Close Encounters - Robbie Williams in de ArenA
Gisteren was het dan eindelijk zo ver: concert van Robbie Williams. Lang naar uitgezien, veel van verwacht. Het liep allemaal een beetje anders.
We gingen met zijn viertjes: Mirjam (op haar verjaardag), Michael, Elly en ik. 's Middags om een uur of vier parkeerden we de auto en wandelden we opgewekt naar het stadion. Wat waren er al veel mensen! Broodje, drankje, wachten. Robbie liep ook buiten rond en liet zich fotograferen met zijn fans.
Om een uur of vijf waren we binnen, plekje gevonden vrij vooraan op het veld op pakweg vijfentwintig meter van het imposante podium. En toen begon het wachten. Staand. Er kwamen steeds meer mensen om ons heen staan, en die maakten de beschikbare oppervlakte om te staan steeds kleiner. Om half zeven uur het eerste voorprogramma, Orson, een Californische gitaarband. Was wel leuk. Speelden iets van vijf liedjes, als laatste "No Tomorrow", hun huidige single. Mirjam en Michael waren toen al uit de drukte weggegaan, Mirjam voelde zich zieker en zieker worden. Ook El trok het niet meer en besloot om even aan de drukte te ontsnappen. Om acht uur het tweede voorprogramma, Basement Jaxx. Vrolijke dansmuziek met dikke zangeressen. Het publiek zong hun liedjes luidkeels mee, kennelijk allemaal hits. Leuk om te zien. En toen was het wachten tot negen uur, wanneer Robbie zou beginnen. Michael kwam door de drukte nog even melden dat Mirjam bij de EHBO-post zat en daar zou blijven - El zag ik niet meer terug.
De show begon spectaculair, met vuurwerk en een wervelende lichtshow. Son et lumière. Geluid was niet overdreven hard. Ik kon alles heel goed zien en horen. De show bracht wat ik ervan verwachtte: goede songs, goede zanger, goede band, en bovenal dat waar Robbie in uitblinkt: een geweldige presentatie. Hij neemt tussen de liedjes de tijd voor allerlei aardigheidjes met en voor het publiek, een praatje, een wie-schopt-de-voetbal-het-verst-het-publiek-in-wedstrijd, de tussenstand Brazilië-Japan, een welke-sector-van-het-publiek-schreeuwt-het-hardst-onderdeel. Een enthousiaste man, die zijn stinkende best doet om het publiek een fijne avond te bezorgen. De setlist was een mix van songs van zijn laatste album Intensive Care en krakers van zijn vorige albums. Take That's Back For Good was een verrassing, evenals Lou Reed's Walk On The Wildside, die hij in een medley met Come Undone combineerde. Bij de toegift Let Me Entertain You opnieuw heel veel vuurwerk en ander spektakel. Hij stond bovenop het tientallen meters hoge decor en kwam al zingend in een mandje naar beneden, gekleed in een spierwit Adidas-trainingspak, met daaronder een oranje KNVB-voetbalshirt (met op de rug '9 Van Nistelrooy'). Toen was het nog Angels (waarbij hij het uitzinnige publiek alle refreinen liet zingen) en tot slot Kids. Zeer goed optreden, great show.
Publiek naar huis. Ik vond Michael als eerste terug, aan de rand van het veld. Samen vonden we Mirjam bij de EHBO, waar ze inmiddels weer een beetje op krachten was gekomen. El was en bleef onvindbaar. Na lang rondlopen en zoeken besloten we om er maar vanuit te gaan dat ze al naar de auto was gegaan. En gelukkig, daar zat ze. Boos, dat ze de hele avond alleen was geweest. Voor de vrouwen in ons gezelschap was de avond niet zo leuk verlopen. Jammer.
Volgende keer toch maar weer kaarten voor een zitplaats op de tribune. Dan kun je tenminste gewoon om kwart voor negen binnenkomen en je plaatsje zoeken, en hoef je dus geen uren te staan.
We gingen met zijn viertjes: Mirjam (op haar verjaardag), Michael, Elly en ik. 's Middags om een uur of vier parkeerden we de auto en wandelden we opgewekt naar het stadion. Wat waren er al veel mensen! Broodje, drankje, wachten. Robbie liep ook buiten rond en liet zich fotograferen met zijn fans.
Om een uur of vijf waren we binnen, plekje gevonden vrij vooraan op het veld op pakweg vijfentwintig meter van het imposante podium. En toen begon het wachten. Staand. Er kwamen steeds meer mensen om ons heen staan, en die maakten de beschikbare oppervlakte om te staan steeds kleiner. Om half zeven uur het eerste voorprogramma, Orson, een Californische gitaarband. Was wel leuk. Speelden iets van vijf liedjes, als laatste "No Tomorrow", hun huidige single. Mirjam en Michael waren toen al uit de drukte weggegaan, Mirjam voelde zich zieker en zieker worden. Ook El trok het niet meer en besloot om even aan de drukte te ontsnappen. Om acht uur het tweede voorprogramma, Basement Jaxx. Vrolijke dansmuziek met dikke zangeressen. Het publiek zong hun liedjes luidkeels mee, kennelijk allemaal hits. Leuk om te zien. En toen was het wachten tot negen uur, wanneer Robbie zou beginnen. Michael kwam door de drukte nog even melden dat Mirjam bij de EHBO-post zat en daar zou blijven - El zag ik niet meer terug.
De show begon spectaculair, met vuurwerk en een wervelende lichtshow. Son et lumière. Geluid was niet overdreven hard. Ik kon alles heel goed zien en horen. De show bracht wat ik ervan verwachtte: goede songs, goede zanger, goede band, en bovenal dat waar Robbie in uitblinkt: een geweldige presentatie. Hij neemt tussen de liedjes de tijd voor allerlei aardigheidjes met en voor het publiek, een praatje, een wie-schopt-de-voetbal-het-verst-het-publiek-in-wedstrijd, de tussenstand Brazilië-Japan, een welke-sector-van-het-publiek-schreeuwt-het-hardst-onderdeel. Een enthousiaste man, die zijn stinkende best doet om het publiek een fijne avond te bezorgen. De setlist was een mix van songs van zijn laatste album Intensive Care en krakers van zijn vorige albums. Take That's Back For Good was een verrassing, evenals Lou Reed's Walk On The Wildside, die hij in een medley met Come Undone combineerde. Bij de toegift Let Me Entertain You opnieuw heel veel vuurwerk en ander spektakel. Hij stond bovenop het tientallen meters hoge decor en kwam al zingend in een mandje naar beneden, gekleed in een spierwit Adidas-trainingspak, met daaronder een oranje KNVB-voetbalshirt (met op de rug '9 Van Nistelrooy'). Toen was het nog Angels (waarbij hij het uitzinnige publiek alle refreinen liet zingen) en tot slot Kids. Zeer goed optreden, great show.
Publiek naar huis. Ik vond Michael als eerste terug, aan de rand van het veld. Samen vonden we Mirjam bij de EHBO, waar ze inmiddels weer een beetje op krachten was gekomen. El was en bleef onvindbaar. Na lang rondlopen en zoeken besloten we om er maar vanuit te gaan dat ze al naar de auto was gegaan. En gelukkig, daar zat ze. Boos, dat ze de hele avond alleen was geweest. Voor de vrouwen in ons gezelschap was de avond niet zo leuk verlopen. Jammer.
Volgende keer toch maar weer kaarten voor een zitplaats op de tribune. Dan kun je tenminste gewoon om kwart voor negen binnenkomen en je plaatsje zoeken, en hoef je dus geen uren te staan.
Reacties