Uitgelezen

De verleidster van Florence, Salman Rushdie (2008)

Gelezen op vakantie: De verleidster van Florence, de nieuwste roman van Salman Rushdie. En met heel veel plezier.

Het verhaal speelt zich af aan het hof van Mogoelkeizer Akbar de Grote. 16e eeuws India dus. Aan het hof meldt zich een Europeaan die beweert familie van de keizer te zijn. Diens oom op precies te zijn. Om deze onwaarschijnlijke claim te ondersteunen vertelt hij een fantastisch verhaal, waarin een uit het collectieve geheugen van de keizerlijke familie verdwenen prinses de hoofdrol vervult.

Renaissance aan het Hindoestaanse hof van Akbar de Grote

Dat verhaal, vol historische en verzonnen gebeurtenissen en personages is te mooi om waar te zijn. Of toch niet? Magie en moord, politieke intriges en oorlog, hoeren en humor, Rushdie leeft zich uit in zijn bekende barokke stijl. Bijna over the top. De verteller neemt ons mee van Fatehpur Sikri in India, naar Herat in Afganistan en Perzië, via het Istanboel van de Osmaanse sultan naar het Florence van de Medici. En deze verteller doet flink zijn best om zijn publiek te blijven boeien. Immers, "De Hindoestaanse verteller weet altijd wanneer hij zijn publiek kwijtraakt", zei de koning. "Omdat het publiek gewoon opstaat en vertrekt, of met groente gaat gooien, of, in het geval het publiek de koning is, de verteller met het hoofd naar beneden van de stadsmuur gooit. En in dit geval, mijn beste Mogor-oom, is het publiek inderdaad de koning."

En het lukt de verteller om in ieder geval mijn interesse tot het einde te behouden. Af en toe met hilarische gebeurtenissen. Voorbeeld: de hoveniersrace. Arcalia, de janitsaren-generaal van het Osmaanse leger moet wegens verraad terecht staan voor de sultan. Hij voelt de bui al hangen: dat wordt de doodstraf. Maar, wanneer een edelman van het hof ter dood werd veroordeeld, kreeg hij een kans die gewone mensen niet gegund was. Als hij harder kon lopen dan de tuinman c.q. beul van de sultan, mocht hij blijven leven. "Zodra Selim de Grimmige in de troonzaal van het Huis van Gelukzaligheid de doodstraf uitsprak tegen de verrader Arcalia, draaide de krijger, die de regels kende, zich pijlsnel om en begon te rennen. Van de troonzaal tot de Vishuispoort was ongeveer zevenhonderdvijftig meter door de paleistuinen en hij moest daar zien te komen voordat de bostanci-basha, met zijn rode kalotje, witte mousselinen kniebroek en blote borst, die de achtervolging al had ingezet en met elke stap op hem inliep, hem bereikte. (..) Er is nooit een bevredigende verklaring gegeven waarom de snelvoetige opperhovenier van sultan Selim de Grimmige plotseling op de grond viel en zijn buik vastgreep, nog geen dertig stappen voor het einde van de hoveniersrace, of waarom hij toen ten prooi viel aan een aanval van de smerigste flatulentie die iemand ooit had geroken, met winden zo luid als pistoolschoten en het uitschreeuwde van de pijn als een ontwortelde mandragora, terwijl Arcalia over de eindstreep bij de Vishuispoort rende, op het paard sprong dat op hem stond te wachten en naar zijn ballingschap galoppeerde."

Zeer goed vertaald. Toen het uit was ben ik gewoon weer opnieuw begonnen. Ik heb me kostelijk vermaakt. Geweldig!