Ik speel de bas

In het najaar van 1973, ik was zestien jaar en zat in 4-VWO op het Fioretti College in Lisse, leerde ik basgitaar spelen. Ik had al een paar jaar les op de klassieke en Spaanse gitaar achter de rug, toen ik werd gevraagd om mee te spelen in het jongerenorkest dat iedere maand een zogeheten "beatmis" verzorgde in de St. Agathakerk in Lisse. Het orkest stond onder de bezielende leiding van pater Grol, die mij de beginselen van de basgitaar bijbracht. Waarvoor alsnog mijn welgemeende, hartelijke en eeuwige dank.

In eerste instantie speelde ik op een geleende bas, eigendom van de parochie (!?). Het jaar daarop kocht ik mijn eigen bas, van het tijdens de zomervakantie verdiende geld. Ik had mijn oog laten vallen op een zwart-witte Ibanez, een fraaie imitatie Fender Telecaster. En die heb ik dus nog steeds.

Ik luister naar muziek door de oren van een bassist. Dat is fundamenteel anders dan hoe niet-bassisten naar muziek luisteren, heb ik gemerkt. Wat ik als eerste hoor in een liedje is het basritme, het akkoordenschema en de basloopjes. Dat gaat automatisch, ik moet mezelf er speciaal toe zetten om naar de andere instrumenten te luisteren. Om nog maar te zwijgen van de drums: daarvan hoor ik in eerste instantie alleen de snare.

Je hebt bassisten en bassisten. Zelfs binnen de popmuziek heb je heel veel verschillende soorten en stijlen. Ik maak graag onderscheid in drie soorten bassisten.

John Entwistle

Zo zijn daar de basvirtuozen. Technisch perfect, vingervlug, slappend met rechterduim en -wijsvinger doen ze de lage tonen uit de speakers spetteren. Mark King (Level 42) en John Entwistle (The Who) zijn daar de beste voorbeelden van. Geweldige muzikanten.

Veruit de grootste categorie betreft de bassisten die zich er toe beperken een stevige ritmebasis onder de melodielijn te leggen. Gewoon rechttoe-rechtaan, zonder franje, nooit op de voorgrond. Je hoort ze overal. Roger Waters (Pink Floyd), Garry Talent (E-Street Band), Billy Talbott (Crazy Horse) en Rinus Gerritsen (Golden Earring) zijn voor mij de kampioenen van deze stijl.

Mijn persoonlijke helden zijn echter die bassisten die met hun instrument iets extra's kunnen toevoegen aan zowel de melodie als de harmonie van een lied. Die verrassende melodielijnen toevoegen aan een stevige ritmebasis. Gail Ann Dorsey is zo iemand. Een lust voor mijn oor. In Nederland kennen we Henny Vrienten (Doe Maar). Maar de meester in dit genre, je zou zelfs kunnen zeggen de uitvinder van deze basstijl is Sir Paul McCartney (foto). Probeer bijvoorbeeld eens met de oren van een bassist te luisteren naar "Something".

Amateur Hour

FranzIk ben maar een prutser. Enthousiast, maar zeer beperkt in mijn techniek. Ik ben verre van virtuoos en ik ontbeer de muzikale talenten om ook maar te proberen wat Dorsey, Vrienten en McCartney kunnen. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet met veel plezier nog regelmatig de basgitaar ter hand neem.

Paul McCartney

Reacties

Anoniem zei…
Eentje die ook nog in dit rijtje past is Sting. Zeer brede muzikant van diverse muziekstijlen met een hele melodieuze manier van bassen.
Anoniem zei…
Voor mij ben je de beste bassist van de hele wereld!
Anoniem zei…
Ik ben benieuwd, waar jij de twee - voor mij weergaloze - baspartijen onder schaart in de ruim 16 minuten durende 'Eight Miles High' van het album Untitled (1970) van The Byrds en van het epos 'Get Ready', dat een hele plaatkant beslaat van het gelijknamige vinyl album van Rare Earth (1969).
Frans zei…
Eight Miles High en Get Ready bevatten inderdaad klassieke bassolo's. Allebei uit 1970, was kennelijk iets van die tijd, want later kwamen er niet meer zo vaak bassolo's op de plaat.

Bassist op Eight Miles High (The Byrds) is Skip Battin. Zat toen net bij de groep. Wat zijn stijl van spelen in het algemeen betreft zit-i voor mij in de categorie "virtuozen" (Entwhistle c.s.). Maar ik moet daarbij zeggen dat ik hem alleen maar ken van dit album. Waarbij ik dat vooral baseer op hoe Skip live (dat is plaat 1 van "Untitled") speelt. Zijn fabuleuze bastechniek hoor je ook heel goed op "So You Want To Be A Rock 'n Roll Star". Prima bassist. Nooit meer wat van gehoord.

Bassist op Get Ready (Rare Earth) is John Parrish. Dit is er meer een in de stijl van de meer klassieke rhythm & blues-muzikanten: riffje, variatie op riffje, nog een variatie op riffje. Dit is dansmuziek en met name de bassist zorgt er voor dat het erg stevig klinkt. Ook voor hem geldt: prima bassist. Maar meer in de stijl van Gerritsen. Jammer dat we na Get Ready nooit meer zoiets goeds van Rare Earth of van John Parrish hebben gehoord.
Anoniem zei…
Thnx Frans. Je bent een echte specialist!
Heerlijk dit soort achtergrondinformatie.

Populaire posts van deze blog

5th Dimension Television

kersen keren

De mate van rampzaligheid