In het stof (negen keer)

Negen.

Van de achttien trainers die bij het begin van het seizoen 2008/2009 aan het roer stonden van een Eredivisieclub zijn er negen over. De andere negen zijn inmiddels weg. Ontslagen, ontslag genomen, andere functie binnen de club, whatever.

Roda JC ontsloeg Raymond Atteveld. Utrecht stuurde Van Hanegem de laan uit. Bij Vitesse bleek Westerhof niet te handhaven. PSV en Stevens gingen uit elkaar. Jonker koos voor een plekje in de luwte in de Willem II-organisatie. De spelers van Feyenoord pestten Verbeek weg. De Graafschap zegde het vertrouwen op in Van Stee. Wetzel ging zich bij ADO met technische zaken bezighouden. En Van Basten gooide in de Arena zijn Ajax-handdoek in de ring.

Een rijke oogst.

Negen clubs die tijdens het seizoen de trainer vervangen. Ik weet niet of dat een record is, maar ik vind het er erg veel. Negen clubs, negen trainers, die hun doelstellingen niet hebben kunnen realiseren. En daar de consequentie uit trekken dat dat aan de trainer ligt, niet aan het team. Of aan toeval. Of aan pech. Of aan de tegenstanders -"hun waren gewoon beter"-. Of aan de scheidsrechters. Of aan, ja, er kunnen zoveel redenen zijn dat je na een weekend wat lager op de ranglijst staat dan je vooraf had gehoopt.

Waarom zien we bijna nooit dat een club een falende speler (Suárez!) ontslaat?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen