album review: Scott Walker - The Drift

Zoals beloofd aan het einde van Fury Noir's Scott Walker-week de recensie van zijn laatste album, The Drift.

Scott Walker

Als twintiger een mega-ster als front-man van een zeer populaire boys-band, daarna eruit gestapt om aan een veel interessantere solo-carrière te werken. Nee, we hebben het niet over Robbie Williams. Dertig jaar eerder deed Scott Walker het al. Die boys-band, dat waren de Walker Brothers, met een fan-club die in 1967 in Engeland meer leden telde dan die van de Beatles. Maar Scott wilde meer en koos solo voor een heel ander repertoire. Hij maakte 4 albums: Scott, Scott 2, Scott 3 en (heel verrassend) Scott 4. In het begin veel covers (Bacharach, Tim Hardin) waartussen vooral zijn interpretaties van liedjes van Jacques Brel opvielen. Met een daarvan, Jackie, had hij nog een bescheiden hitje, maar voor de rest toonde het publiek eigenlijk geen interesse. Daar houdt de vergelijking met Robbie Williams dus op. Scott werd door zijn platenmaatschappij wegens gebrek aan omzet aan de kant gezet. Halverwege de jaren zeventig probeerde hij het nog één keer onder de naam Walker Brothers. Drie albums (No Regrets, Lines en Nite Flights) waren het resultaat. De titelsongs van het eerste en het tweede album werden bescheiden single-hits, maar de lage verkoopcijfers van de albums betekende opnieuw einde contract. En daar zat Scott dan. Ambities voldoende, ideeën te over, maar geen middelen om er iets mee te doen. Dat zou de rode draad van zijn hele carrière blijven. Geroemd door critici en collega-artiesten, maar geen publiek. Hij maakt sindsdien ongeveer eens per tien jaar een album: in 1984 Climate of Hunter, in 1995 Tilt en in 2006 The Drift. Stuk voor stuk lovende recensies, nog steeds geroemd door collega's (Radiohead noemt zijn naam in praktisch elk interview), maar verkoopsucces, ho maar. Scott heeft zich wel eens laten ontvallen dat hij zich net als Orson Welles voelt: "iedereen wil met me lunchen, maar niemand wil mijn projecten financieren."

The Drift

The Drift is een bijzonder album. Op het eerste gehoor denk je "wat is dit". En wees gerust, dat blijft ook nog zo na tien keer luisteren. Het woord "experimenteel" is te zwak om weer te geven wat voor geluid (want muziek kun je het eigenlijk niet noemen) je hoort. Probeer je een dronken opera-zanger voor te stellen, die met zijn galmende bariton de teksten van een serie willekeurige wandtegeltjes voordraagt. Daarbij wordt hij dan begeleid door een stelletje muzikanten die volkomen onafhankelijk van elkaar tegelijkertijd allerlei dingetjes uitproberen op hun instrument.

Het album bevat tien songs. Maar ook hier geldt dat "songs" niet het juiste woord is. Concepten als melodie, harmonie, structuur, ontbreken volledig. Het lijkt meer op beeldhouwen met geluid dan op liedjes zingen.

De teksten zijn onbegrijpelijk. Uit de titels kan ik af en toe afleiden waar het over gaat. Zo heeft Jesse betrekking op Elvis, in gesprek met zijn doodgeboren tweelingbroer. En hoor ik in Clara referenties aan terrorisme en Amerika. Maar feitelijk kan ik er geen touw aan vastknopen.

En dat maakt het allemaal zo intrigerend: ik blijf luisteren! Ik wil het begrijpen, zowel de muziek als de teksten.

Ik vind The Drift een buitengewoon interessant album, dat ik nog vaak zal beluisteren. Want het is allemaal zo vreemd, zo ver buiten de bekende paden, dat ik het misschien wel nooit zal snappen. Maar ik blijf het proberen.

UPDATE 20 augustus: Ik ben zo gegrepen door deze muziek dat ik de 5-cd-boxset "Five Easy Pieces" van Scott Walker via Internet heb besteld.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen