You Set the Scene
in memoriam Arthur Lee
Arthur Lee is dood. Lee was in de jaren zestig in Los Angeles de oprichter van de groep Love. Hij schreef de songs, speelde gitaar en nam de leadzang voor zijn rekening. In 1967 maakten zij het album "Forever Changes", dat door velen (waaronder Fury Noir) tot de beste albums uit de jaren zestig wordt gerekend. (Lees hier Fritz' review). In 1969 ontbond Lee de groep, en vanaf dat moment streefde hij een solo-carriére na die nooit van de grond is gekomen.
In 2003 maakte hij een zeer geslaagde wereldtoernee, met Baby Lemonade als begeleidingsgroep.
Arthur Lee leed aan leukemie. Hij is eenenzestig jaar geworden.
Reacties
Bijgaand het stuk dat Gijsbrecht Kranmer schreef in de Volkskrant van zaterdag 5 augustus 2006:
Postuum | Arthur Lee (1945 – 2006)
Arthur Lee was de zanger van Love, de eerste multiraciale psychedelische rockband. Hij had een unieke, buitengewoon krachtige stem die zowel soulvol als angstaanjagend kon klinken.
De eerste zwarte hippie, zo zag de donderdag in een ziekenhuis in Memphis aan leukemie overleden Arthur Lee zichzelf. Maar meer nog was de op 7 maart 1945 in Memphis geboren en in Los Angeles opgegroeide Lee de eerste zwarte punk. In elk geval is zijn in 1965 opgerichte band Love de eerste multiraciale psychedelische rockband.
Love zou tussen 1966 en 1968 drie indertijd weinig verkochte maar erg invloedrijke en inmiddels als legendarisch bestempelde platen uitbrengen: Love, Da Capo en Forever Changes. Het geluid van Love kreeg gestalte toen Lee en gitarist Johnny Echols in het voorjaar van 1965 een optreden van The Byrds bijwoonden. Lee was gegrepen door hun mix van Beatles- pop en folkrock, en wilde met zijn eigen band net zo klinken.
Lee was gezegend met een unieke, buitengewoon krachtige stem die zowel soulvol als angstaanjagend kon klinken. En met zijn twee sublieme gitaristen (naast Echols, de in 1998 overleden Bryan MacLean) ontdeed hij zich al snel van Byrds-epigonisme. Met de single 7 And 7 Is en het album Da Capo (met het een plaatkant vullende Re velation) onderscheidde Love zich van zijn tijdgenoten. De platen waren een voorbode voor het in de zomer van 1967 opgenomen meesterwerk Forever Changes.
Inmiddels wordt deze plaat beschouwd als de Amerikaanse tegenhanger van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, en geldt het als een standaardwerk in de popgeschiedenis, maar toen de plaat begin 1968 verscheen werd hij nauwelijks verkocht. Lee beschuldigde platenfirma Elektra ervan zijn publicitaire apparaat alleen maar in te zetten voor The Doors, die hij zelf bij Elektra had aangedragen.
Maar het uitblijven van succes was vooral te wijten aan Lee zelf, die het vertikte Los Angeles te verlaten om op (promotie)tour te gaan, zelfs een uitnodiging om op het Monterey Festival te spelen liet hij lopen. Intern werden de verhoudingen er ook niet beter op.
Lee trok de meeste credits naar zich toe wat bij Echols en Mac- Lean tot scheve gezichten leidde.
Uiteindelijk hielden die het voor gezien, en kon Lee alleen verder.
Als Love en onder eigen naam zou Lee vanaf 1969 nog een aantal veel mindere platen uitbrengen.
Bij gebrek aan succes raakte hij aan lager wal. Drugsgebruik maakte van hem een paranoïde persoonlijkheid die regelmatig met de politie in aanraking kwam.
In 1996 wordt hij na een dubieuze rechtzaak wegens schieten met een pistool veroordeeld tot twaalf jaar cel. Na zijn vervroegde vrijlating in 2001 treedt Lee veel op. Hij is ook in Nederland regelmatig te zien, begeleid door Baby Lemonade, en maakt met strijkers en blazers veel indruk tijdens het Rotterdamse Motel Mozaïque in 2003, waar hij integraal Forever Changes vertolkt.
Eerder dit jaar werd bij Lee leukemie geconstateerd. Chemotherapie en diverse benefietconcerten om zijn medische zorg te bekostigen, mochten niet baten.
op 8 februari 2008 word op Radio 2 de Sixties Top 100 uitgezonden.
Je kunt stemmen en (net als ik) 'Alone Again Or' als eigen extra keuze opgeven.
Wie weet wordt ie dan nog gedraaid!