Soepgroenten

In gedachten ben ik even terug in 1969. Ik ben twaalf jaar en begin me hevig te interesseren in popmuziek. Die interesse moest het lang stellen met radio Veronica (192 op de middengolf), en op vrijdagmiddag uit school snel naar muziekwinkel Pijnacker in de Hillegomse Hoofdstraat voor het gedrukte exemplaar van de Nederlandse Top-40. Iedere maand de nieuwe Muziek Express (de concurrent Popfoto was natuurlijk voor meisjes). Met songteksten, mooie foto's en flauwe interviews. En ineens was daar elke week de Studio, de kloeke tv-gids van de KRO. Bijna achterin werden twee pagina's ingeruimd voor een rubriek over popmuziek. Op de linkerpagina nieuws uit het popwereldje, op de rechterpagina een foto van de een of andere ster. Daar keek ik écht elke week naar uit.

Mijn moeder las het nieuws ook. Niet omdat ze die muziek zo interessant vond, haar popliefde hield op bij Simon & Garfunkel, Boudewijn de Groot en de Shadows, maar kennelijk omdat ze de verhalen zo leuk vond. Want Studio schreef over Frank Zappa, Bob Dylan, John Lennon, kortom de artiesten die er echt toe deden. En daar waren smeuïge verhalen over te vertellen. Ze bleek eens geschokt door een interview waarin Tina Turner verklaarde immer zonder beha op het podium te staan, omdat ze dan harder kon zingen.

Op een keer stond er een artikel onder de kop "supergroepen". Het was een periode waarin veel muzikanten van groep wisselden. Groepen gingen uit elkaar en vormden nieuwe bands alsof het niets was. Graham Nash verliet de Hollies en ging naar Amerika, de Cream, de Small Faces, de Nice hielden op te bestaan en Blind Faith, Humble Pie, Emerson, Lake & Palmer deden van zich spreken. In dat artikel las ik voor het eerst over een nieuw gevormde Engelse band met gitarist Jimmy Page van v/h de Yardbirds: Led Zeppelin.

"Weet je wat ik nou lees boven dat stukje?", vroeg mijn moeder. "Soepgroenten. Ik dacht eerst dat er soepgroenten stond. Maar dat staat er natuurlijk niet. Het zijn supergroepen. Wat een raar woord. En zo super zal het toch niet zijn?" Crosby, Stills & Nash, Humble Pie, Derek & The Dominoes, Emerson, Lake & Palmer, het zijn allemaal nadien klassiek geworden namen in de popgeschiedenis. Maar Led Zeppelin spant de kroon. Spant alle kronen. De superste soepgroenten uit die tijd.

Vlak daarna is mijn moeder veel te vroeg overleden. In het jaar dat ik mijn eerste Led Zeppelin-elpee, Houses of the Holy, kocht. "Zonde van je geld, jongen", had ze gezegd, "Je kunt beter sparen, voor later". Tsja.

Begin december 2007 stond Led Zeppelin voor het eerst sinds eeuwen weer eens op het podium, in de O2-Arena in Londen. De grootste rocksensatie van de jaren zeventig, de beste live-band ooit. Met recht soepgroenten. Slechts 18,000 gelukkige bezoekers konden erbij zijn, de andere 9,000,000 mensen die graag een kaartje hadden willen kopen moesten worden teleurgesteld. En moeten het thuis doen met een nieuw compilatie-album. De mannen van Led Zep hebben mijn moeder postuum geëerd door deze compilatie die toepasselijke naam "Mothership" te geven.

Led Zeppelin - Londen O2-Arena - 10 december 2007

Setlist: Good Times Bad Times / Ramble On / Black Dog / In My Time of Dying / Your Life / Trampled Under Foot / Nobody's Fault but Mine / No Quarter / Since I've Been Loving You / Dazed and Confused / Stairway to Heaven / The Song Remains the Same / Misty Mountain Hop / Kashmir -- encores -- Whole Lotta Love / Rock and Roll