I Just wasn't Made for These Times

Vandaag is in Zwitserland de chemicus Albert Hofmann overleden. Hofmann was de uitvinder van lsd, waarvan hij bij toeval de sterk hallucinerende werking ontdekte. Vanaf dat moment heeft-ie regelmatig van zijn eigen ontdekking gebruikt. Is kennelijk niet schadelijk geweest voor zijn gezondheid, want de goede man is er 102 mee geworden.

In de jaren zestig was dat spul, acid, korte tijd erg populair binnen de sien. Veel popmuzikanten gebruikten regelmatig. Jefferson Airplane bezong Alice' witte konijn (White Rabbit), Jimi Hendrix schreef Purple Haze, John Lennon maakte Lucy in the Sky with Diamonds, Brian Wilson creëerde Pet Sounds en Smile op een permanente trip en ook Jim Morrison gebruikte lange tijd dat spul. Om er maar een paar te noemen. Zonder lsd had de popmuziek van de jaren zestig iets anders geklonken.

Hendrix, Lennon en Morrison zijn niet oud geworden. Al kan de dood van Lennon moeilijk aan drugsgebruik worden toegerekend, maar dat terzijde. Brian Wilson is een van de overlevenden. Al is "overleven" misschien een groot woord wanneer je hem op het podium achter zijn toetsenbordje ziet staan. Het levensverhaal van Brian Wilson is een lsd-verhaal.

Brian WilsonWilson, mede-oprichter, zanger en liedjesschrijver van de Beach Boys, gebruikte in 1965 voor de eerste keer lsd. Onder invloed schreef hij California Girls en vanaf dat moment blééf hij onder invloed; drie jaar lang was hij op een permanente trip. Hij sloot zich op in zijn thuisstudio en componeerde en arrangeerde Pet Sounds, het klassieke Beach Boysalbum. Het vervolgproject was Smile, en bij het maken daarvan ging het mis. Het verhaal gaat dat tijdens de opnames van het liedje Fire een brandweerauto voorbijkwam. Wilson veronderstelde dat hij met zijn liedje de studio in brand had gezongen. Hij raakte in een jarenlange psychose, project Smile werd gecancelled. En de Beach Boys gingen verder zonder hun meester. Het heeft meer dan vijfendertig jaar geduurd voordat Brian Wilson zich weer ergens liet zien. Als een opgewarmde dooie treedt-ie op, met de motoriek van Jan Koller, de spontaniteit van een PSV-bestuurder en het enthousiasme van een coach van Zenit St. Petersburg.

Lekker spul, dat lsd.

Het NOS-journaal besteedde ook aandacht aan het overlijden van Hofmann. De regisseur zette er een stemmig jaren zestigmuziekje onder: hij koos voor Cream's I Feel Free. Volgens mij niet echt een lsd-song. Ik beschouw dat meer als een ongeoorloofde poging om de Baslijntjes Top 10 te beïnvloeden met publieke fondsen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen