Zijn Inter

David Endt - Mijn Inter (2009)

David Endt (1954) werkt bij Ajax, als teammanager. Hij houdt van voetbal, al zijn hele leven. Hij groeide op in Amsterdam, voetbalde altijd bij Ajax, in de jeugd, in het tweede elftal, bij de zaterdagamateurs, en daarna is hij voor die club gaan werken. En al die tijd, eigenlijk zijn hele leven al, was hij supporter van ..... Inter.

Die hartstochtelijke liefde voor Inter gaat ver. Zo ver dat hij er een boek over heeft geschreven. Een bundel met negentig korte stukjes, chronologisch, allemaal voorzien van een titel en een datum. En in elk stukje zingt hij de lofzang op de nerazzurri, op het San Siro, op de sympathieke oud-spelers, op het gras, op de schoenen van de terreinknecht, op de weduwe van de oud-trainer, op de sociale weldaden van voorzitter Moratti, het houdt niet op. Alles wat ook maar in de verte iets met Inter heeft, kan rekenen op de onvoorwaardelijke sympathie van Davide, zoals hij zich in Italië noemt.

Is dat erg? Niet echt. David is namelijk oprecht in zijn clubliefde. Die bijvoorbeeld zelfs zo ver gaat dat hij bij de Europacupfinale van 1972, Ajax-Inter in Rotterdam, teleurgesteld is dat zijn club het onderspit delft.

Ik deel die liefde voor Inter niet. Ik ben zoals bekend mag zijn een Romanista. En toch heb ik met plezier zijn bundel gelezen. Het is eigenlijk meer een blog dan een boek, wat vooral wordt veroorzaakt door de lengte van de individuele stukjes (zelden meer dan vijhonderd woorden) en door de datum boven elke stukje.

Eén stukje riep mijn ergernis op, Incognito. Dat gaat over de halve finale UEFA Cup 2002, Feyenoord-Inter, waar hij eerst niet naartoe wilde, uit angst dat Feyenoord-supporters hem zouden herkennen en hem vervolgens zouden uitschelden en belagen. Uiteindelijk gaat-ie wel, maar dan vermomd met een bivakmuts en een dikke sjaal. Flauw. En lekker dat het 2-2 werd en dat niet Inter maar Feyenoord naar de finale doorging!

Verder schrijft David vooral over zijn liefde voor de club. Weliswaar zijn alle stukjes geschreven tegen het decor van een bepaalde wedstrijd, maar die wedstrijd zelf blijkt er vaak helemaal niet toe te doen. Dat benadrukt hij door in die gevallen niet eens de uitslag van die wedstrijd te vermelden. Sterk.

Maar uiteindelijk is het een beetje jammer dat het allerlaatste stukje, Pazza Inter amala, eindigt met zijn vreugde over een Inter-goal in de Serie-A-wedstrijd tegen Roma (27 februari 2008), waardoor de wedstrijd in 1-1 eindigt.

Ook al deel je David's liefde voor Inter niet, deze bundel bevat voor veel voetballiefhebbers een aantal mooie stukjes. Al wordt het nooit mijn Inter.