Het shirt van de international

We kaarten in de kantine van de voetbalclub HFC EDO. Aan de muur schuin achter de bar naast de kapstok hangt achter glas een bijzonder voetbalshirt. Niet in de roodzwarte clubkleuren, maar in een nogal vale kleur oranje. Het is het shirt dat oud-EDO-speler Henk Schijvenaar droeg in de tijd dat hij uitkwam voor het Nederlands Elftal. Schijvenaar kwam achttien keer uit voor Oranje. De eerste keer was op 4 mei 1947 in een met 2-1 verloren wedstrijd in en tegen België. De laatste keer was ook tegen België, op 25 november 1951. In Rotterdam gespeeld, 6-7(!). In die wedstrijd brak Henk zijn been: einde interlandcarrière.

Schijvenaar is één van de slechts drie spelers die zowel voetballend als honkballend het Nederlands team haalde. (huiskamervraag: wie waren de andere twee?)

Anekdote: De populistische Rotterdamse scheidsrechter Dirk Nijs vond tijdens een competitieduel uit de jaren vijftig dat de Haarlemse international Henk Schijvenaar wel erg fors tekeerging. Het was tien minuten voor rust. Nijs floot bij een te stevige tackle van Schijvenaar. "Henk, je krijgt nu de zoveelste vrije schop tegen. Ik wil dat je tot de rust geen bal meer raakt. Doe je het toch, dan fluit ik." "Dat kunt u niet maken, meneer Nijs," zei Schijvenaar, "Welke spelregel is dat?" Onverstoorbaar repliceerde Nijs dat alleen hij over de spelregels ging. "Dan kan ik er beter uitgaan," somberde Schijvenaar." "Dat moet jij weten, maar ik blijf," zei Nijs. Schijvenaar bleef ook, maar de rest van de wedstrijd had de fluitist geen kind meer aan de bestrafte speler.

Het is een heel mooi shirt. Een prachtige goudkleurige leeuw, een veter waarmee de boord dichtgestrikt kan worden. Zoiets verwacht je toch niet in de kantine.