Haagse space-rock
1969 in muziek, aflevering 13
Niet alleen in Amerika en Engeland sloegen de bands in 1969 nieuwe richtingen in, ook in Nederland gebeurde het een en ander. De veruit belangrijkste Nederlandse beatband van de jaren zestig was een Haagse: de Golden Earrings. Ze maakten popmuziek gebaseerd op de voorbeelden uit Engeland: de Hollies en vooral de Kinks. En na 1965 hadden ze op deze manier in Nederland hit na hit gehad. Eind 1968 was het duidelijk: The Golden Earrings zaten nationaal aan de top. Met hun Dong-Dong-Digi-Diki-Dong (erg poppy) en Just a Little Bit of Peace in my Heart (bombastisch) hadden ze enorm gescoord. Het werd hoog tijd om aan de internationale carrière te gaan werken. In het voorjaar van 1969 maakten ze de grote stap: een concertreeks door de VS en Canada, zeventien shows in mei en juni in zes steden (New York, Detroit, Seattle, San Francisco, Los Angeles en Montreal). Op 16 mei in Detroit deden ze bijvoorbeeld twee shows samen met Led Zeppelin.
Vier Hagenezen in Amerika. Bandleider en gitarist George Kooymans, bassist Rinus Gerritsen, zanger/gitarist Barry Hay en drummer Jaap Eggermont. Kooymans en Gerritsen hadden de band opgericht en waren er dus al vanaf het begin bij geweest, Eggermont drumde ook al een tijdje, maar Hay was een nieuwkomer. En zoals dat vaak gaat met nieuwkomers: Barry's inbreng zorgde voor nieuwe ideeën en een nieuw geluid. Dat kwam goed uit, want om succes te hebben in de VS was een nieuwe sound nodig.
De Earrings namen afscheid van de Engelse clichés en richtten zich in de plaats daarvan op de Amerikaanse rockmuziek. Jefferson Airplane, The Doors, dat waren de nieuwe voorbeelden. Het centrale nummer in de shows werd een liedje van The Byrds, Eight Miles High, een lsd-spacerockhit uit 1966. Oorspronkelijk was het een drieminutensong, maar tijdens de optredens van de Earrings werd het een spektakelstuk van soms wel drie kwartier. Met drumsolo, bassolo, gitaarsolo's. Toen Roger McGuinn van The Byrds de Earrings-versie van zijn Eight Miles High hoorde, realiseerde hij zich dat dit dé manier was om deze song live te spelen. En The Byrds deden het dus voortaan zo.
De shows waren erg succesvol, de zalen zaten vol. Van de shows in San Francisco (in de Fillmore West) werden filmopnames gemaakt. (Jimi Hendrix zag later die film en was zo enthousiast dat-ie Rinus aanbood om bij hem te komen bassen. Haagse Rinus voelde daar niet zoveel voor en sloeg het aanbod vriendelijk doch beslist af.)
In juli kwamen ze terug naar Nederland. Drummer Jaap Eggermont verliet de groep; ex-Motions-drummer Sieb Warner was zijn vervanger. De band kreeg een nieuwe naam: de 's' ging eraf. En in Londen werd in deze nieuwe samenstelling een nieuwe elpee opgenomen. En daar moest natuurlijk Eight Miles High op. Maar een liedje kan op een elpee maximaal twintig minuten duren, dus het nummer kon er niet in zijn volle glorie op. Het werd "ingekort" tot één elpeezijde. Op de andere kant vier liedjes in de categorie psychedelische rock. In dezelfde opnamesessies werd ook Another 45 Miles opgenomen en dat werd de succesvolle single (#3 in de Top 40).
In november kwamen de elpee en de single uit. Er ging een schok door Nederland, zoiets hadden we nog nooit gehoord van een beatband! Ongehoord. Dat de band uit louter commerciële overwegingen voor deze nieuwe sound had gekozen, dat realiseerde zich niet iedereen. De elpee was in Nederland erg succesvol, maar internationaal was het geen doorbraak. Die zou pas vier jaar later komen, met het album Moontan met daarop de klassieke singlehit Radar Love.
The Golden Earring - Eight Miles High
Niet alleen in Amerika en Engeland sloegen de bands in 1969 nieuwe richtingen in, ook in Nederland gebeurde het een en ander. De veruit belangrijkste Nederlandse beatband van de jaren zestig was een Haagse: de Golden Earrings. Ze maakten popmuziek gebaseerd op de voorbeelden uit Engeland: de Hollies en vooral de Kinks. En na 1965 hadden ze op deze manier in Nederland hit na hit gehad. Eind 1968 was het duidelijk: The Golden Earrings zaten nationaal aan de top. Met hun Dong-Dong-Digi-Diki-Dong (erg poppy) en Just a Little Bit of Peace in my Heart (bombastisch) hadden ze enorm gescoord. Het werd hoog tijd om aan de internationale carrière te gaan werken. In het voorjaar van 1969 maakten ze de grote stap: een concertreeks door de VS en Canada, zeventien shows in mei en juni in zes steden (New York, Detroit, Seattle, San Francisco, Los Angeles en Montreal). Op 16 mei in Detroit deden ze bijvoorbeeld twee shows samen met Led Zeppelin.Vier Hagenezen in Amerika. Bandleider en gitarist George Kooymans, bassist Rinus Gerritsen, zanger/gitarist Barry Hay en drummer Jaap Eggermont. Kooymans en Gerritsen hadden de band opgericht en waren er dus al vanaf het begin bij geweest, Eggermont drumde ook al een tijdje, maar Hay was een nieuwkomer. En zoals dat vaak gaat met nieuwkomers: Barry's inbreng zorgde voor nieuwe ideeën en een nieuw geluid. Dat kwam goed uit, want om succes te hebben in de VS was een nieuwe sound nodig.
De Earrings namen afscheid van de Engelse clichés en richtten zich in de plaats daarvan op de Amerikaanse rockmuziek. Jefferson Airplane, The Doors, dat waren de nieuwe voorbeelden. Het centrale nummer in de shows werd een liedje van The Byrds, Eight Miles High, een lsd-spacerockhit uit 1966. Oorspronkelijk was het een drieminutensong, maar tijdens de optredens van de Earrings werd het een spektakelstuk van soms wel drie kwartier. Met drumsolo, bassolo, gitaarsolo's. Toen Roger McGuinn van The Byrds de Earrings-versie van zijn Eight Miles High hoorde, realiseerde hij zich dat dit dé manier was om deze song live te spelen. En The Byrds deden het dus voortaan zo.
De shows waren erg succesvol, de zalen zaten vol. Van de shows in San Francisco (in de Fillmore West) werden filmopnames gemaakt. (Jimi Hendrix zag later die film en was zo enthousiast dat-ie Rinus aanbood om bij hem te komen bassen. Haagse Rinus voelde daar niet zoveel voor en sloeg het aanbod vriendelijk doch beslist af.)In juli kwamen ze terug naar Nederland. Drummer Jaap Eggermont verliet de groep; ex-Motions-drummer Sieb Warner was zijn vervanger. De band kreeg een nieuwe naam: de 's' ging eraf. En in Londen werd in deze nieuwe samenstelling een nieuwe elpee opgenomen. En daar moest natuurlijk Eight Miles High op. Maar een liedje kan op een elpee maximaal twintig minuten duren, dus het nummer kon er niet in zijn volle glorie op. Het werd "ingekort" tot één elpeezijde. Op de andere kant vier liedjes in de categorie psychedelische rock. In dezelfde opnamesessies werd ook Another 45 Miles opgenomen en dat werd de succesvolle single (#3 in de Top 40).
In november kwamen de elpee en de single uit. Er ging een schok door Nederland, zoiets hadden we nog nooit gehoord van een beatband! Ongehoord. Dat de band uit louter commerciële overwegingen voor deze nieuwe sound had gekozen, dat realiseerde zich niet iedereen. De elpee was in Nederland erg succesvol, maar internationaal was het geen doorbraak. Die zou pas vier jaar later komen, met het album Moontan met daarop de klassieke singlehit Radar Love.
Reacties
kan ik ergens de volledige film vinden van Eight Miles High (de extra lange uitvoering)? Kan me herinneren dat die ooit begin jaren 70 op de TV is geweest.