Chip

De consumentenorganisaties stappen uit het overleg over het project voor de invoering van de ov-chipkaart. Ze hebben er geen vertrouwen meer in dat een aantal problemen rond deze kaart naar tevredenheid zal worden opgelost. Dat gaat onder andere over de prijs, over de privacy van de gebruikers, over de mogelijkheden om een retourtje te kunnen kopen, over of gebruikers straks kunnen kiezen uit een chipkaart en een strippenkaart of niet. En ga zo nog maar even door. Pijnlijk voor de opdrachtgevers van het project. Maar niet echt verrassend.

Hier hebben we te maken met een klassieke projectvalkuil. Het doel dat met het project wordt nagestreefd blijkt geen relatie te hebben met wat de gebruikers ervan verwachten. Want laat één ding duidelijk zijn: de ov-chipkaart komt er niet voor de reiziger. Die komt er alleen maar omdat de vervoerders dat willen. De streekvervoerders, de stadsbusbedrijven, de tram, de metro, de NS, allemaal willen ze van die strippenkaart af. De reden? Geld. Of eigenlijk: verdeling van het geld.

Laat mij vooropstellen dat ik geen ov-reiziger ben. Ik ben dus niet direct een belanghebbende. Maar ben wel geinteresseerd in het project. Waarom willen de vervoerders zo graag die chipkaart invoeren? Dat heeft alles te maken met het strippenkaartsysteem. De reiziger koopt zijn strippenkaart bij de sigarenwinkel, het postkantoor, de AH of weet ik veel waar. Het geld dat hij daarvoor neerlegt komt op een grote hoop. En van die grote hoop willen alle vervoerders een gedeelte hebben. En omdat geen enkele vervoerder een administratie bijhoudt waaruit blijkt hoeveel reizigers er over welke trajecten/zones worden vervoerd kan het niet anders dan dat die grote hoop met geld volgens een arbitraire verdeelsleutel wordt verdeeld. En over die verdeelsleutel, daar is dus altijd gezeik over. Ze vinden allemaal dat de ander wordt bevoordeeld, en dat ze zelf eigenlijk veel meer zou moeten krijgen.

Het enige dat ze kunnen bedenken om van dat eeuwige gezeur af te komen is daadwerkelijk vastleggen welke vervoersprestatie aan welke reiziger is geleverd. Alles exact administreren: registreren bij instappen, registreren bij uitstappen. Ziedaar, de ov-chipkaart. Niks meer en niks minder dus dan een oplossing voor een intern administratief probleem. Over de ruggen van de reiziger. Want die hoor je niet klagen over die strippenkaart.

Ik verwacht overigens niet dat de staatssecretaris deze insteek zal kiezen in het aangekondigde overleg met de consumentenorganisaties.