“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
"Ik ben verheugd en blij dat Franz mij de gelegenheid biedt om op deze plaats vanaf nu af en toe uiting te geven aan wat mij zoal roert en raakt. Als commandant van de brandweer maak ik natuurlijk veel mee. En daar maak ik mij grote zorgen over. Ten eerste is daar de algemene verloedering van onze maatschappij. Jongelui die zomaar ergens rondhangen, bejaarden die nutteloos door winkelcentra slenteren en overlast veroorzaken met hun rollators, werklozen die zonder werk zitten, ambtenaren die werken. Kortom: zo kan het niet langer in onze maatschappij. Het roer moet om. En ik wil daar graag mijn bijdrage aan leveren."
Reacties