The Harlem Shuffle en de Gentleman Loser

We zijn weer in Haarlem. Gisterenmorgen om negen uur reden we vrolijk weg uit Héviz, met het voornemen om in twee dagen naar huis te rijden. Onderweg zouden we ergens een hotel zoeken om te overnachten. Ik had gepland dat we aan het einde van de middag in Beieren zouden zijn, en dan zouden we daar wel zien. Mijn plan klopte: zo rond half zes waren in de regio Oberfranken, iets voorbij Neurenberg, en we besloten dat het tijd was om een plekje te vinden. Dat bleek onverwacht niet eenvoudig.

Mijn navigatiesysteem heeft zo'n handige functie: "POI nabij cursor". Klinkt als ingewikkelde geheimtaal, maar blijkt na bestudering van de gebruiksaanwijzing een zoekmogelijkheid te zijn naar points of interest, in categorieën als restaurants, tankstations, hotels, in de nabijheid van je huidige positie. Daar maakten we dus enthousiast gebruik van. En zo kregen we een lijst met alle hotels van Duitsland, oplopend gesorteerd op rijafstand vanaf waar we waren. Eén voor één reden we ze af en we werden niet vrolijker: de eerste "zag er niet uit", volgens El, "moet je zien: wat een afbraak, daar ga ik niet in!" De tweede op de lijst, in het dorpje met de onvergetelijke naam Schnabelwaid, was het Schlosshotel, dat er geweldig uitzag, "aber leider kein Zimmer frei". De derde, we waren inmiddels in de stad Bayreuth aangekomen (inderdaad: augustus is daar de maand van de Wagner Festspiele), was het Grunau Hotel, een hotel in een afgelegen winkelcentrum, boven een Schlecker-drogist, en dat zag er van dichtbij zeer onaantrekkelijk uit.

We raakten allebei geïrriteerd, gelukkig niet op elkaar. Maar uiteindelijk leek het bij de vierde POI op het lijstje raak: we reden de parkeerplaats op van een prachtig uitziend hotel aan de rand van een vriendelijk dorpje. Overdadige geraniums op de balkons, weinig auto's voor de deur; hier zouden we een aangename zomeravond kunnen doorbrengen. Totdat ik dat kleine bordje bij de ingang van de parkeerplaats zag: "Betriebsurlaub". Dit was het toppunt! We besloten om onze pogingen te staken; we hadden immers in Haarlem een bed? Een beetje moving to the left, moving to the right, even shaken met de tail feather en hup! de autobahn weer op.

Om zeven uur reden we weg uit Bayreuth. Onderweg natuurlijk muziek op. Scott Walker, Bob Dylan (El bleek Nashville Skyline prima te appreciëren, Infidels bleek een Talbrücke zu weit). En toen, heel toevallig én toepasselijk kwam Steely Dan aan de beurt: "Tell me where are you driving, midnight cruiser? Where is your bounty of fortune and fame? I am another gentleman loser, drive me to Harlem or somewhere the same." Toen was het zo rond twaalf uur, in de buurt van Gelsenkirchen.

Om kwart over twee vannacht waren we weer thuis.