Integratiekees

Onze menagerie is uitgebreid: sinds oudjaarsdag is er een derde kat lid van ons gezin. Dat is Kees. Hoe en waarom Kees bij ons is gekomen, dat is een heel verhaal. Komt erop neer dat ze niet kon blijven wonen waar zij altijd al heeft gewoond, dat zij een nieuw huis nodig had. En wij waren bereid om haar op te vangen en om haar een liefdevol en zorgzaam thuis te bieden.

Kees blijkt dat niet goed te kunnen waarderen. Op woensdagmiddag kwam ze, ze kroop direct angstig weg onder de bank en daar zat ze vanmorgen dus nog. Ze zou haar vijfde dag in zelfverkozen ballingschap ingaan, en niets wees erop dat ze daar binnenkort een einde aan zou maken. Ik werd er een beetje nerveus van. En ongeduldig. En zelfs een beetje boos: ondankbare kat!

Kees vindt het kennelijk moeilijk om gewoon mee te doen in een reeds langer bestaand soepel functionerend sociaal systeem. En ik realiseer me dat je een kat niet tot integratie kunt dwingen. We moeten het beestje die beslissing helemaal zelf laten nemen. Vandaar dat we het vanaf vanmiddag over een andere boeg hebben gegooid. We hebben een van onze kamers nu maar bestemd als gewenningsruimte, als een soort AZC. Afgesloten van de rest van het huis. Daar zit Kees nu, voorzien van haar natje en droogje en haar eigen kattenbak. Regelmatig gaan we even bij haar op bezoek, maar het is haar eigen plekje. Geen andere katten in de buurt, geen plotselinge gevaren, niks geen boze buitenwereld. Daar mag ze dan zo lang als ze wil de kat uit de boom kijken.

Vooralsnog merk ik geen veranderingen in haar gedrag. Ze ligt nu niet meer onder de bank maar onder het logeerbed. Voor de rest is alles nog hetzelfde.

Ik merk nu hoe moeilijk het is om nieuwkomers te laten integreren.