Broodje cultuur

Eén van de leuke aspecten van een team waarin mensen uit verschillende landen werken is dat ik op deze manier andere landen beter leer kennen. Althans, de cultuur van dat land. In mijn geval is dat dus Frankrijk. Eerst iets over de samenstelling van het team: vooral Nederlanders en Fransen, maar ook nog een Amerikaan en een Italiaan. De werkplek is Parijs, een kantoor op de luchthaven Charles de Gaulle. De Fransen werken voor verschillende bedrijven. Sommigen werken in principe altijd in Parijs, anderen hebben hun normale werkplek elders, in Valbonne (bij Nice) of in Toulouse, bijvoorbeeld. De Nederlanders werken normaal gesproken allemaal op Schiphol. De Amerikaan komt regelmatig overvliegen uit New York. En de Italiaan woont in Rome, maar is daar alleen de weekends.

In Parijs werken we samen. En vanwege dat feit gaan veel dingen “op z’n Frans”. Dat begint al ’s morgens als er iemand binnenkomt. Het is gewoonte om dan iedereen een hand te geven. Bonjour. Ça va? Antwoord wordt niet verwacht. Bij man/vrouw-ontmoetingen wordt er dan nog twee maal gekust. En dan naar de volgende collega. Het gehele ritueel voltrekt zich opnieuw ’s middags bij het naar huis gaan. Bij iedereen langs om afscheid te nemen: au révoir, smak-smak, à demain.

De lunch is een heel ander verhaal. Wij Nederlanders zijn gewend zijn om dan even snel een broodje te happen. Ik zelf neem gewoonlijk het liefst gesmeerde boterhammetjes mee van huis. Uit de ruif, noemen we dat dan. Fransen houden daar niet van. Een lunchpauze duurt minimaal een uur, en dan wordt er echt geluncht. De bedrijfsrestaurants zijn er helemaal voor ingericht. Het is een beetje treurig om te zien hoe elke dag het groepje Nederlanders zich wendt tot het treinstation waar ze allemaal een smakelijke sandwich classique / thôn / rustique nemen, om dat broodje dan vervolgens staand aan een tafeltje te nuttigen. Even de lippen afsmeren met een servetje, en dan kan-die wel weer. De Amerikaan sluit zich doorgaans aan bij de Nederlanders; de Italiaan bij de Fransen.