De kastelein

Tijdens het wekelijkse avondje klaverjassen op de club spelen we drie spelletjes. De eerste ronde start om half acht, de tweede om half negen en de derde om half tien. Een spelletje duurt meestal zo'n veertig minuten. Dat betekent na elk spelletje een pauze. Drankje, sigaretje, praatje.

Die praatjes gaan vaak over vroeger. Gisteravond, tussen het eerste en tweede spelletje ging het over die gezellige kroegen die je vroeger in Haarlem had. "Dan had je daar-en-daar dat kroeggie, en daar stond een kastelein! Zo'n vent. Als je daar teveel gedronken had, dan wilde die nooit geld van je aannemen. Hij schreef het wel op natuurlijk. En dan de volgende dag, als je weer nuchter was, dan zei-die "Ik krijg nog zo-en-zoveel van je". Hij nam ook nooit een fooitje aan van zijn vaste klanten. Als je meer afrekende dan de rekening dan stopte hij dat in een potje en schreef precies op hoeveel hij van wie had gekregen. En dan tegen de tijd dat het zomer werd, dan kreeg je dat allemaal in een keer van hem terug. Dat kon aardig oplopen, hoor. Ik heb wel eens een paar honderd gulden op die manier gespaard. Want dat was het eigenlijk, hè. Alleen de rente op al dat spaargeld van al die vaste klantjes, dat hield-ie voor zichzelf. Maar da's ook logisch, toch?"

Kom daar tegenwoordig nog eens om?