Geen rock, geen pop

David Bowie - Sue (or in a Season of Crime)

Gisteren had BBC Radio 6 de wereldpremière van de nieuwe single van David Bowie. Volgende maand komt er een nieuw compilatiealbum uit van Bowie, een overzicht met liedjes uit de periode 1964-2014. Vijftig jaar Bowie dus. En de bijdrage van 2014 is deze nieuwe song, Sue (or in a Season of Crime).

Bowie wordt op deze song begeleid door het Maria Schneider Orchestra uit New York. Opgenomen deze zomer, geproduceerd door Tony Visconti..

Het is even wennen. Het is namelijk geen rock of pop. Ook geen alternatieve rock of pop. Het is moderne jazz. Dit had ik niet verwacht. Het is zeer ontoegankelijke muziek, met nerveus slagwerk, improviserende blazers, de bas kan ik niet goed onderscheiden op de speakertjes van mijn laptop. Eigenlijk klinkt alleen de piano een beetje vertrouwd, maar dat is omdat Mike Garson, Bowie's min of meer vaste toetsenman sinds Aladdin Sane, deze jazzy manier van spelen heeft.

Toen Bowie vorig jaar ineens vanuit het niets tevoorschijn kwam met een nieuw album, kreeg dat album (The Next Day) lovende kritieken. Ook ik was onder de indruk. Gevarieerde, kwalitatief hoogstaande poprock. Luistert lekker weg. Enig punt van kritiek op dat album zou kunnen zijn dat het niet vernieuwend is. Het is meer retrospectief dan avant-gardistisch, het is meer volgend dan vernieuwend, het is meer Huntelaar dan Van Persie. Nu, Sue zou Bowie's antwoord op die kritiek kunnen zijn.

Bowie is altijd al een fan van Scott Walker geweest. Die heeft dertig jaar geleden afscheid genomen van de traditionele popmuziek en is gaan experimenteren met nieuwe structuren. En Bowie heeft dat altijd met veel interesse gevolgd. Bowie produceerde/financieerde in 2008 de film 30 Century Man, over Scott Walker.

Sue (or in a Season of Crime) zou niet misstaan op een Scott Walker-album. Dit is avant-garde, dit is vernieuwend, dit is Van Persie. Maar het is ook jazz. Ik word er wel erg nerveus van. Ik denk niet dat we dit vaak op Radio 2 zullen horen. Valt ook buiten het format van 3FM, vrees ik.

Bowie doet met dit liedje weer iets waarmee hij zich in de Champions League-klasse van de westerse cultuur van de twintigste eeuw heeft gespeeld: hij verlaat de main-stream en neemt ons mee tegen de stroom in. Verrassend voor een aow'er, dapper voor een mega-ster, zelfbewust. Oordeel zelf.