In de greppel

Neil Young loopt al heel wat jaartjes mee. En het is niet zo dat-ie slechts één kunstje kan, en dat-ie datzelfde kunstje al meer dan veertig jaar vertoont. Telkens wanneer Neil vond dat het tijd werd voor iets anders, dan deed-ie ook wat anders.

In 1972 maakte hij Harvest, wereldwijd een monster-charttopper, de best verkochte elpee van dat jaar. Heart of Gold kwam op #1 in hitlijsten. En dat zinde Neil -merkwaardig type- allemaal geenszins: hij wilde helemaal geen mainstream artiest zijn. "This song put me in the middle of the road. Travelling there soon became a bore so I headed for the ditch. A rougher ride but I saw more interesting people there." Hij besloot dus om zijn commercieel zo succesvolle karretje in de greppel langs de kant van de weg te sturen. Hij ging toeren met Crazy Horse en besloot om alleen maar nieuwe, en dus voor het publiek totaal onbekende liedjes te spelen. En ze speelden hard en ongepolijst. Geen close-harmonies, geen akoestische gitaren. En hij hield het drie jaar, drie albums vol. Het leverde ons de beruchte "Ditch-trilogy" op:

Neil Young - Time Fades Away

  • Time Fades Away (1973)
  • On the Beach (1974)
  • Tonight's the Night (1975)

Verkoopcijfers? Nauwelijks. Recensies? Overwegend negatief. Move geslaagd? Dacht het wel.

Toen in de jaren tachtig Neil's oude albums op cd werden uitgebracht, bleven Time Fades Away en On the Beach buiten beschouwing. Vage redenen, kwam er min of meer op neer dat Neil zelf heruitgave tegenhield. Pas in 2003, kwam On the Beach op cd uit. Fans gedeeltelijk tevreden. Nu die laatste nog. Er kwam een internet-petitie in 2005: Release Time Fades Away, the Holy Grail of the Neil Young-albums. Bijna 12,000 ondertekenaars.

Maar Neil gaat niet overstag. Eigenwijze dwarsligger.

Reacties

Populaire posts van deze blog

kersen keren

IJmond e.o.

De mate van rampzaligheid