No More Lonely Nights

Het is vandaag weer fantastisch weer. Vanmiddag nog even boodschappen gedaan. En het een en ander afgegeven bij een kennis -die met dit mooie weer niet thuis was natuurlijk- in de Da Costastraat. Op de terugweg lekker het raampje open en de muziek in de auto hard aan. Wingspan van Paul McCartney. Lekker, lekkerder, lekkerst. Het laatste liedje van cd-1 is No More Lonely Nights. Hitje uit 1984. Al talloze malen gehoord, -wie kent het niet-, en ik kan woord voor woord meezingen, noot voor noot de baslijn meeneuriën en de slotgitaarsolo kan ik ook wel dromen. Wat is dat toch een fijne solo. Wie zou die eigenlijk spelen, vraag ik me af. Ik luister nog eens goed en meen duidelijk de karakteristieke stijl en sound van David Gilmour (Pink Floyd) te herkennen. Dat was me eigenlijk nog niet eerder opgevallen.

Thuisgekomen zoeken we dat natuurlijk even op. En wat blijkt? Het is 'm inderdaad. En, nog verrassender: wie speelt er bas? Jazeker, Herbie Flowers, de man die we vanmorgen nog in het zonnetje hebben gezet!

Dat kán geen toeval zijn.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen