Het boek

Het is bijna weer zover, de jaarlijkse boekenweek staat voor de deur. Vanaf volgende week woensdag 12 maart is het weer allemaal boeken - boeken - boeken. En auteurs - auteurs - auteurs. Elk jaar weer dat inteeltfeestje voor de Nederlandse literaire elite. Ik heb er zo'n hekel aan. Dat komt denk ik omdat ik lezen helemaal niet leuk vind. En auteurs vind ik doorgaans ook maar een hoog zelfingenomenkwasterigheid ten toon spreiden. Ik vraag me wel eens af, meestal zo in de week voorafgaand aan de boekenweek, of dat aan mij ligt. Waarom heb ik er zo'n hekel aan? Waarom voel ik zoveel plaatsvervangende schaamte wanneer weer eens de een of andere intellectuele dikdoenerige auteur als tafelheer naast Matthijs over van alles en iedereen een intellectuele mening verkondigt? Waarom zap ik Adriaan van Dis altijd direct weg? Existentionele vragen, waar ik al eeuwen mee worstel.

Eén antwoord weet ik wel: ik hou niet van fictie. Ik ben ermee gestopt. Al die quasi-psychologisch-verantwoorde karakters die de meest onmogelijke relaties onderhouden, de meest onwaarschijnlijke belevenissen doormaken, het kan me niet boeien. Sterker nog, ik erger me eraan.

Ik schep daarentegen een buitengewoon behagen in feitelijkheden die gedetailleerd en nauwkeurig zijn vastgelegd. Ik hou ervan boeken te hebben die vol staan met dingen die ik al weet, eerlijk uiteengezet zonder tegenstrijdigheden. Non-fictie dus, daar kan ik nog wel wat mee.

Ik ga proberen me te onttrekken aan al dat boekengedoe de komende dagen. Maar dat gaat me waarschijnlijk niet lukken. De eerste voortekenen zijn al gesignaleerd.