Space Oddity

Op zaterdag 30 augustus 1969, vandaag dus exact veertig jaar geleden, zag ik David Bowie voor het eerst. Op de tv, in het AVRO-programma Doebidoe (gepresenteerd door Chiel van Praag), de voorloper van Toppop. Hij playbackte Space Oddity, dat op dat moment in de tipparade stond.

Het was prachtig! Broodmager jongetje, krullenkop, zittend op de grond, op een soort verhoginkje, met zijn akoestische gitaar. En hij keek heel lief in de camera. Zo schattig.

Ik was verkocht: vanaf dat moment was er nog maar één ding dat ik echt wilde: gitaar spelen. Er kwam flink wat overredingskracht aan te pas, maar een paar maanden later mocht ik op muziekles, waarvoor ik overigens wel mijn beginnende voetbalcarrière bij Concordia Hillegom moest inruilen. Het was het één of het ander. Nooit spijt van gehad.

De Doebidoe-opname is jammergenoeg niet bewaard gebleven. Maar gelukkig hebben we de foto's van fotograaf Jacob Krant nog.

Daar is iets vreemds mee: hij houdt zijn gitaar vast alsof hij linkshandig is. Dat is-tie ook wel, maar hij speelt altijd rechts! Zou hij dan speciaal voor de foto zo hebben geposeerd, of zouden de foto's gespiegeld zijn afgedrukt? Ik heb geprobeerd op de plaatjes te ontdekken of hij die gitaar ondersteboven vasthoudt, maar daar kom ik eerlijkgezegd niet goed uit.

Nou heb je bij Bowie natuurlijk het gegeven van de twee zo verschillende ogen. Het gekke is: dat lijkt op deze foto's te kloppen!

De enige verklaring die ik kan bedenken is dat de fotograaf David per se vanaf deze kant in beeld wilde hebben, gelet op het licht, en dat het voor de compositie van de plaatjes belangrijk was dat hij de gitaar linkshandig vasthield. Of liever gezegd omarmde. Als beginnend artiest moet je je kennelijk heel wat laten welgevallen.

Het Doebidoe-mysterie.

1969 in muziek