is 1965 en David Bowie is nog gewoon Davy Jones. Hij is negentien jaar oud en hij heeft al in verscheidene bandjes gespeeld. Hier horen we hem met The Lower Third . Het is een eigen compositie van David, helemaal in de stijl van de band waarbij de Lower Third nog wel eens in het voorprogramma stond, The Who. Pete Townsend hoorde het toendertijd hoofdschuddend aan ("You try to sound like me!") en was niet onder de indruk. Het platenkopende publiek ook niet, het singeltje flopte. Terecht? Luister zelf.

David Bowie - Sue (or in a Season of Crime) Gisteren had BBC Radio 6 de wereldpremière van de nieuwe single van David Bowie. Volgende maand komt er een nieuw compilatiealbum uit van Bowie, een overzicht met liedjes uit de periode 1964-2014. Vijftig jaar Bowie dus. En de bijdrage van 2014 is deze nieuwe song, Sue (or in a Season of Crime). Bowie wordt op deze song begeleid door het Maria Schneider Orchestra uit New York. Opgenomen deze zomer, geproduceerd door Tony Visconti.. Het is even wennen. Het is namelijk geen rock of pop. Ook geen alternatieve rock of pop. Het is moderne jazz. Dit had ik niet verwacht. Het is zeer ontoegankelijke muziek, met nerveus slagwerk, improviserende blazers, de bas kan ik niet goed onderscheiden op de speakertjes van mijn laptop. Eigenlijk klinkt alleen de piano een beetje vertrouwd, maar dat is omdat Mike Garson, Bowie's min of meer vaste toetsenman sinds Aladdin Sane, deze jazzy manier van spelen heeft. Toen Bowie vorig jaar ineens vanuit ...

Tin Machine - Live in Tokyo 1992 Vorige maand was er een "nieuwe" uitgave van muziek van David Bowie. Op 6 februari 1992 gaf hij met zijn toenmalige band Tin Machine een optreden in Tokio en dat optreden werd uitgezonden door de Japanse televisie. De opnamen van toen zijn nu op dvd verkrijgbaar. En je kunt ook een 2-cd kopen met alleen het geluid. Dit is geen officiele uitgave van Bowie of van diens muziekuitgever. Dit betreft een uitgave van IMMORTAL, een Nederlandse muziekuitgeverij gevestigd in IJmuiden. Ik heb ze allebei aangeschaft, dus zowel de dvd als de 2-cd, maar hoe legaal is mijn aankoop? Ik snuffel wat rond in nieuwsgroepen en forums en concludeer dat er feitelijk twee niveaus van oneigenlijke uitgaves bestaan: de bootlegs , stiekem vanuit het publiek gemaakte opnames van een concert, en pirates , georganiseerde opnames die echter niet voor publicatie op cd of dvd bestemd waren. En deze Tin Machine-uitgave zou dus een pirate zijn. Hier hou ik dus niet ...

1969 in muziek , aflevering 17 The Kinks - Arthur (or the Decline and Fall of the British Empire) En dan wordt het tijd voor de hoofdrolspelers op popgebied van de tweede helft van de jaren zestig. Om te beginnen met Ray Davies en diens band The Kinks. Ook zij maakten in 1969 een concept-album, een serie liedje rond één thema. Vergeleken met Tommy, de rock-opera van de Who, is Arthur, want zo heet dit Kinks-album, wat luchtiger. Meer een pop-musical dan een rock-opera. Melodieuze folk-rock, drieminutenliedjes, met teksten waarin het burgerlijke Britse bestaan vlijmscherp wordt geanalyseerd en op de hak genomen. De hoofdpersoon van het verhaal is Arthur Morgan, tapijtlegger, burgerman. Maakt-ie wel eens wat mee? Nee, hij maakt niets mee. En dat twaalf liedjes lang. Ik beschouw dit album als Ray Davies' finest hour . Het is de zevende elpee van The Kinks en het hoogtepunt in hun werk. Niet dat het ervoor en erna allemaal prut was, integendeel, maar dit is echt top. Mijn favoriet...

1969 in muziek , aflevering 16 King Crimson - In the Court of the Crimson King Barok pop bereikte in 1969 een hoogtepunt en maakte de weg vrij voor een volgende evolutie in de popmuziek, de progrock. En de mannen van de Britse band King Crimson beschouwen we maar als de pioniers van dit genre. De mellotron, de voorloper van de synthesizer, speelt een belangrijke rol op het debuutalbum van deze band, In the Court of the Crimson King. Gitarist Robert Fripp, bassist/zanger Greg Lake, Ian McDonald (toetsen) en Michael Giles (slagwerk) maakten een klassiek album dat helemaal past in de tijd. Zoiets hadden we nog nooit gehoord. Niet langer drieminutenpopliedjes met een couplet en een refrein, maar lang uitgesponnen stukken, met variaties halverwege, met wisselende tempo's. En, het moest niet nog gekker worden, met een fluit! Prachtig album, dat van grote invloed was op de ontwikkeling van de popmuziek in de jaren zeventig, vooral in Engeland. Moody Blues, Yes, Genesis, Jethro Tull...

1969 in muziek , aflevering 15 Bee Gees - Odessa We zagen eerder dat in 1969 de meeste hits op naam van CCR kwamen. De jaren daarvoor waren het de Bee Gees die hit na hit maakten. Vanaf eind 1967 (met Massachusetts) niet uit de hitlijsten weg te denken. Ook in 1969 timmerden ze flink aan de weg. Hun eerste hit van dat jaar was I Started a Joke en er zouden er nog vele volgen. De marketingmannen achter de Bee Gees zagen echter ook nog additionele mogelijkheden, de band zou een albumgroep moeten worden. Aan elpees viel immers meer te verdienen dan aan singeltjes. Odessa werd het album-project van de broers Gibb. Het werd een dubbelelpee, zeventien nieuwe songs, allemaal door de broers gezamenlijk gecomponeerd en geschreven. En ik vind het het mooiste album dat ze hebben gemaakt. Dit is dus muziek van vóór de disco; geen Jive Talkin', geen Staying Alive, geen four-on-the-floor. Het is barok pop, die extravagante muziekstijl van het einde van de jaren zestig, op zijn best. Af en t...