euro, eiro, ewro, evro

De eenwording van Europa is een fascinerend project. Na eeuwen vol interne tegenstellingen, oorlogen, landje-pik, culminerend in de grote Europese Burgeroorlog (1914 - 1945), willen we nu met z'n allen de toekomst gezamenlijk tegemoet. De EU is een succes, en iedereen wil erbij horen. Samen, waarbij we respect hebben voor eenieders eigen culturele identiteit. Dat is althans het uitgangspunt.

Dat principe van diversiteit van culturen botst nu op een heel praktisch bezwaar. Dat gaat over iets banaals als de spelling van de naam van de munteenheid. Je zou denken, een euro is een euro, maar dat ligt niet overal even gemakkelijk. Dat heeft er mee te maken dat in drie van de "nieuwe EU-landen" grammaticale bezwaren bestaan tegen de spelling van het woord euro.

Om te beginnen is daar Letland. In het Lets heet Europa "Eiropa"; de klinkercombinatie eu bestaat niet in die taal. Dus is het logisch dat de Letten hun munt "eiro" willen noemen.

Ook op Malta hebben ze een taalkundig probleem. Vanaf 1 januari 2008 zal ook Malta de euro als munteenheid gaan gebruiken. Alleen, hoe moet de plaatsvervanger van de lira heten? In het Maltees heet Europa 'Ewropa". Dus is het logisch dat de Maltezers hun munt "ewro" willen noemen.

En dan Bulgarije. Het Bulgaars wordt niet in het voor ons gebruikelijke latijnse schrift geschreven, maar in het cyrillisch. Bulgarije heet daarin България. Dat wordt dus sowieso al een probleem. Nu bestaan er methodes om woorden vanuit het cyrillische schrift om te zetten naar het latijnse schrift en andersom. Wanneer je de internationale standaard transliteratie toepast, dan wordt de Bulgaarse euro een evro.

Overigens, al sinds de introductie heet een euro ook ευρο, volgens het Griekse alfabet. Maar omdat de transliteratie van de ypsilon, de tweede letter, van het Grieks naar het latijnse schrift de u oplevert, was dit nooit een issue.

De ECB vindt dit allemaal maar gedoe. Eén munt is één munt, dan moet je niet moeilijk gaan doen over hoe je hem noemt. Vind ik eigenlijk ook wel. Dat is nu eenmaal een kenmerk van integreren: dat je van veel verschillende dingen één maakt. Onze minister Plasterk maakte deze week in de NRC al een opmerking over het vele vertaalwerk binnen de organisaties van de EU (lees hier). Niet dat hij meteen al voorstelde om sommige talen voortaan maar buiten beschouwing te laten, maar toch.

Ik vind dat we binnen de EU naar nog veel meer standaardisatie toe moeten. Die ene munt hebben we al (prima!), het songfestival is al decennia lang een doorslaand succes, net als de Champions League. Nu nog één schrift (het latijnse svp), één taal (het Engels, wel zo handig). En ondertussen hebben de Britten ook al het metrieke stelsel helemaal ingevoerd natuurlijk.

Integreren is leuk.