Brits - Britser - Britst
1969 in muziek, aflevering 17
En dan wordt het tijd voor de hoofdrolspelers op popgebied van de tweede helft van de jaren zestig. Om te beginnen met Ray Davies en diens band The Kinks. Ook zij maakten in 1969 een concept-album, een serie liedje rond één thema. Vergeleken met Tommy, de rock-opera van de Who, is Arthur, want zo heet dit Kinks-album, wat luchtiger. Meer een pop-musical dan een rock-opera. Melodieuze folk-rock, drieminutenliedjes, met teksten waarin het burgerlijke Britse bestaan vlijmscherp wordt geanalyseerd en op de hak genomen.
De hoofdpersoon van het verhaal is Arthur Morgan, tapijtlegger, burgerman. Maakt-ie wel eens wat mee? Nee, hij maakt niets mee. En dat twaalf liedjes lang. Ik beschouw dit album als Ray Davies' finest hour. Het is de zevende elpee van The Kinks en het hoogtepunt in hun werk. Niet dat het ervoor en erna allemaal prut was, integendeel, maar dit is echt top. Mijn favoriete liedjes: Victoria en Shangri-La.
Het album deed het commercieel niet zo goed. En ook de singles die ervan werden uitgebracht werden geen mega-hits. Dit album mag dan het artistieke hoogtepunt van Ray Davies als singer/songwriter zijn, het zette tevens de commerciële neergang van The Kinks in. En wat dat laatste betreft is het nooit meer helemaal goed gekomen met de band.
The Kinks - Arthur (or the Decline and Fall of the British Empire)
En dan wordt het tijd voor de hoofdrolspelers op popgebied van de tweede helft van de jaren zestig. Om te beginnen met Ray Davies en diens band The Kinks. Ook zij maakten in 1969 een concept-album, een serie liedje rond één thema. Vergeleken met Tommy, de rock-opera van de Who, is Arthur, want zo heet dit Kinks-album, wat luchtiger. Meer een pop-musical dan een rock-opera. Melodieuze folk-rock, drieminutenliedjes, met teksten waarin het burgerlijke Britse bestaan vlijmscherp wordt geanalyseerd en op de hak genomen.De hoofdpersoon van het verhaal is Arthur Morgan, tapijtlegger, burgerman. Maakt-ie wel eens wat mee? Nee, hij maakt niets mee. En dat twaalf liedjes lang. Ik beschouw dit album als Ray Davies' finest hour. Het is de zevende elpee van The Kinks en het hoogtepunt in hun werk. Niet dat het ervoor en erna allemaal prut was, integendeel, maar dit is echt top. Mijn favoriete liedjes: Victoria en Shangri-La.
Het album deed het commercieel niet zo goed. En ook de singles die ervan werden uitgebracht werden geen mega-hits. Dit album mag dan het artistieke hoogtepunt van Ray Davies als singer/songwriter zijn, het zette tevens de commerciële neergang van The Kinks in. En wat dat laatste betreft is het nooit meer helemaal goed gekomen met de band.
Reacties