Een sjekkie uit eigen doos

Als shagroker krijg ik binnenkort te maken met een accijnsverhoging. Vanaf 1 juli. Ik zou verwachten dat een pakje dan duurder wordt. Maar dat blijkt niet het geval te zijn. Opvallend. Dat komt, de fabrikanten hebben ontdekt dat shagrokers liever niet meer betalen voor een pakje. Ja, duh. Dus, en nu komt het, besluiten diezelfde fabrikanten de pakjes dan maar wat kleiner te maken: in plaats van de 50 gram shag die nu in een pakje zit stoppen ze er straks nog maar 47½ gram in. Werkelijk geniaal!

Uit eigen onderzoek heb ik geconcludeerd dat ik op het einde van een pakje de laatste grammetjes altijd ongebruikt wegdoe. Dat zijn dan van die gruizeltjes, van die losse stukjes tabak, waar je eigenlijk met goed fatsoen geen sjekkie meer van kan draaien. In absolute noodsituaties (pakje bijna leeg, geen nieuw pakje bij me) probeer ik het wel eens, maar dat wordt dan meer een sjekkie vouwen dan draaien. En als je dan niet goed oplet en je sjekkie een beetje scheef houdt, dan valt alle tabak eruit. Zeer irritant. Dat probeer ik dus doorgaans te vermijden en dus gooi ik die frutseltjes weg. Ik denk dat dat per pakje best wel eens zo'n 2½ gram zou kunnen zijn. Prima dus dat de fabrikanten die niet meer in het pakje doen.

Iedereen blij: de minister van Financiën incasseert zijn hogere accijns, de fabrikanten verlagen hun kosten omdat ze minder tabak in een pakje hoeven te stoppen, en ik ben van die ergerlijke losse troep op de bodem van mijn pakje af.

Dat ze dat niet al jaren geleden hebben bedacht.

Doet me denken aan die merkwaardige man die jaren geleden, toen tijdens de oliecrisis van 1973 de benzineprijzen zeer snel stegen, beweerde dat hij daar helemaal geen last van had. Hij had daar namelijk iets op gevonden. Hij liet nooit zijn tank helemaal volgooien, maar hij tankte altijd voor precies ƒ 25,-. Op die manier merkte hij helemaal niets van die prijsverhogingen.